Σοκ προκάλεσε ένα βίντεο που κυκλοφόρησε στα κοινωνικά δίκτυα, όπου ένας Αφρικανός στην πόλη Bordeaux της Γαλλίας επιχείρησε να απαγάγει ένα μικρό κορίτσι χτυπώντας το ίδιο και τη γιαγιά του με ιδιαίτερη βιαιότητα. Πριν από μία εβδομάδα άλλος αλλοδαπός που είχε εισέλθει παράνομα στην Ευρώπη μαχαίρωσε βρέφη σε άλλη γαλλική πόλη. Τα μαχαιρώματα και οι επιθέσεις από λαθρομετανάστες είναι καθημερινό φαινόμενο στο εξωτερικό.
Και η χώρα μας βέβαια δεν πάει πίσω. Αλλος λαθρομετανάστης με τέσσερα πέντε ονόματα φέρεται ότι βίασε και σκότωσε μία νεαρή Πολωνή στην Κω, η οποία βρέθηκε σε χωράφι, μέσα σε σκουπιδοσακούλες. Αλλοι ανήλικοι λαθρομετανάστες, που διέμεναν και σε δομές φιλοξενίας, επιτέθηκαν σε ανήλικες στη Θεσσαλονίκη. Τα ίδια πριν από λίγες ημέρες στον Πειραιά, όπου και εκεί δράστες ήταν ανήλικοι αλλοδαποί που διέμεναν σε δομές.
Είτε στο εξωτερικό είτε στη χώρα μας η κοινωνία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με τις ορδές που έχουν καταλάβει τις πόλεις. Οχι απλώς έχουμε ανοίξει τα σύνορα τα δικά μας και της Ευρώπης και περνά ο κάθε παράνομος -και όσα λένε περί αντιθέτου είναι ψέμα-, αλλά τους παρέχουμε και φιλοξενία. Και το ευχαριστώ είναι οι κανιβαλισμοί πάνω σε αθώους πολίτες.
Πραγματικά δεν ξέρω τι ακριβώς περιμένει η Ευρώπη και πολύ περισσότερο εμείς, γιατί τελικά καθένας πρέπει να κοιτά το σπίτι του και αναλόγως να πράττει, για να καταλάβουμε ότι το αξιακό σύστημα του «διαφορετικού» δεν είναι απλώς διαφορετικό, αλλά εγκληματικό.
Γιατί, αλήθεια, δεν ανακοινώνουν πόσο αυξήθηκε η εγκληματικότητα από την άφιξη όλων αυτών και μετά; Να δούμε, τέλος πάντων, τον εμπλουτισμό που έφεραν στον πολιτισμό μας. Γιατί κάτι τέτοια έλεγαν οι υποστηρικτές τους, ότι μας εμπλουτίζουν. Λες και δεν γνωρίζαμε τι ακριβώς κουλτούρα είχαν οι χώρες από τις οποίες ήρθαν.
Ζώντας σε γειτονιά της Αθήνας, η οποία έχει ζήσει τον εποικισμό εν τη γενέσει του, οι «επαγγελματικές» δραστηριότητες των πληθυσμών αυτών είναι κατά κύριο λόγο διάφορα ποινικά αδικήματα. Ναρκωτικά, πλαστά, πορνεία, κλοπές. Στο τσακίρ κέφι τους έχουμε και επιθέσεις στον κόσμο. Επί σειρά ετών έχουμε παραχωρήσει ένα κομμάτι του χώρου μας και της ζωής μας στον κάθε ανεξέλεγκτο, που στη χώρα του μπορεί να ήταν φυλακόβιος. Και η πολιτική ηγεσία συμφωνεί και επαυξάνει επ’ αυτού. Απλώς δεν πάει άλλο. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε πλέον να ζούμε με φόβο.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
