Οπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και στην ανάλυση των σχέσεων Ελλάδας – ΗΠΑ – Τουρκίας αυτά που λείπουν είναι η κοινή λογική, η ψυχραιμία και ο ρεαλισμός. Εύκολα πάμε από το «ωσσανά» στο «σταύρωσον αυτόν» και μερικοί χαίρονται πάρα πολύ όταν βλέπουν -ή, όπως εν προκειμένω, φαντάζονται- αποτυχίες της κυβέρνησης. Ενα από τα θετικά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το οποίο έχω επαινέσει, διότι ό,τι ενισχύει την ισχύ της Πατρίδας με κάνει ευτυχή, είναι η ενίσχυση της στρατιωτικής ισχύος μας και των συμμαχιών μας.
Εκμεταλλευόμενη τον τυχοδιωκτισμό και την αντιδυτική στάση της Τουρκίας, τα παιχνίδια της υπέρ της Ρωσίας στην Ουκρανία, την προμήθεια των S-400 και άλλες αντιαμερικανικές ενέργειες της Αγκυρας, η κυβέρνηση προώθησε τα δικά μας συμφέροντα, ταυτίζοντάς τα με τα αμερικανικά και αξιοποιώντας ένα πολύτιμο asset της Ελλάδας: τη σταθερότητα και την αξιοπιστία. Για πρώτη φορά η πλάστιγγα έγειρε υπέρ μας. Αυτό δεν φάνηκε μόνο από την υποδοχή του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο κατά την ιστορική ομιλία του. Απόδειξη, πως έχουμε αρχίσει ήδη και παραλαμβάνουμε τα F-16 Viper, μπήκαμε στο πρόγραμμα των F-35, η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Αλεξανδρούπολη και όχι μόνο είναι σημαντική.
Αντιθέτως, οι Τούρκοι τα έχουν κάνει ρόιδο. Τα Viper τα βλέπουν ακόμη με τα κιάλια, ο Μενέντεζ και η τροπολογία του είναι εδώ, από το πρόγραμμα των F-35 έφυγαν με κλοτσιές και η κατάσταση της πολεμικής αεροπορίας των Τούρκων δεν είναι και πολύ στα ντουζένια της. Ο Ερντογάν με την υστερία του με το FETO, τη φερόμενη ως τρομοκρατική οργάνωση του Γκιουλέν, έχει «καταρρίψει» τόσους πολλούς Τούρκους χειριστές μαχητικών, σέρνοντάς τους στα Αεροδικεία και στις φυλακές -πολλοί ζήτησαν πολιτικό άσυλο στη Δύση-, που οι αετοί της Πολεμικής Αεροπορίας μας τρία χρόνια πόλεμο να έκαναν δεν θα είχαν ξαποστείλει τόσους.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως η Τουρκία είναι σε αποδρομή από σύμμαχος της Δύσης. Ο Ερντογάν έχει ποτίσει τόσο πολύ την τουρκική κοινωνία με το αφιόνι του νεο-οθωμανισμού, του μίσους για τη Δύση και της αλαζονείας απέναντί της, που αν διαβάσεις του τι λένε και γράφουν πολλοί στα ΜΜΕ στην Τουρκία νομίζεις πως κάνει βόλτα στο Δρομοκαΐτειο.
Οι φιλοδοξίες αυτής της ηγετικής ομάδας, υπό τον απόγονο εξωμοτών Ποντίων από την Ποταμιά της Ριζούντας, οι αυτοκρατορικές ονειρώξεις αναδυόμενης υπερδύναμης, προστάτιδας των μουσουλμάνων, έχουν καταστρέψει τις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και έχουν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα με τις ΗΠΑ.
Είναι λογικό οι ΗΠΑ να μην επιθυμούν να διαλυθεί η νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και να απολέσουν την Τουρκία ως σύμμαχο. Είναι, επίσης, λογικό για τους Αμερικανούς, αλλά μη αποδεκτό από εμάς, βλαπτικό για τα εθνικά μας συμφέροντα, πως αν μπορούσαν, για να ικανοποιήσουν τους Τούρκους και να τους κρατήσουν ως συμμάχους, θα προτιμούσαν να τους δώσουν ως αντάλλαγμα κάτι δικό μας και όχι κάτι δικό τους. Αν εμείς δείχναμε υποχωρητικοί και πρόθυμοι, δεν είναι κορόιδα να μην το κάνουν. Αρα δικό μας καθήκον η υπεράσπιση των συμφερόντων και να πείσουμε τους Αμερικανούς, γιατί είναι δικό ΤΟΥΣ συμφέρον να ενισχυθεί η Ελλάδα και να μην πληγούν τα συμφέροντά της με προώθηση των τουρκικών.
Τι πήραν, λοιπόν, οι Τούρκοι στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ; Ακόμη τίποτα. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, όπως ανακοίνωσε ο Σύμβουλός του για την Ασφάλεια, θα προωθήσει το ζήτημα της προμήθειας των εκσυγχρονισμένων F-16 για την Τουρκική Πολεμική Αεροπορία. Θα έχει απέναντι τον Μενέντεζ και άλλους στο Κογκρέσο, που έχουν βάλει όρους τους οποίους δύσκολα θα δεχτεί η Τουρκία, όπως πως αυτά τα αεροπλάνα δεν θα χρησιμοποιούνται για να απειλείται η σύμμαχος Ελλάδα και να παραβιάζεται ο εναέριος χώρος της. Και ξέρετε, στις ΗΠΑ οι νόμοι δεν είναι για να τους κάνουν σουρωτήρι. Μιλάμε για τη χώρα που ανάγκασε Πρόεδρό της να δείξει τον «Βασιλάκη» του σε επιτροπή για να δουν αν ταιριάζει με την περιγραφή της Λεβίνσκι.
Κυρίως, όμως, έχει διαμορφωθεί πλέον μια κατάσταση, μια κοινή πεποίθηση στο πολιτικό, στρατιωτικό και βιομηχανικό πλέγμα, που είναι το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ πως εμείς είμαστε ένας αξιόπιστος και σταθερός σύμμαχος, ενώ η Τουρκία είναι τουλάχιστον ύποπτη και μειωμένης φερεγγυότητας. Και αυτό είναι «πολλά λεφτά» στην τράπεζα του κρατικού κύρους.
Είναι προφανές πως όσο ικανός και να είναι ο Μητσοτάκης και δεινή η εξωτερική μας πολιτική, δεν μπορούμε να καθορίσουμε εμείς τις αποφάσεις των Αμερικανών ιθυνόντων. Μπορούμε, όμως, να προσπαθούμε να ταυτίζουμε συμφέροντα των ΗΠΑ με τα δικά μας, και μέχρι τώρα η Ελλάδα τα έχει πάει εξαιρετικά και το παλούκι είναι όλο των Τούρκων και ζορίζονται. Ακόμα κι αν με κάποια φόρμουλα πάρουν τα F-16, πρώτον, οι όροι που θα τα συνοδεύουν, για να ικανοποιηθεί η θέση Μενέντεζ, θα είναι μια πολιτική και διπλωματική ήττα και ταπείνωση των Τούρκων επεκτατιστών, και, δεύτερον, θα βλέπουν για χρόνια την πλάτη μας, διότι προηγούμαστε χρονικά, ήδη έχουμε παραλάβει τα πρώτα F-16 Viper, αλλά και ποιοτικά, αφού αναμένουμε και τα πρώτα F-35, ενώ μαζί με τα Rafale η πλάστιγγα έχει πιάσει πάγκο από τη μεριά μας.
Οπότε, όσοι ωρύονται για ήττες ας πιουν λίγο νερό, ας δουν όλη την εικόνα -η Ελλάδα μόνο ωφελημένη είναι ως τώρα- και ας κάνουν αυτό που είναι το σωστό στην πολιτική: αν δεν μπορούν να σκεφτούν, όπως θα έπρεπε, με αιώνες, ας σκεφτούν τουλάχιστον σε βάθος δεκαετιών και όχι από εκλογές σε εκλογές. Στηρίζουμε το κοινό μας σπίτι, την Ελλάδα, δεν την αντιπολιτευόμαστε ποτέ, για τίποτα και ποτέ δεν πρέπει να ρίχνουμε νερό στον μύλο του εχθρού.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
