Ο Γιώργος Παπανδρέου χθες υποτίθεται ότι είχε την ονομαστική εορτή του, αλλά δεν είμαστε και 100% σίγουροι γι’ αυτό, και δεν παίρνουμε και όρκο για τη μέθοδο και το περιεχόμενο της πρώτης ονοματοδοσίας του. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του δεν μας ενδιαφέρουν. Αλλωστε, δεν φαίνεται και τόσο εξοικειωμένος με τη χριστιανική πίστη και τη λατρευτική ζωή των Ελλήνων ο άνθρωπος που βάζει το αναμμένο κερί μαζί με το «κυπελλάκι» του στο μανουάλι.
Το βέβαιο είναι ότι χθες είχε επέτειο. Συμπλήρωνε 13 χρόνια από το διάγγελμα στο Καστελόριζο, όταν μιλούσε για την «Ιθάκη» στην οποία θα φτάναμε ως Ελληνες μετά την οδύσσεια του Μνημονίου, αλλά στην ουσία ανακοίνωνε τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την παράδοση της χώρας στις «δάνειες δυνάμεις», τη μαζική απόδραση των νέων από τη φτωχοποιημένη πατρίδα.
Κι αυτό συνέβη διότι, όταν ανέλαβε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν βρέθηκε ένας πολιτικός ή ένας δημοσιογράφος να τον ρωτήσει κάτι στοιχειώδες: αφού επιδίωκε να γίνει πρωθυπουργός, γιατί δεν προθυμοποιήθηκε να απαρνηθεί την αμερικανική υπηκοότητά του; Είναι δυνατόν ο επικεφαλής του κράτους (μια και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες – αποτελεί διακοσμητικό ρόλο) να έχει διπλή υπηκοότητα και, μάλιστα, η δεύτερη να είναι χώρας η οποία έχει ζωτικά συμφέροντα στη Μεσόγειο και έχει η ίδια παραδεχτεί ότι είχε και έχει ανάμειξη στα εσωτερικά μας ζητήματα; Θυμάται κανείς τον «Αττίλα» στην Κύπρο;
Πώς δεν βρέθηκε αυτός ο ένας να τον ρωτήσει τα αυτονόητα; Τόσο αδιάφορος μας φαίνεται ο εθνικός παράγοντας και «μας ξέφυγε» να ασχοληθούμε με την αμερικανική ψυχή του ΓΑΠ;
Και δεν περιοριζόμαστε στους γκάγκαρους Αμερικανούς. Εδώ ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έχει σε περίοπτη θέση στο γραφείο του, μαζί με τους βατράχους του φενγκ σούι, το στιγμιότυπο που τον δείχνει να μιλάει στο Κογκρέσο (φωτό πάνω, στη συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Μακάριο). Ελληνας πρωθυπουργός καμαρώνει που μίλησε εις τας ΗΠΑ…
Η μάχη κακού εναντίον κακού συνεχίζεται με αμείωτη ένταση.
