Οταν την περασμένη Κυριακή έγραφα ότι ο Παράδεισος απέχει μόλις μισό βήμα από την Κόλαση για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η αυτοδυναμία θα κρινόταν από μια… χούφτα ψήφους! Η αναπάντεχη, ως έναν βαθμό, είσοδος τριών ακόμη κομμάτων στην κοινοβουλευτική αρένα, σε συνδυασμό με την απώλεια σημαντικού αριθμού ψήφων (σε απόλυτους αριθμούς), έφερε τη Νέα Δημοκρατία μόλις μια ανάσα από ένα σενάριο καταστροφής που θα οδηγούσε σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση καταμεσής του καλοκαιριού, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν.
Αν η Ν.Δ. δεν κατάφερνε να σκαρφαλώσει, έστω οριακά, πάνω από το 40%, θα έχανε το μπόνους των τελευταίων 10 εδρών και θα έμενε χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το φαντάζεστε; Το 40,5% επιτεύχθηκε με κόπο, ιδρώτα και πολλά… τρεχάματα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το θριαμβευτικό 40,8% του πρώτου γύρου, που μας έκανε να τρίβουμε τα μάτια μας, ειδικά σε αντιδιαστολή με την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή τη φορά, η σύνθεση του εκλογικού σώματος ήταν πολύ διαφορετική. Ελειπαν 250.000 ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας που θεώρησαν ότι εξασφάλισαν τον στόχο τους την 21η Μαΐου και προτίμησαν να πάνε για μπάνιο ή να κάτσουν σπίτι τους για να γλιτώσουν τα έξοδα από τη βόλτα στο χωριό. Ακόμη μεγαλύτερες αναλογικά ήταν οι απώλειες για τον ΣΥΡΙΖΑ (εξ ου και η περαιτέρω κατακρήμνιση), αφού πολλοί ψηφοφόροι του, σοκαρισμένοι από την ψυχρολουσία του Μαΐου, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «το πράγμα δεν παλεύεται» και επέλεξαν να απέχουν.
Το ΠΑΣΟΚ είχε επίσης απώλειες περίπου 70.000 ψήφων, αλλά αυτό δεν επηρέασε το τελικό ποσοστό του, που επιτρέπει στον αρχηγό του να διεκδικεί τα σκήπτρα μιας… χρυσής μετριότητας, ανίκανης να δρομολογήσει -και πολύ περισσότερο να επιβάλει- πολιτικές εξελίξεις. Στερούμενος λαϊκό ρεύμα και προσωπικό διαμέτρημα, ο Ανδρουλάκης αδυνατεί να υποκαταστήσει το κενό του «ακέφαλου» ΣΥΡΙΖΑ, δυσκολεύεται να δημιουργήσει αξιόπιστο «τρίτο πόλο» και μοιάζει να αφήνεται στον ρόλο ενός υποψήφιου «μελλοντικού εταίρου» για τον Μητσοτάκη των 158 βουλευτών.
Το ΚΚΕ δεν έκανε την έκπληξη και, με την τραγική μονολιθικότητα της προγραμματικής του γλώσσας, που επιτείνεται αρνητικά από τη βουκολική φυσιογνωμία του αρχηγού του, απέτυχε να κεφαλαιοποιήσει την πανωλεθρία του ΣΥΡΙΖΑ και να διεμβολίσει τη mainstream ευρω-Αριστερά. Γεγονός που πέτυχε, στο μέτρο όμως των περιορισμένων της δυνάμεων, η μαχητική Ζωή Κωνσταντοπούλου, παρά το ψαλίδισμα που υπέστη λίγο πριν φτάσει στο νήμα.
Οι εκπλήξεις, θα έλεγε λοιπόν κανείς, δεν ήρθαν ούτε από την Αριστερά ούτε από τους «ακροκεντρώους» οπαδούς του κυρίου Μητσοτάκη, τους ορκισμένους Kyriakistas (ναι, έχω πειστεί πλέον ότι ζουν ανάμεσά μας…), που φαίνεται ότι τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα.
Ο αιφνιδιασμός προέκυψε από τους παραδοσιακούς δεξιούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας που, αφού πέτυχαν τον στόχο εξαφάνισης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκαν λόγο να… αποθεώσουν περαιτέρω στην κάλπη τον Κυριάκο και κάθισαν σπίτι τους. Κυρίως όμως προήλθε από τους ολοένα αυξανόμενους αντισυστημικούς ψηφοφόρους συντηρητικής απόκλισης, που βλέπουν τη χώρα, τις παραδοσιακές ελληνικές αξίες, την Ιστορία, τη θρησκεία και, σε τελική ανάλυση, την κοινωνική συνοχή να παραδίδονται στα αλλότρια συμφέροντα της παγκοσμιοποίησης.
Αν συνυπολογίσει κανείς, εκτός από τον Βελόπουλο, που με μια εξαιρετικά μαχητική προσωπική καμπάνια σε ολόκληρη τη χώρα κράτησε τις δυνάμεις του, τους ψηφοφόρους της ΝΙΚΗΣ, των «Σπαρτιατών», αλλά και κάποιων μικρότερων σχηματισμών που έμειναν εκτός Βουλής, μιλάμε για το περιβόητο εκείνο 15% που θα μπορούσε να αλλάξει τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες της Μεταπολίτευσης, αυτή τη φορά από τα δεξιά.
Τι ενώνει στα αλήθεια αυτούς τους ανθρώπους που… δεν πήγαν για μπάνιο, αλλά έσπευσαν στην κάλπη προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για τη μετατροπή της χώρας σε χαβούζα λαθροεποικισμού, άντρο πάσης φύσεως «δικαιωματιστών» και υπερχρεωμένη τουριστική αποικία, η οποία διατείνεται ότι αποτελεί επενδυτικό παράδεισο; Είναι, άραγε, «ακροδεξιοί»;
Θα αποφύγω να χρησιμοποιήσω αυτόν τον όρο του τηλεοπτικού συρμού, που έχει γίνει γελοίο και καταχρηστικό… ψωμοτύρι για όσους θέλουν να επικρίνουν, να απαξιώσουν και να στιγματίσουν τους εχθρούς του μεταπολιτευτικού συστήματος – και εν προκειμένω, στις μέρες μας, του «συστήματος Μητσοτάκη». Ας πούμε λοιπόν απλώς ότι ανήκουν στον χώρο της μέχρι πρότινος… έξω Δεξιάς, αν υποθέσουμε -για χάρη της συζήτησης και μόνο- ότι η Νέα Δημοκρατία είναι η… μέσα Δεξιά.
Επί της ουσίας, ο προσδιορισμός αυτών των ψηφοφόρων στον άξονα «Αριστερά – Δεξιά» δεν έχει καμία αξία, γιατί η κατηγοριοποίηση αυτή έχει χάσει προ πολλού την αξία της. Πλέον, ο διαχωρισμός είναι οριζόντιος, μεταξύ εθνομηδενιστών και πατριωτών. Τόσο απλά.
Αυτό που ενώνει τους ψηφοφόρους του Βελόπουλου, της ΝΙΚΗΣ, ακόμη και των «Σπαρτιατών» δεν είναι ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός προς το σκούρο μπλε φάσμα της Δεξιάς. Υπάρχουν και τέτοιοι στις τάξεις τους, αλλά δεν είναι η πλειονότητα.
Το 15% των μη αριστερών που καταψήφισαν Μητσοτάκη (γιατί, επί της ουσίας, για αυτό πρόκειται) είναι πρωτίστως αρνητές της παγκοσμιοποίησης, στον βαθμό που διαλύει τη χώρα. Είναι haters της woke ατζέντας και του δικαιωματισμού των λαθραίων, των αλληλέγγυων και των ανώμαλων.
Είναι επομένως haters και αυτών που την πρεσβεύουν και την επαγγέλλονται στην Ελλάδα: του Τσίπρα (που μας τελείωσε) και του Μητσοτάκη που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Αυτοί ήταν τελικά που δεν πήγαν για μπάνιο την περασμένη Κυριακή και διαμόρφωσαν ένα εκλογικό αποτέλεσμα όχι και τόσο ιδανικό για τους σχεδιασμούς της εξουσίας…
