Τον Σωκράτη Φάμελλο τον είχα ξεχωρίσει από την εποχή που βρέθηκε στο προεδρείο της περιβόητης εξεταστικής για τη δανειοδότηση κομμάτων και ΜΜΕ από τις ελληνικές τράπεζες. Παρότι και αυτή η ανακριτική διαδικασία εξελίχθηκε σε απόλυτο φιάσκο, όπως αντίστοιχες κοινοβουλευτικές «έρευνες» για προφανή αδικήματα κατάχρησης πολιτικής και επιχειρηματικής εξουσίας εις βάρος του Ελληνα φορολογουμένου, ο Φάμελλος ήταν ένας άνθρωπος που έσωσε τα προσχήματα. Εμφανώς νοήμων, συγκροτημένος και απόλυτα θεσμικός απέναντι και σε πρόσωπα που λογικά υποθέτω ότι απεχθανόταν (Κασιδιάρης), δίδαξε πώς πρέπει να διενεργούνται τέτοιες ακροαματικές διαδικασίες. Εστω και αν είναι φανερό ότι δεν θα οδηγήσουν πουθενά.
Τον γνώρισα κι από κοντά για λίγο και εντελώς ανεπίσημα όταν ένιωσα την ανάγκη να τον ενημερώσω για το κεφάλαιο «θηρευτική δραστηριότητα» σε μία κοπή πίτας της Κυνηγετικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος. Με την ιδιότητα αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, αρμόδιου για τα κυνηγετικά πράγματα και την «αριστερή» πολιτική του αφετηρία (μου την ξεκαθάρισε εξαρχής) ήμουν βέβαιος ότι θα πέσω σε ένα ντουβάρι ιδεοληπτικής αδιαλλαξίας που θα έχει μπερδέψει την κλιματική αλλαγή με την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου και στην πράξη δεν θα ξέρει να ξεχωρίσει το κοτσύφι από την καρακάξα.
Διαψεύστηκα ευχάριστα. Του εξήγησα σε δύο γραμμές ότι το κυνήγι, όπως άλλωστε και το ερασιτεχνικό ψάρεμα, στην πατρίδα μας είναι μία λαϊκή πατροπαράδοτη δραστηριότητα πολύ πιο ευχάριστη και υγιής από το να ακούν οι νέοι trap και να φουμάρουν μπάφους στην ελληνική επαρχία. Στον βαθμό βεβαίως που ασκείται υπό αυστηρούς κανόνες διατήρησης της αειφορίας από αυτούς που επιβάλλει η κορυφαία αγγλοσαξονική σχολή προστασίας του περιβάλλοντος και όχι η αντίστοιχη επιθετική γερμανική κοσμοθεωρία… οικοφασισμού που ασπάζεται η σημερινή παγκοσμιοποίηση (προστατεύουμε την κατσαρίδα και εξοντώνουμε με κατσαριδοκτόνο… τον Εβραίο).
Μου έκανε εντύπωση ότι δεν χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ. Είχε διαλέξει τους κατάλληλους συνεργάτες/συμβούλους από την εξαιρετική Ομοσπονδιακή Θηροφυλακή και είχε άριστη συνεργασία με τις κυνηγετικές οργανώσεις χωρίς αχρείαστους δογματισμούς και πεισματικές εμμονές.
Στον τομέα κυνήγι – ψάρεμα ο Φάμελλος ήταν από τους καλύτερους υπουργούς που πέρασαν από τη χώρα στη Μεταπολίτευση. Αλλά όχι μόνον. Είχε μια αντίληψη προστασίας του περιβάλλοντος, της πανίδας και της χλωρίδας εντελώς διαφορετική από αυτή της σημερινής κυβέρνησης, που προορίζει τις περιοχές Natura για τα νύχια των μεγαλοξενοδόχων και τη θάλασσα του Αιγαίου για τις πλωτές εξέδρες-τέρατα με τις ανεμογεννήτριες.
Ο Φάμελλος ήταν ένας συριζαίος από τους ελάχιστους που άκουγαν χωρίς προκατάληψη και καχυποψία μια αντίθετη άποψη. Υπήρξε λοιπόν για μένα ακατανόητο ότι ένας τέτοιος άνθρωπος, επιδεκτικός στην ανάγνωση της «κοινής λογικής», δεν αξιοποιήθηκε ποτέ για να στελεχώσει το στενό περιβάλλον του Τσίπρα στην αντιπολίτευση. Οπως και άλλοι «κανονικοί άνθρωποι» (ενδεικτικά αναφέρω τον δικηγόρο Διονύση Καλαματιανό), που θα βοηθούσαν τον «τσιπρογενή» -κακά τα ψέματα- ΣΥΡΙΖΑ να απαλλαγεί από πυροβολημένους υπονομευτές του. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι κανονικοί δεν έβγαιναν μπροστά και η εικόνα αυτού του προβληματικού κομματικού συνονθυλεύματος μονοπωλείτο από απίθανα τοξικές και εμφανώς συμπλεγματικές φυσιογνωμίες.
Να σας πω την αλήθεια δεν έκατσα και να το φιλοσοφήσω. Ο χώρος αυτός δεν με συγκινεί και μετά τη διπλή συντριβή του από έναν εξίσου τοξικό αντίπαλο οδεύει προς νομοτελειακή διάλυση. Στάθηκε λίγο το μάτι μου όταν είδα ότι μπροστά στην απόλυτη αποσύνθεση λειτούργησαν κάποια στοιχειώδη ανακλαστικά και επιστρατεύθηκαν οι τελευταίοι… λογικοί του χωριού (Φάμελλος, Καλαματιανός), μήπως κρατήσουν τα μπόσικα. Προσωπικά θα έβλεπα ως ευχής έργον να πορευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτούς και μετά τη διαδικασία ανάδειξης αρχηγού. Είναι η μόνη λύση για να διατηρηθεί ως οντότητα στον εκλογικό χάρτη…
