Ούτε πέντε μήνες δεν συμπληρώθηκαν από ένα άρθρο μου με τίτλο «Θα πουλήσουμε τώρα και τους Σέρβους;», όμως η προφητεία φαίνεται δυστυχώς να επαληθεύεται. Σε πρόσφατο ψήφισμα σχετικά με την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, η Ελλάδα για πρώτη φορά -και σε αντίθεση με την Κύπρο, που καταψήφισε- επέλεξε τον ανέντιμο δρόμο της αποχής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδείχτηκε ικανός και για αυτό το ξεδιάντροπο «unfair» απέναντι σε ένα έθνος -το μοναδικό ίσως στον πλανήτη- με το οποίο οι Ελληνες έχουν αδελφική σχέση, όχι απλώς φιλική.
Εγραφα λοιπόν σε εκείνο το άρθρο, που μεταφράστηκε στα σερβικά και κυκλοφόρησε στα μέσα ενημέρωσης της γειτονικής χώρας, ότι σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους Ελληνες και Σέρβοι στάθηκαν χέρι χέρι στην πραγματικά σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και ήταν οι λαοί που μονίμως έμπαιναν στο ρουθούνι της αυτοκρατορικής και αργότερα ναζιστικής Γερμανίας, σε αντίθεση με άλλους Βαλκάνιους, που προσέφεραν απλόχερα τις υπηρεσίες τους στο Ράιχ.
Οι Ελληνες αγαπούν τους Σέρβους και το απέδειξαν όταν εκείνοι, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ανήμποροι και απομονωμένοι, κλήθηκαν να υπερασπίσουν την πατρίδα τους από τους κατσαπλιάδες του UCK και τους σύγχρονους βαρβάρους του ΝΑΤΟ που τους βομβάρδιζαν χωρίς έλεος. Κι οι Σέρβοι από την πλευρά τους δεν ξέχασαν ποτέ αυτή τη βοήθεια. Το διαπίστωσα με τα ίδια μου τα μάτια όταν, στη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής κρίσης, βρέθηκα πολλές φορές στη φλεγόμενη Βοσνία και στο Κοσσυφοπέδιο. Στα συνοριακά φυλάκια ακόμη και οι πιο σκληροτράχηλοι, μπαρουτοκαπνισμένοι Σέρβοι πολεμιστές, όπως οι «Τίγρεις του Αρκάν», που πυροβολούσαν πριν τους πεις το όνομά σου, μαλάκωναν απότομα μόλις έβλεπαν ελληνικό διαβατήριο. Φωτιζόταν το πρόσωπό τους. «Ελα μέσα να πιούμε μια σλιμοβίτσα» μου έλεγαν. «Γιατί, αν δεν ήσασταν εσείς οι Ελληνες, θα βάζαμε, αντί για βενζίνη στα αυτοκίνητά μας, κάρβουνο».
Για τους Σέρβους, λοιπόν, σήμερα το ζήτημα του Κοσσυφοπεδίου είναι υπαρξιακό. Εκτός από την υπεράσπιση του λίκνου της ιστορικής και θρησκευτικής τους κληρονομιάς, η διατήρηση ενός διεθνούς στάτους «μη αναγνώρισης» του υβριδικού κράτους των Κοσοβάρων είναι το μόνο όπλο άμυνας απέναντι στον αλβανικό επεκτατισμό, που δείχνει διαρκώς τα δόντια του στη Βαλκανική.
Σήμερα υπάρχουν μόλις πέντε χώρες-μέλη της Ε.Ε. που δεν αναγνωρίζουν το Κοσσυφοπέδιο ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος. Μεταξύ τους η Ελλάδα και φυσικά η Κύπρος, για ευνόητους εθνικούς λόγους.
Η ελληνική στάση ωστόσο έχει αρχίσει να παρουσιάζει ρωγμές, παρότι «πρωθυπουργός» και «πρόεδρος» του κράτους-λησταρχείου, που πρόσφατα -με ενθάρρυνση Γερμανών και Αμερικανών- υπέβαλε και αίτηση ένταξης στην Ε.Ε.(!), έχουν επανειλημμένως φωτογραφηθεί με γκραβούρες της «Μεγάλης Αλβανίας», η οποία φτάνει μέχρι την Πρέβεζα, συμπεριλαμβάνοντας και την Κέρκυρα!
Αντί να τους έχουμε πάρει στο κυνήγι για το ανέκδοτο της «Μεγάλης Αλβανίας», ο Μητσοτάκης δεν χάνει την ευκαιρία να χαριεντίζεται με τον αναιδή Ράμα, ενώ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο, έχουν πυκνώσει οι επισκέψεις απεσταλμένων της ελληνικής κυβέρνησης στην Πρίστινα – από τον… Πάτση μέχρι τη Μενδώνη.
Εγραφα σε εκείνο το άρθρο του περασμένου Δεκεμβρίου ότι, αν ο Μητσοτάκης σκέφτεται να τροποποιήσει την πάγια ελληνική πολιτική «μη αναγνώρισης» για να κάνει τα «γλυκά μάτια» στους Γερμανούς, θα έχει διαπράξει εθνική μειοδοσία και πρωτοφανή ασέβεια απέναντι στα αισθήματα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Οπως ακριβώς έπραξε και με την αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα, όμως, θα καταφέρει να διαταράξει αμετάκλητα τις σχέσεις με τον μοναδικό σύμμαχο στην εύφλεκτη βαλκανική γειτονιά.
Στο άκουσμα της είδησης για το ελληνικό «unfair» στο Συμβούλιο της Ευρώπης, η πρωθυπουργός της Σερβίας ακύρωσε την ομιλία της στο Συνέδριο των Δελφών, μια επαρχιακή εκδοχή ελληνικού Νταβός που έχει όμως ημιεπίσημο χαρακτήρα, καθώς γίνεται υπό την αιγίδα της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Σχεδόν ταυτόχρονα οι σερβικές ειδικές δυνάμεις ακύρωσαν τη συμμετοχή τους στη διακλαδική άσκηση «Ωρίων» του ελληνικού υπουργείου Αμυνας, ενώ ο πρωθυπουργός Βούτσιτς μίλησε με πικρία για χώρες που εξέπληξαν δυσάρεστα με τη συμπεριφορά τους στην επίμαχη ψηφοφορία. Αλλά και ο υπουργός Εξωτερικών Ιβιτσα Ντάτσιτς, σε ένα tweet γεμάτο νόημα, ευχαρίστησε τον πρώην ομόλογό του Κατρούγκαλο και τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή διαφοροποιήθηκαν από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Οποιος ξέρει να «διαβάζει» αυτές τις κινήσεις αντιλαμβάνεται ότι η ενόχληση των Σέρβων είναι πολύ μεγάλη. Αυτό που παραμένει ασαφές είναι ποιο αντισταθμιστικό όφελος εξασφάλισε ο κύριος Μητσοτάκης για αυτή τη στροφή. Και για λογαριασμό ποίου; Της Ελλάδας ή του εαυτού του;
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι οι Γερμανοί ενδιαφέρονται πάση θυσία για την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου στις ευρωπαϊκές συλλογικές δομές, γιατί θεωρούν ότι αυτό εξυπηρετεί τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Μια από τις βασικές ερωτήσεις που έκανε η δημοσιογράφος της Ντόιτσε Βέλε στον Αλέξη Τσίπρα κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Γερμανία ήταν αν, σε περίπτωση που γίνει πρωθυπουργός, θα αναγνωρίσει το Κόσοβο! Ο Τσίπρας απέφυγε την παγίδα με μια γενικόλογη διατύπωση, αλλά φαίνεται ότι ο νυν πρωθυπουργός έχει δώσει υποσχέσεις στη γερμανική πλευρά, πιθανόν και στην αμερικανική, που επίσης ενδιαφέρεται για την ευρωπαϊκή προοπτική των Αλβανών γενικά.
Το ερώτημα, πάντως, παραμένει: Με ποιον ακριβώς αξιακό κώδικα μπορεί να προωθείται η υποψηφιότητα ενός κράτους-κουρελούς, κρησφύγετου ναρκεμπόρων και άλλων εγκληματικών στοιχείων, στις ευρωπαϊκές δομές; Τι σόι Ευρώπη είναι αυτή, που θέλει να ενσωματώσει αμετανόητους UCKάδες, σαλταδόρους και ταραχοποιούς; Ποια ακριβώς ιδανικά έχει φτάσει να εξυπηρετεί η Ευρωπαϊκή Ενωση του Βερολίνου;
