Οι τηλεμαχίες -τα debate- είναι χρήσιμες διότι πάντα μπορεί να διαπιστώσεις πως υπάρχει ένα ικανό ποσοστό των πολιτών που ή είναι αθεράπευτα χαβαλέδες ή δραπέτες του Ψυχιατρείου, διότι βλέπεις τύπους που πληρώνονται από το υστέρημα του φορολογουμένου και είναι, υποτίθεται, από τις επιλογές διακυβέρνησης να ξεστομίζουν τέρατα, που μόνο φαρσέρ ή παλαβοί θα μπορούσαν να τους επιλέξουν.
Ο γνωστός νάρκισσος που πήγε να τινάξει τη χώρα στον αέρα, αφού γλίτωσε τον ποινικό έλεγχο, διότι η Ν.Δ. έκανε την πάπια, ενθαρρυμένος από την ατιμωρησία του ίδιου και του τότε αφεντικού του, βγάζει γλώσσα και μιλάει για νομίσματα τοπικά, περιφερειακά, της γειτονιάς, του χωριού και της πόλης, σαν της Monopoly, αλλά εάν Τούρκοι καταλάβουν βραχονησίδα, αυτός θα παίρνει τηλέφωνα. Π.χ. θα πάρει της Ε.Ε. από την οποία θέλει να βγούμε.
Οταν υποτιθέμενος ηγέτης ερωτάται τι θα έκανε σε περίπτωση στρατιωτικής εισβολής Τούρκων και κατάληψης εθνικού εδάφους και αυτός στην απάντηση ρετάρει και κομπιάζει και δεν λέει ευθέως, χωρίς ούτε ανάσα, «θα έδινα εντολή να εξοντωθούν άμεσα και να ανακαταληφθεί το εθνικό έδαφος», είναι ακατάλληλος και για διαχειριστής πολυκατοικίας.
Ο γνωστός φιδέμπορας, βγαλμένος από το Φαρ Ουέστ του Λούκι Λουκ, αφού σαν κουμπούρας μαθητής απήγγειλε μια κακή αλλά πάντως κλεψίτυπη εκδοχή του φορολογικού προγράμματος της ΕΘΝΙΚΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, απευθυνόμενος στους οπαδούς του Αγαθάγγελου, κολακεύοντας τα περί ξανθού γένους, με μια εσάνς αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής, θέλει να σαλπάρει η χώρα και να πάει με τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία, ψευδόμενος ιστορικά μέσω μιας υπεραπλούστευσης πως π.χ. με τις ΗΠΑ χάσαμε τη μισή Κύπρο κ.λπ. Καταρχάς, τίποτα δεν χάσαμε, αν δεν παραιτηθούμε.
Ο,τι έχουμε κερδίσει ιστορικά το κερδίσαμε διότι μπορέσαμε να ταυτίσουμε συμφέροντά μας με τα συμφέροντα των συμμάχων μας, των δυνάμεων της θάλασσας. Και ό,τι χάσαμε, το 1922 ή το 1974, το χάσαμε διότι απομονωθήκαμε, πήγαμε κόντρα στα συμφέροντα των συμμάχων μας και ανάξιες ηγεσίες, όπως των Γούναρη – Πρωτοπαπαδάκη το 1920-1922, του Μακάριου και με συνενοχή του Ανδρέα Παπανδρέου το 1964, αμφισβήτησαν τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, έπαιξαν παιχνίδια με τους εχθρούς των συμμάχων μας κι έτσι καταφέραμε δυο φορές να κλέψουμε την ήττα από τα σαγόνια της νίκης.
Οι ΗΠΑ μάς πρόσφεραν άμεση Ενωση το 1964, ο Γ. Παπανδρέου το δέχτηκε, έστειλε τον Ανδρέα να πείσει τον Μακάριο και αυτοί οι δυο μαζί έκαναν αντιαμερικανικές δηλώσεις από τη Λευκωσία, τορπιλίζοντας το Σχέδιο Ατσεσον. Ετσι, οι έκπληκτοι από τη βλακεία μας Αμερικανοί, αφού είδαν και τα παιχνίδια του Μακαρίου με το κομμουνιστικό μπλοκ και τους «αδέσμευτους», αποφάσισαν να ποντάρουν στο τουρκικό άλογο, με τη γνωστή συνέχεια.
Η αλήθεια λοιπόν είναι το ακριβώς αντίθετο των λεχθέντων από το αντηχείο των ρωσικών συμφερόντων. Η νέα συνταγή καταστροφής για τη χώρα θα ήταν μια επανάληψη της αμφισβήτησης της θέσης της χώρας και των συμμαχιών της. Θα γεμίσουν οι τσέπες μια μειονότητας τυχοδιωκτών από βουλευτικό μισθό, αλλά όλα τα οφέλη από τις νέες συμφωνίες με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ, από τη σταθερή θέση της χώρας απέναντι σε κάθε αναθεωρητική δύναμη και την υπηρέτηση των συμφερόντων μας μέσα από το ΝΑΤΟ και όχι μέσα από αυτοκτονική σύγκρουση με αυτό, ήτοι τις ΗΠΑ.
Τα οφέλη σε πολιτική και στρατιωτική στήριξη τα αποδεικνύουν, όχι μόνον οι αφίξεις των κορυφαίων αεροπλάνων Rafale, των F-16 Viper, η έναρξη ναυπήγησης των Belharra και η είσοδός μας στο πρόγραμμα των F-35, αλλά κυρίως η πολιτική στήριξη που έχουμε, το πέταγμα των Τούρκων από το πρόγραμμα των F-35 και των Viper, και κυρίως οι οιμωγές των Τούρκων.
Και ο Τσίπρας όταν δέχτηκε ερωτήσεις τα μάσαγε. Νομίζει πως ξεχάσαμε την άθλια στάση του ΣΥΡΙΖΑ και για τους εξοπλισμούς και για τον φράχτη στον Εβρο. Οι κνίτες, πρώην και νυν, μόνο ένα τείχος, έναν φράχτη γουστάρανε. Αυτόν που χώριζε το Δυτικό από το Ανατολικό Βερολίνο και αυτόν που φυλάει σαν φρούριο τον Περισσό. Χίλιες φορές θα το γράψω, είναι ανεπίτρεπτο να αντιπολιτεύεσαι την Πατρίδα, το Εθνος και τα συμφέροντά του.
Πολλά μπορώ να γράψω για τις διαφορές μας με τον Μητσοτάκη πάνω στο Φορολογικό, στην αδυναμία να επιβάλει τάξη και ασφάλεια με ατσάλινο χέρι, συντρίβοντας την εγκληματικότητα, στα σοβιετικά επιδόματα, στη διστακτικότητα να σπάσει τον μαγνήτη της λαθρομεταναστευτικής εισβολής, τα αδιανόητα προνόμια και τις παροχές προς αυτούς που μας στέλνει ο Ερντογάν, την ενοχική στάση ανοχής απέναντι στην ανομία της Αριστεράς, απέναντι στη σιδερένια μπάλα στο πόδι της χώρας, που είναι ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, στην άρνηση επανελλήνισης της Παιδείας, στην υιοθέτηση όλης της σχιζοφρενικής ατζέντας του «δικαιωματισμού» και του πολιτισμικού μαρξισμού.
Ομως οι βασικοί άξονες της εξωτερικής πολιτικής, οι συμμαχίες της χώρας και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας μέσω αυτών είναι στην ορθή κατεύθυνση, με εξαίρεση την κουτοπόνηρη αποδοχή της Συμφωνίας των Πρεσπών και της σωρείας παραβιάσεών της από τους Σκοπιανούς, για τις οποίες η κυβέρνηση σφυρίζει κλέφτικα.
Για τον Ανδρουλάκη δεν θα πω τίποτα. Το τίποτα είναι η πιο κατάλληλη περιγραφή. Βάλτε δίπλα και την κασέτα του Τσερνιένκο, που παίζει σαν μαγνητόφωνο παλιού Μόσκβιτς ο εκπρόσωπος της μήτρας του αριστερόστροφου φασισμού και όπως λέγαμε στα παλιά σινεμά οι άνω των πενήντα να εξηγήσουν στους νεότερους: «Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε».
Στις 21/5, πίσω από το παραβάν είναι η ώρα της ατομικής ευθύνης. Η χώρα δεν χρειάζεται κλόουν, φιδέμπορες, ανίκανους για οποιαδήποτε σοβαρή εργασία ή τυχοδιώκτες που θέλουν να φορέσουν τα παπούτσια του Γούναρη και εκ του αποτελέσματος υπηρετούν ξένα συμφέροντα. Ψηφίστε με την καρδιά αλλά και το μυαλό Πατριώτες, Φιλελεύθερους, Μεταρρυθμιστές.
Αυτούς που πιστεύετε πως θα εργαστούν για να γίνει η Ελλάς ισχυρότερη και οι Ελληνες να ευημερούν.
