Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι ένα από τα παλαιότερα και εμπειρότερα στελέχη της παράταξης και του Κοινοβουλίου. Ευπατρίδης, σεβαστός και αποδεκτός από όλες τις πτέρυγες της εθνικής μας αντιπροσωπίας, με ισχυρή άποψη για τα πράγματα, αδιαλείπτως βουλευτής Α΄ Αθηνών από το 1989, με ένα διάλειμμα στην Ευρωβουλή μεταξύ 1999 και2004 με την Πολιτική Ανοιξη, υπουργός, Α΄ αντιπρόεδρος της Βουλής, ο Νικήτας υπηρέτησε πιστά κάθε αρχηγό, ακόμα κι εκείνους για τους οποίους διατηρούσε επιφυλάξεις. Κύριος γενικώς. «Παντελονάτος».
Οταν εξελέγη πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2019, του έστειλε εμπιστευτική επιστολή με την οποία του εξεδήλωνε το ενδιαφέρον του για τη θέση του προέδρου της Βουλής. Παρά το γεγονός ότι δεν έλαβε ποτέ απάντηση, δεν έδειξε την πικρία του γι’ αυτό και συνέχισε να βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά στις πολύ δύσκολες συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου, τη διεύθυνση των οποίων πάντοτε ο Κώστας Τασούλας τού εμπιστευόταν. Στις υποκλοπές και στα Τέμπη ο Νικήτας βγήκε μπροστά με το κύρος του και στήριξε την επιχειρηματολογία του Μαξίμου, ακόμα και όταν αυτή είχε κενά. Στις εκλογές του Ιουνίου κατάφερε να επανεκλεγεί παρά τις αντίξοες συνθήκες για αυτόν και, όταν τον πέτυχα το βράδυ των εκλογών στο Open, μου έδωσε την εντύπωση του ανθρώπου που ούτε του περνούσε από το μυαλό ότι η παράταξή του δεν θα στήριζε την επανεκλογή του στο αξίωμα του αντιπροέδρου. «Πάλι εγώ θα βγάζω τα κάστανα από τη φωτιά!» μου είπε με χιούμορ, όταν του παρατήρησα ότι η οκτακομματική Βουλή θέλει θηριοδαμαστή. Μέχρι που από την επομένη των εκλογών άρχισε να διαβάζει διαρροές στον Τύπο ότι η θέση του έχει ήδη δοθεί σε άλλον. Αξιοπρεπής όπως είναι ο Νικήτας, δεν προσπάθησε να μάθει τι συμβαίνει. Περίμενε. Χθες δήλωσε στον Real Fm ότι δεν επικοινώνησε κανένας από το κόμμα του να τον ενημερώσει ότι αυτή τη φορά δεν προτείνεται για αντιπρόεδρος. Προήδρευσε ως ο αρχαιότερος στη διαδικασία της εκλογής του νέου προεδρείου, ανακοίνωσε τα αποτελέσματα και από σήμερα θα ευρίσκεται από τα υψηλά του προεδρείου στα βουλευτικά έδρανα. Εχω… καθίσει από περιέργεια εκεί πάνω στο προεδρείο, στο βήμα των ομιλητών αλλά και στη… θέση του πρωθυπουργού, σε ένα τηλεοπτικό γύρισμα σε άδεια Βουλή το 2007, και σας βεβαιώ ότι η αρένα από εκεί μοιάζει δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Πρέπει να έχεις προσωπικότητα για να σταθείς. Ο Νικήτας είχε. Να διευκρινίσουμε κάτι: Συμβόλαιο με τις καρέκλες δεν υπογράφει κανείς. Μονιμότητα δεν υπάρχει. Αποτελεί προνόμιο κάθε προέδρου κοινοβουλευτικού κόμματος να ανανεώνει το πολιτικό προσωπικό της παράταξης. Ο Νικήτας είναι ήδη στο «κουρμπέτι» 34 χρόνια. Πιθανόν να ήταν καιρός.
Είναι επίσης δικαίωμα κάθε πρωθυπουργού, αρχηγού ή προέδρου Βουλής να μη συμπαθεί έναν συνεργάτη του. Είτε επειδή αυτός είναι διαχρονικός φίλος της αδελφής του και του πατέρα του αλλά ποτέ δικός του είτε επειδή είναι φίλος του Κώστα Καραμανλή και του Προκόπη Παυλόπουλου ή επειδή δεν ταιριάζουν τα χνότα τους, συμβαίνουν αυτά στην πολιτική. Αυτό που συνιστά όμως λάθος είναι να αγνοείς και να υποτιμάς στελέχη που έχουν συνδέσει τη ζωή τους με αυτή την παράταξη. Το να σηκώσεις ένα τηλέφωνο και να αναγγείλεις σε κάποιον μια απόφασή σου, όσο δυσάρεστη και αν είναι αυτή, ή να τον καλέσεις σε μια έντιμη συζήτηση στο Μέγαρο Μαξίμου (όπου τα προηγούμενα χρόνια έμπαινε η σάρα και η μάρα – όπως σύζυγοι πρώην ιστορικών υπουργών του ΠΑΣΟΚ με καλυμμένα τα πρόσωπά τους με καπέλα και μαύρα γυαλιά για να μην τις αναγνωρίσουν) δεν νομίζω ότι ήταν δύσκολο να γίνει. Δεν έγινε όμως.
Και αν ο Νικήτας ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση, θα έλεγα «εντάξει». Υπάρχουν όμως κι άλλες. Παλαιότερων και νεοτέρων στελεχών. Ο Γιάννης Τραγάκης εκλέγεται στο Κοινοβούλιο ως εκπρόσωπος των πολιτών της λαϊκής Β΄ Πειραιά από το 1974, σχεδόν 50 χρόνια, με ένα διάλειμμα. Η περιφέρειά του πολύ δύσκολη, κάστρο του ΠΑΣΟΚ κάποτε. Με Κώστα Λαλιώτη, με Γιάννη Καψή κ.ά. Κάπου τον έχω στο αρχείο μου σε μια φωτογραφία της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας της Βουλής της Μεταπολίτευσης με κόκκινες φανέλες δίπλα στους νεοεκλεγέντες τότε Ανδρέα Ανδριανόπουλο, Γιώργο Σουφλιά, Σωτήρη Χατζηγάκη, Χάρη Καρατζά και άλλους. Στις εκλογές του 2019 το κόμμα απέβαλε τον υιό του από τα ψηφοδέλτια επειδή ανήγγειλε κατά λάθος την υποψηφιότητά του πριν ανακοινωθεί επισήμως. Το έγκλημά του, «μέγα» . Ο φιλικός προς τη Ν.Δ. Τύπος τον διέσυρε. Εκείνος, με την αξιοπρέπεια που διακρίνει αυτόν και τη γυναίκα του, κατέβασε το κεφάλι ταπεινά και κατάπιε την προσβολή. Διεκδίκησε ο ίδιος εκ νέου την έδρα του, ο κόσμος τον αγαπούσε, στο τέλος επανεξελέγη. Σε αυτή την αναμέτρηση, πάλι κόντρα σε όλους και όλα (ακόμα και ο πιστός στον Κυριάκο βουλευτής Μαρκόπουλος ένιωσε πως κάποιοι στη Ν.Δ. του τράβηξαν το χαλί), ο Τραγάκης επανεξελέγη σε ηλικία 79 ετών. Τη αποχωρήσει του 83χρονου αειθαλούς βουλευτή Χαλκιδικής Γιώργου Βαγιωνά πρέπει να είναι από τους πρεσβύτερους του Κοινοβουλίου μας. Ως αντιπρόεδρος της Βουλής έχαιρε εκτίμησης από όλες τις πτέρυγες.
Ε, τέτοιους ανθρώπους με τέτοια εμπειρία στη διαχείριση κρίσεων δεν τους πετάς. Δεν τους χρησιμοποιείς, βεβαίως, γιατί προηγείται η ανανέωση, αλλά και δεν τους πετάς. Τους τιμάς. Λες ένα ευχαριστώ. Ρωτάς καμιά φορά τη γνώμη τους. Δεν τους κάνεις να νιώθουν ξένοι στην παράταξή τους. Δεκαεννέα φορές ζήτησε σταυρό ο Τραγάκης, τις 18 εξελέγη. Ο σεβασμός εν τέλει είναι έννοια συντηρητική. Αφού προσπεράσω το γεγονός ότι έπειτα από αυτές τις εκλογές προτάθηκε σε υπουργούς της Ν.Δ. της περιόδου 2004-2009 βουλευτές σήμερα να επιστρέψουν στην κυβέρνηση ως υποβαθμισθέντες υφυπουργοί χθεσινών υπουργών (εννοείται ότι το απέρριψαν), θα σταθώ σε ένα ιδιαίτερο παράδειγμα. Στον επί δεκαετίες επιτυχημένο στρατιώτη της παράταξης δήμαρχο Αμπελοκήπων – Μενεμένης Θεσσαλονίκης Λάζαρο Κυρίζογλου. Ο άνθρωπος αυτός εκλέγεται και επανεκλέγεται, δεξιός ων, σε μια αριστερή περιοχή με ποσοστά άνω του 60%. Ο ορισμός της διεύρυνσης. Ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να εκλεγεί πρόεδρος της ΚΕΔΕ το 2019 αλλά η ηγεσία της Ν.Δ. επέλεξε τότε τον φέρελπι δήμαρχο Τρικκαίων Λευτέρη Παπαστεργίου. Μετά την πρόσφατη υπουργοποίηση του κυρίου Παπαστεργίου «άνοιξε» η θέση και ο Κυρίζογλου εξελέγη με τις ψήφους των δημάρχων της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ παμψηφεί πρόεδρος της ΚΕΔΕ! Ακόμα και του δημάρχου Ρέντη κυρίου Ιωακειμίδη.
Κι όμως: Στην κορυφαία για αυτόν αυτοδιοικητική στιγμή το κόμμα εξέδωσε ανακοίνωση για να κάνει από τώρα γνωστό ότι το 2024, μετά τις δημοτικές εκλογές, η Ν.Δ. θα στηρίξει την υποψηφιότητα του Κώστα Μπακογιάννη για την ΚΕΔΕ. Τόσος ήταν ο σεβασμός που έδειξε η Ν.Δ. σε έναν άνθρωπο που κουβαλά στην πλάτη την παράταξη στις δύσκολες δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, στις οποίες η Ν.Δ. υπέστη πανωλεθρία από τον Βελόπουλο, τη ΝΙΚΗ και τους «Σπαρτιάτες». Ο ορισμός του σαβουάρ βιβρ. Ούτε τα προσχήματα. Δεν προτίθεμαι να κάνω ιδιαίτερα σχόλια σε μια εποχή που νεοείσακτοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ακυρώνουν το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους για να αθωώσουν τεχνοκράτες που έβλαψαν αυτή την παράταξη και τους ηγέτες της. Δεν θα κάνω σχόλια σε μια εποχή που και άλλοι βουλευτές του κυρίου Σημίτη παίρνουν τον δρόμο για τα ψηφοδέλτια της παράταξης. Εφόσον ο λαός εγκρίνει τις επιλογές, το τι θα πούμε εμείς δεν έχει καμία σημασία. Είμαστε παράξενοι, παρωχημένοι και εκτός εποχής. Ας το αποδεχτούμε. Υπάρχουν όμως δύο κανόνες διαχρονικοί σε αυτή την παράταξη, καθόλου παρωχημένοι, τους οποίους οφείλουν να έχουν υπ’ όψιν τους κάποιοι άλλοι. Ο πρώτος: Ο αρχηγός είναι η μάνα του λόχου. Ο δεύτερος: Ηγεσία είναι η «διαχείριση » των ανθρώπινων ψυχών.
