Τα ριχτάδικα είναι βραχύβιες επιχειρήσεις μίας χρήσης, οι οποίες ειδικεύονται στο να συγκεντρώνουν τάχιστα τιμολόγια, προϊόντα από προμηθευτές, προκαταβολές από πελάτες και εργασία από υπαλλήλους. Μόλις μαζέψουν (δηλαδή, αρπάξουν) ό,τι προλάβουν διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν και αφήνουν πελάτες, προμηθευτές, υπαλλήλους και λοιπά κορόιδα να κλαίνε τη μοίρα τους και να χάνουν τον χρόνο τους υποβάλλοντας μηνύσεις, αυταπατώμενοι ότι υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Ουράνια, ναι. Υπάρχει και στην Ελλάδα και παντού. Δικαιοσύνη που να απονέμουν άνθρωποι δεν υφίσταται – απόδειξη περί τούτου, οι εμπειρίες δεκαετιών.
Πολλά αθηναϊκά ριχτάδικα υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στην περιοχή της Ομονοίας. Ιδιαίτερα δε θάλλουν στην πλατεία Κάνιγγος. Υπάρχουν εκεί πολυκατοικίες, όπου τη μια βλέπεις σε κάποιους ορόφους να βρίσκονται γραφεία γεμάτα κόσμο και την άλλη είναι πιο άδεια κι από τις κεφάλες ψηφοφόρων διάφορων «εθνοσωτήρων» της πυρκαγιάς.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τα ριχτάδικα της πλατείας Ομονοίας και οι πολυκατοικίες με τα γραφεία τού στιλ «Απάτη Κουρκουμπίνη και Σία» μού θυμίζουν τους καραγκιόζ μπερντέδες που στήνουν τα κόμματα στις πλατείες και στα περάσματα, όπου βαριεστημένοι υπάλληλοι ή εμμονικά κομματικά στελέχη με γυαλιστερό βλέμμα και άκαμπτη ιδεολογία διανέμουν ιλουστρέ φυλλάδια με κείμενα γεμάτα τραχιές παπάτζες για αφελείς. Κι αυτά ανοίγουν για να κλείσουν γρήγορα. Εχουν διάρκεια ζωής μέχρι τις εκλογές.
Πάντως, εκείνοι που ανοίγουν τα ριχτάδικα έχουν καλύτερη αισθητική από τους βασιλείς της κομματικής και ψηφοθηρικής ζούγκλας. Τα λερά κιόσκια, κοτσαρισμένα σε ξεκούδουνα σημεία, με τους πάγκους φισκαρισμένους με φυλλάδια κομματόσκυλων, δείχνουν πολύ πιο άσχημα από τα γραφεία στις πολυκατοικίες της Ομονοίας με τη μίνιμουμ επίπλωση, που στήνονται σαν δόκανα για να πιάσουν αφελείς. Αφήστε που στα ριχτάδικα, μια φορά να σ’ την… κάνουν, δεν την ξαναπατάς κι αν δεις στον δρόμο τον απατεώνα που σ’ την έφερε θα τον κράξεις. Δεν θα πας να τον ψηφίσεις για να σε… σώσει, όπως γίνεται στις εκλογές.
