Κάποτε ο αείμνηστος Γιώργος Κατσιφάρας είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Εάν δεν υπήρχε ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας». Προφανώς στο ΠΑΣΟΚ ουδείς τόλμησε να το… διαψεύσει. Επρόκειτο για μια τεράστια αλήθεια, άσχετα αν αδικεί κάποιους ανθρώπους οι οποίοι είχαν παλέψει στη ζωή τους αλλά έγιναν γνωστοί μόνο μέσω του Κινήματος που δημιούργησε ο Ανδρέας. Και δεν εννοώ τους «μετέπειτα σημιτικούς», καθώς αποδείχθηκε στην πράξη ότι καλύτερα ήταν να μην τους είχε μάθει ουδείς θυρωρός καμιάς πολυκατοικίας στη χώρα!
Σήμερα δεν ξέρω αν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ακριβώς το ίδιο για τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, όμως αυτό θα μας το (από)δείξει μόνο η ζωή.
Ο παραιτηθείς πρώην ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης παρέλαβε ένα μικρό παζλ του 3% και το μετέτρεψε σε κόμμα εξουσίας. Δύο φορές κυβέρνησε και ιδίως από το 2012 έως σήμερα υπήρξε εκ των βασικών πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της χώρας. Προφανώς με τα θετικά και τα αρνητικά του, άλλα εκ των οποίων έχουν ήδη καταγραφεί, άλλα θα τα αποτιμήσει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Τσίπρας εξελίχθηκε σε ηγετική φυσιογνωμία ενός κόμματος που μόνο τη συνοχή των παραδοσιακών δεν είχε. Οπως αποδείχθηκε, αυτό άρχισε ως «ευλογία πολυφωνίας» και κατέληξε σε «κατάρα αλλεπαλλήλων αυτογκόλ». Προφανώς με ευθύνη του επικεφαλής, ο οποίος άφησε την «πολυφωνία» να εξελιχθεί σε γάγγραινα.
Ομως, όσο υπήρχε ο Τσίπρας, όλοι ήξεραν πού να «βαρέσουν». Και γαϊδούρι και σαμάρι μαζί. Και για τους «έξω» και για τους «μέσα». Δεν έχαναν όλοι μαζί στον ΣΥΡΙΖΑ, «έχανε ο Τσίπρας».
Δεν είναι παράλογο τούτο να συμβαίνει όταν μια προσωπικότητα συγκεντρώνει επάνω της περισσότερα φώτα από την ίδια πολυκατοικία, ειδικά όταν τα θεμέλιά της δεν είναι στέρεα.
Ομως, πλέον Τσίπρας δεν «υπάρχει». Ούτε ως κυματοθραύστης ούτε ως σαμάρι ούτε ως ελπίδα ούτε ως εμπόδιο για το κόμμα του. Τώρα όοολος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να λογαριαστεί με τον καθρέφτη του και φυσικά με την κοινωνία.
Μπορείτε, κύριοι και κυρίες; Απόδειξη! Τώρα θα ανοίξουν οι κουρτίνες, θα πέσουν οι μάσκες, θα σκάσουν επάνω σας τα φώτα και… όποιος – όποια αντέξει!
Το 18% που σας άφησε ως «κληρονομιά» ο Τσίπρας μπορεί ως πρώτη ανάγνωση να ήταν ένα εκλογικό πατατράκ αλλά αποτελεί ταυτόχρονα τεράστια βάση για τον νέο αρχηγό του κόμματος, ο οποίος δεν θα ξεκινήσει από το 3% για να σκαρφαλώσει βουνό, όπως ο προηγούμενος, αλλά από το 18%.
Φυσικά, είναι πολύ πιο δύσκολο να ανέβεις από τα σκαλιά παρά να κατέβεις με το ασανσέρ. Με δυο λόγια, πολύ πιο εύκολα το 18% γίνεται 8% παρά… 28%. Εκείνο που διαπιστώνει κανείς τις πρώτες μετά Τσίπρα ημέρες στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια διστακτικότητα (το λέω όσο πιο κομψά γίνεται) για να βγουν μπροστά οι διάδοχοι. Πέφτει λίγο βαριά η… καλογερική!
Σημασία αυτή την ώρα δεν έχουν ούτε οι «ομπρέλες» ούτε οι… σαμπρέλες, αλλά η πολιτική αποφασιστικότητα. Από όποιον ή όποια υπάρχει. Και, βέβαια, η αυτογνωσία. Καθότι ιδιαίτερα γοητευτική η καρέκλα του αρχηγού, όμως εάν δεν διαθέτεις τη διορατικότητα να δεις τα εκρηκτικά από κάτω της και να προσπαθήσεις (εάν διαθέτεις την ικανότητα) σαν πυροτεχνουργός να τα εξουδετερώσεις, θα πας άκλαυτος.
