Την ώρα που διάβαζα τα πρωτοσέλιδα των χθεσινών εφημερίδων και ενημερωνόμουν για τα «ανδραγαθήματα» του ευρωβουλευτή της Αριστεράς Αλέξη Γεωργούλη, με κάλεσε στο τηλέφωνο προκειμένου να μου διαμαρτυρηθεί για το ζήτημα της εμπορικής κατοχύρωσης του όρου «Turkaegean» από την Τουρκική Δημοκρατία και των διαφημιστικών καταχωρήσεων στον ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό Τύπο ο υπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης.
Θεωρούσε ότι αδικείται από την προσέγγιση ότι είναι υπεύθυνος για το γεγονός πως οι γείτονες ανεμπόδιστα κάνουν μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία σ’ ολόκληρο τον κόσμο με τη χρήση αυτού του όρου με πληρωμένες καταχωρήσεις στον ξένο Τύπο και υποστήριξε ότι αυτό είναι θέμα αρμοδιότητας του υπουργείου Εξωτερικών.
Το υπουργείο Εξωτερικών απάντησε ότι τα ζητήματα Ιδιωτικού Δικαίου, όπως οι καταχωρήσεις στον ξένο Τύπο, δεν είναι αρμοδιότητά του, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Πέραν του γεγονότος ότι μορατόριουμ στη χρήση του όρου «Turkaegean», ο οποίος, σύμφωνα με τον κοινοτικό επίτροπο Μαργαρίτη Σχοινά, παραβιάζει βάναυσα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, δεν υπάρχει (σ’ όλα τ’ άλλα υπάρχει), όταν έκλεισε το τηλέφωνο ο υπουργός, αναρωτήθηκα σε τι είδους εκλογές πάμε.
Συζητάμε για την ουσία των θεμάτων; Συζητάμε για τη συνουσία του Γεωργούλη και του κάθε Γεωργούλη, καθώς πληροφορίες λένε ότι Ιρλανδή ευρωβουλευτής θα καταγγείλει με συνέντευξή της σε αγγλική εφημερίδα άλλον Ελληνα ευρωβουλευτή για ξυλοδαρμό; Τη φινλανδοποίηση της επικράτειάς μας, φάση στην οποία ήδη βρισκόμαστε στη σχέση μας με τους Τούρκους, κάνοντας πράγματα χωρίς καν αυτοί να μας το ζητήσουν, την έχουμε υπόψη μας;
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής κάνουμε εκλογές αίματος μετά το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και εκλογές συνουσίας διανθισμένες από διάφορα πιπεράτα σκάνδαλα, τα οποία κάθε Δημοκρατία βεβαίως πρέπει να ελέγχει, όπως το κούρεμα των δανείων του Γιώργου Παπαθανάση ή η ενοικιαζόμενη βίλα του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Ραγκούση στην Πάρο. Λυτρωτικό από μία άποψη, διότι θα βγουν τα άπλυτα όλων στη φόρα και ο λαός, εφόσον κάποιοι επιμένουν να κάνουν εκλογές βίας και συνουσίας, θα υιοθετήσει το δόγμα «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα», αλλά στην πραγματικότητα την ουσία των μεγάλων θεμάτων που πρέπει να απασχολούν το έθνος και τους Ελληνες για την επόμενη ημέρα δεν τη συζητάμε.
Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος δεν είναι υπεύθυνος για το γεγονός ότι οι Τούρκοι κατοχύρωσαν τον όρο «Αιγαίο» με την προσθήκη «τουρκικό» στην Ευρωπαϊκή Ενωση και μάχονται να το κάνουν και στην Αμερική, αλλά και σε άλλες 84 χώρες του κόσμου, ξέρω όμως ότι η Ελληνική Δημοκρατία στάθηκε ανίκανη να υπερασπίσει έναν τίτλο της ιστορικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς, που συνδέεται ευθέως με την άσκηση της κυριαρχίας μας στη θάλασσα αλλά και στο έδαφος, στο αρχιπέλαγος. Αυτοί, λοιπόν, που κοιμήθηκαν όρθιοι και δεν υπέβαλαν ένσταση εντός δύο μηνών από την ώρα που η Τουρκική Δημοκρατία ζήτησε την κατοχύρωση του τίτλου στο αρμόδιο κοινοτικό όργανο -συνήθως μετρώ τις λέξεις μου, αλλά εδώ δεν είναι δυνατόν- είναι για πολιτικό κρέμασμα. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν.
«Θάλασσα των νησιών»
Τον Σεπτέμβριο του 2020 ο πρόεδρος Ερντογάν κατέθεσε μήνυση εναντίον μου και εναντίον τριών συναδέλφων με αφορμή ένα κείμενό μου για το Καστελόριζο και για τις διαφιλονικούμενες διαφορές που καλούμαστε να αναγνωρίσουμε, και στο έγγραφο της μήνυσης που έστειλε στο υπουργείο Δικαιοσύνης με τη διαδικασία της δικαστικής συνδρομής ο Τούρκος πρόεδρος με κατηγορούσε ότι «εμποδίζω την άσκηση της πολιτικής του στη θάλασσα των νησιών».
Ετσι ονόμαζε τότε το Αιγαίο: «Θάλασσα των νησιών». Ηθελε να του αλλάξει όνομα. Και έναν χρόνο μετά, εκμεταλλευόμενος την παροιμιώδη ανικανότητα της πολιτικής ηγεσίας και των υπηρεσιών του αρμόδιου υπουργείου, προχώρησε στην παράνομη καταχώρηση του εμπορικού μας σήματος στα ευρωπαϊκά όργανα. Καταχώρηση η οποία του έδωσε το δικαίωμα να κάνει και παράνομη χρήση του εμπορικού σήματος με τις διαφημιστικές καταχωρήσεις.
Αλλά αυτά είναι πολύ ψιλά γράμματα για τους λαϊκιστές της κυβέρνησης, που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τη θηριώδη ζημιά που επέφεραν στο εθνικό μας θέμα. Πως μέσα από την κατοχύρωση ενός δικαιώματος γεννάται η κατοχύρωση ενός άλλου, το οποίο τρέχουμε εμείς σήμερα, ασθμαίνοντες, να αμφισβητήσουμε. Το «Turkaegean», όμως, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Το γεγονός ότι αποφασίσαμε μόνοι μας, χωρίς να μας το ζητήσουν οι Τούρκοι, να μην επισκεφτούν κυβερνητικοί αξιωματούχοι -όπως χρόνια έκαναν οι υφυπουργοί Αμυνας κ. Στεφανής και Χαρδαλιάς– τα ακριτικά νησιά, μικρονήσια και βραχονησίδες του Αιγαίου (γεγονός που συνδέεται ευθέως με το ζήτημα των «γκρίζων ζωνών» αλλά και της αποστρατιωτικοποίησης, τα οποία επιθυμούν οι Τούρκοι να παραπεμφθούν στο σύνολό τους στο Δικαστήριο της Χάγης) είναι το πολύ μεγάλο θέμα. Αλλά κάποιοι στρατιωτικοί μας, αντί να μεταβούν στα ακριτικά νησιά τις ημέρες του Πάσχα, συνόδευαν φορώντας τη στολή τους τον πρωθυπουργό στην προεκλογική εκστρατεία του. Εκεί είχαν τον νου τους.
Πίσω από τα καπνογόνα
Εχω γράψει κι άλλη φορά ότι τη χώρα πρέπει να τη βλέπουμε κι από έξω προς τα μέσα και να αντιλαμβανόμαστε τι σχεδιάζουν οι άλλοι για μας πριν από μας. Η υπόθεση του ευρωβουλευτή Γεωργούλη αλλά και αυτές άλλων ευρωβουλευτών που θα έρθουν στη δημοσιότητα (η Ιρλανδή ευρωβουλευτής έχει δώσει συνέντευξη με την οποία καταγγέλλει άλλον Ελληνα ευρωβουλευτή, αλλά ακόμη δεν έχει δώσει τη συναίνεσή της για τη δημοσίευση – θα επιλέξει τον χρόνο που ο Ηλιος θα ανατείλει!) και θα μας οδηγήσουν στην πραγματικότητα να πραγματοποιήσουμε εκλογές βίας, ξυλοδαρμών και συνουσίας, λειτουργούν στην πράξη ήδη ως καπνογόνα τα οποία κρύβουν τι πραγματικά γίνεται στον αγωνιστικό χώρο.
Στον αγωνιστικό χώρο, όσο θα καίνε τα καπνογόνα και μέχρι να λήξει το ματς, άλλα πράγματα θα γίνονται. Αλλα πράγματα θα σχεδιάζονται. Αλλα πράγματα θα συμφωνούνται. Αυτά που θα έπρεπε να είναι η πραγματική ατζέντα της προεκλογικής εκστρατείας και αφορούν το μέλλον του μείζονος Ελληνισμού στην περιοχή, αλλά και τις ίδιες τις ζωές μας. Κι εμείς από αυτήν εδώ τη θέση θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε στους Ελληνες πολίτες ποια είναι τα αληθινά διακυβεύματα για τις ζωές τους και για το συμφέρον του έθνους μετά τις εκλογές.
Δεν νιώθουμε πλέον μόνοι, γνωρίζουμε το κύμα της συμπαράστασης που υπάρχει για τις θέσεις μας, αλλά, επειδή είμαστε ρεαλιστές, δεν ξεχνάμε έναν παράγοντα: κανείς δεν μιλάει για αυτά για τα οποία μιλάμε εμείς. Κανείς δεν τα μεταδίδει. Κανείς δεν τα αναπαράγει. Μας βλέπουν σαν κάτι συμπαθητικούς Δον Κιχώτες τους οποίους πρέπει κανείς να προσεγγίζει με συγκατάβαση γιατί κατά βάθος δεν γνωρίζουν τι σημαίνει γεωπολιτική.
Ετοιμαστείτε, λοιπόν: θα μάθετε μέχρι και τι εσώρουχο φορούσε ο τελευταίος ευρωβουλευτής, αλλά μην περιμένετε ότι θα συζητήσει κάνεις και θα ενδιαφερθεί για τα πραγματικά προβλήματα που βιώνει κάνεις στην καθημερινότητά του, και για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένα έθνος που καλείται να υπογράψει τη συνιδιοκτησία του Αιγαίου προκειμένου να διατηρήσει τη μερική εύνοια των συμμάχων του. Και γράφω «μερική» διότι το δωράκι που δόθηκε στον Ερντογάν μέσα στην προεκλογική περίοδο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι απλώς το… ορεκτικό για όλα όσα θα έρθουν προσεχώς. Το πολιτικό σύστημα θα γίνει ίσωμα. Κοιτάξτε το χαρτί καλύτερα και θα καταλάβετε! Στην Αγκυρα πολιτικά δωράκια, στην Αθήνα πολιτικές βόμβες. Με τις υγείες μας.
