Στο άρθρο μας της Παρασκευής σκιαγραφήσαμε την κοσμοθεωρία του Ερντογάν, που συνιστά σοβαρή απειλή για τον Ελληνισμό.
Ακολουθεί άρθρο του Rahim Er από την εφημερίδα «Τούρκιγιε», στο οποίο περιγράφεται από τουρκικό χέρι η επεκτατική – αναθεωρητική πολιτική Ερντογάν:
Από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος
Ακούμε περίεργα λόγια για τις επιλογές της χώρας μας, όπως «Τι δουλειά έχουμε στη Συρία;», «Τι δουλειά έχουμε στο Ιράκ;», «Τι δουλειά έχουμε στη Λιβύη;», «Τι δουλειά έχουμε στη Σομαλία;», «Τι δουλειά έχουμε στο Αφγανιστάν;». Η ιστορία θα τους κρίνει και θα λογοδοτήσουν στις μελλοντικές γενιές για αυτήν την αναπηρική στάση τους. Η αντιπολίτευση πρόφερε αυτά τα λόγια και θα τα ξαναπροφέρει με την πρώτη ευκαιρία.
Δεν υπάρχει κοινή λογική σε αυτές τις δηλώσεις.
Η ίδια τουρκική αντιπολίτευση δεν αναρωτήθηκε τι ζητούν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, η Αγγλία και διάφορα άλλα μεγάλα και μικρά ευρωπαϊκά κράτη μαζί ή μεμονωμένα στην Αφρική, στην Ερυθρά Θάλασσα, στη Βόρεια Αφρική, στην ανατολική Μεσόγειο, στην Κύπρο, στα Βαλκάνια, στην Κριμαία, στον Καύκασο, στη Συρία, στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Δεν ρώτησε. Δεν σκέφτηκε να ρωτήσει. Και όχι μόνο δεν ρώτησε, αλλά μάλλον τους αναγνώρισε το δικαίωμα να βρίσκονται εκεί.
Οταν λέμε «τουρκική αντιπολίτευση», δεν εννοούμε μόνο μερικά κόμματα. Εκτός από αυτά τα κόμματα, εννοούμε αυτούς που γράφουν στις εφημερίδες, μιλούν στις οθόνες των τηλεοράσεων και όποιον βλέπει τον εαυτό του ως διανοούμενο και μιλάει αφ’ υψηλού.
Τα κράτη που αναφέραμε δεν έχουν καμία πολιτισμική ή άλλη σχέση, όπως η θρησκεία, η γλώσσα, η Ιστορία, η παράδοση κ.λπ. με τα εδάφη που έχουν αναμειχθεί και έχουν στείλει εκεί στρατιωτικές δυνάμεις. Παρ’ όλα αυτά η αβαθής μας αντιπολίτευση δεν στέκεται και πολύ αυστηρά ενάντια στα αυτοκρατορικά στοιχεία, που έρχονται από δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και διώκουν τους καταπιεσμένους ανθρώπους αυτών των περιοχών, εφαρμόζοντας κάθε είδους σκληρότητα του μαύρου, του κόκκινου και του κίτρινου καπιταλισμού.
Περιέργως αυτή η ανοχή στον ιμπεριαλισμό μετατρέπεται σε δηλητηριασμένα βέλη κατά της ίδιας της χώρας τους. Για παράδειγμα:
Την ώρα που η δική μας αντιπολίτευση δηλώνει δημοσίως «Τι δουλειά έχει η Τουρκία εκεί;», αναφερόμενη στην παρουσία τουρκικών στρατευμάτων σε διάφορες χώρες, η αντιπολίτευση, οι ακαδημαϊκοί και οι διανοούμενοι των ιμπεριαλιστικών χωρών δεν απευθύνουν το ίδιο ερώτημα στις δικές τους χώρες.
Ηρθε η ώρα να θυμηθούμε για άλλη μια φορά την πορεία της Αυτοκρατορίας, που ξεκίνησε να χάνει την ισχύ της μετά τη δεύτερη ήττα στη Βιέννη, στις 12 Σεπτεμβρίου 1683. Αυτή η πτωτική πορεία συνεχίστηκε μέχρι τις 30 Αυγούστου 1922.
Στα 60 χρόνια μεταξύ 1923 και 1983 σχεδόν όλη η προσοχή της χώρας στράφηκε στο εσωτερικό της. Στις 6 Νοεμβρίου 1983, με την κυβέρνηση του Κόμματος της Μητέρας Πατρίδας (ANAP), τα βλέμματα στράφηκαν για πρώτη φορά προς τα έξω. Είχαμε στραφεί και στο παρελθόν προς τα έξω, αλλά το κάναμε με ελλειπή και φοβικό τρόπο. Ο πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ έθεσε για πρώτη φορά έναν τολμηρό στόχο, λέγοντας ότι υπάρχει «ο τουρκικός κόσμος από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος της Κίνας».
Στην πραγματικότητα αυτή η λέξη ήταν το όνειρο ενός γίγαντα που έπεσε σε βαθύ ύπνο. Και στην πραγματικότητα τα γνωστά και άγνωστα πραξικοπήματα στην Τουρκία έγιναν για «να μην ξυπνήσει ο γίγαντας από τον ύπνο». Το να χτίσεις μια γέφυρα χειραφέτησης ανάμεσα στην Αδριατική και στο Σινικό Τείχος της Κίνας δεν είναι ούτε «παντουρκισμός» ούτε «πανισλαμισμός» ούτε «νεοοθωμανισμός».
Εδώ, η πρόθεση είναι να αποκτήσουμε την εθνική μας αυτοπεποίθηση και να απαλλαγούμε από αυτή τη θλίψη, η ιδέα αυτή να γίνει βροχή ελέους στους τόπους μας και να εδραιωθεί η ασφάλεια της σημερινής πατρίδας της Ανατολίας και της Ρούμελης.
Στην πραγματικότητα, ο πρωθυπουργός Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος επισκέφτηκε τα Βαλκάνια με αγάπη και έγινε δεκτός με αγάπη, πέθανε ως πρόεδρος με αυτή την κούραση κατά την επιστροφή του από μια έντονη επίσκεψη στην κεντρική Ασία, όπου τον υποδέχτηκαν με την ίδια συνέπεια και αγάπη.
Ενώ ο πρόεδρος κ. Ερντογάν βρισκόταν στη Βοσνία και ο ηγέτης του MHP κ. Μπαχτσελί στην Αγκυρα, η αντιπολίτευση έθεσε θέμα γιατί η Τουρκία ήταν παρούσα στο Αφγανιστάν. Μα γιατί η ασφάλεια της Ανατολίας περνά από τις προαναφερθείσες περιοχές.
Οσοι μας ακολουθούν θα θυμούνται ότι το έχουμε πει πολλές φορές. Επί Βυζαντίου η ασφάλεια της Κωνσταντινούπολης εξαρτιόταν από το Βελιγράδι. Οταν καταλάβαμε το Βελιγράδι, ύστερα από 50 χρόνια καταλάβαμε και την Κωνσταντινούπολη. Κάθε εξέλιξη στην περιφέρεια κλονίζει το κέντρο, οι ισορροπίες διαταράσσονται.
Η τουρκική αντιπολίτευση δεν μπόρεσε να κατανοήσει αυτή την πρόταση. Αν είχαμε βάλει το βάρος μας στο Αφγανιστάν, συμμαχώντας με μερικά άλλα κράτη εκτός από το Πακιστάν και την Ουγγαρία, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική σήμερα εκεί και δεν θα υπήρχε θέμα λαθρομεταναστών ούτε εδώ στην Τουρκία.
Τώρα το Αφγανιστάν είναι σαν ένα πλοίο χωρίς πυξίδα που κατευθύνεται προς το άγνωστο στο σκοτάδι της νύχτας. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε το όραμα της Κόκκινης Μηλιάς μας, που το αναστήσαμε το 1983, ύστερα από αιώνες, με το δόγμα «Από την Αδριατική στο Σινικό Τείχος της Κίνας» του Οζάλ.
Δεν πρέπει να λησμονείται ότι στην ιστορική της πορεία η εθνικότητά μας εκφράζεται με τη λέξη «Τούρκος», όπως και η πνευματική μας υπηκοότητα. Από αυτή την άποψη «Τούρκοι» είναι και οι Βόσνιοι, οι Μακεδόνες, οι Αλβανοί. Επίσης, το ένα δέκατο του Αφγανιστάν είναι Τουρκμένοι και Ουζμπέκοι.
Από την Αδριατική μέχρι το Σινικό Τείχος της Κίνας, από την Κριμαία μέχρι την Υεμένη, πρέπει να βρούμε μια θεραπεία για τα προβλήματα. Είμαστε τα ακούραστα παιδιά του «Ελέους Πολιτισμού»!
