Η υπόθεση του Φρέντι Μπελέρη δεν εξελίσσεται καλά. Ο Ράμα έγραψε στα λιάπικα γουρνοτσάρουχά του την παρέμβαση Μητσοτάκη, λίγο πιο ψηλά έγραψε και τον Μανώλη Κεφαλογιάννη μετά τη συνάντησή τους. Δεν γράφει βέβαια καθόλου τον φίλο του Ερντογάν και δεν υπάρχει μήνας που να μην κάνει την τσάρκα του, επίσημα ή ανεπίσημα, στο αφεντικό του στην Αγκυρα. Η έμπρακτη απάντησή του στα διαβήματα της ελληνικής πλευράς ήταν πως απορρίφθηκε και η τελευταία αίτηση του Μπελέρη από το Ανώτατο «Δικαστήριο» της Κολομβίας των Βαλκανίων – και συγγνώμη από τους Κολομβιανούς, που ουδέποτε μας προσέβαλαν. Τα εισαγωγικά μπήκαν, διότι στο κατσαπλιάδικο ναρκοκράτος του Ράμα το δικαστικό σώμα είναι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των μαφιόζων που κυβερνούν τη χώρα.
Θυμίζω πάλι πως στην αξιολόγηση της αλβανικής Δικαιοσύνης, στο πλαίσιο της υποτιθέμενης ευρωπαϊκής πορείας της Αλβανίας, ο γενικός εισαγγελέας, όπως και σχεδόν το μισό Ανώτατο Δικαστήριο και πολλοί άλλοι δικαστικοί, βρέθηκε να έχει πλαστά διπλώματα. Ωραία πράγματα, που σε συνδυασμό με την εκτεταμένη διαφθορά, τους εκβιασμούς σε διαδίκους και τους «πλειστηριασμούς» αποφάσεων, ήτοι όποιος διάδικος δίνει περισσότερα στον δικαστή κερδίζει, έχουν δημιουργήσει μια παρωδία δικαιοσύνης, μια δυστοπία για τους ατυχείς πολίτες της χώρας αυτής και πολύ περισσότερο της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου.
Οι ως τώρα παρεμβάσεις λοιπόν της κυβέρνησής μας πήγαν κουβά, απέτυχαν, nada, nights, nothing, φάρε, νομίζω, αλβανιστί. Η γραμμή που ακολουθήθηκε, με αυστηρά διαβήματα, λεκτικές εκκλήσεις, επικλήσεις της καλής γειτονίας, του Διεθνούς Δικαίου, των ευρωπαϊκών αξιών και της ευρωπαϊκής πορείας της Αλβανίας προκάλεσαν τάσεις κνησμού στον Εντι με την αλευρωμένη μύτη. Αφού, λοιπόν, πήγαν κουβά οι τσιριπίμ τσιριπόμ μέθοδοι, μήπως είναι ώρα να το δούμε λίγο αλλιώς, αλλιώτικα και πασαλιμανιώτικα, με τον αληθινό βούρδουλα;
Θα αφήσουμε τον Φρέντι Μπελέρη να σαπίσει και να πιάσει αράχνες; Θα είμεθα μετριοπαθείς, σώφρονες, νερόβραστοι, μελάτοι, μέχρι να πετύχουν οι Αλβανοί σωβινιστές τον στόχο τους, να εκπέσει ή να τον σκοτώσουν; Δεν μπορώ να είμαι ψυχρός, όταν μιλώ για έναν φίλο, έναν ανιδιοτελή πατριώτη, που μετρά τόσες ημέρες άδικα και παράνομα στα κολαστήρια του αλβανικού καθεστώτος. Το διακύβευμα δεν είναι μόνο η ελευθερία του εκλεγμένου δημάρχου της Χειμάρρας. Είναι πολλά. Είναι επιπλέον το κύρος της χώρας, του ίδιου του πρωθυπουργού, του κ. Γεραπετρίτη, όποιου έχει οποιαδήποτε αρμοδιότητα για το θέμα και χασκογελάνε ειρωνικά μαζί του οι συμμορίτες του Ράμα. Διακυβεύεται επιπλέον το ηθικό όλης της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας και ιδίως των μπροστάρηδων, που βλέπουν τα δεινά του Φρέντι και αναπάντητη εμπράκτως την αλβανική ιταμότητα. Ποιοι και πόσοι θα βγαίνουν στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων, όταν ξέρουν πως θα βρεθούν δεσμώτες και η ελληνική κυβέρνηση θα στέλνει χαρτάκια και δηλώσεις;
Η ώρα της δράσης ήταν από την πρώτη στιγμή. Ηδη αργήσαμε. Επρεπε ήδη να έχουμε συντάξει κατάλογο με όλα τα καθάρματα που συμμετέχουν στην καταδίωξη του δημάρχου Χειμάρρας, να κηρυχθούν personae non gratae, να απαγορευτεί η είσοδός τους στη χώρα, να ελεγθούν και να δεσμευτούν περιουσιακά τους στοιχεία, να ασκηθούν, όπου μπορούν, διώξεις, να μην μπορούν να πάνε πουθενά και αν έχουν ελληνική ταυτότητα, να τους αφαιρεθεί. Να τους κυνηγήσουμε, όπως οι Αγγλοι τις αλεπούδες με τα σκυλιά και τα άλογα. Να επιβληθούν αυστηρές πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις, και να κλιμακωθούν ως την απελευθέρωση του Φρέντι και την αποκατάστασή του στα καθήκοντά του.
Δεν γνωρίζω τον κ. Γεραπετρίτη ή την Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου. Εχω ακούσει για τις απόψεις τους και για την Παπαδοπούλου θα τα πούμε εκτενώς, αλλά την ευθύνη την έχει ένας -και στον κόσμο κανένας άλλος-, ο πρωθυπουργός. Δεν ξέρω πού βασιζόμενος πίστευε πως οι Αλβανοί σωβινιστές θα κάμπτονταν από λόγια. Θα το πω ακόμη πιο ωμά: οι Αλβανοί μάς πιάνουν τον κώλο, δίνεται ένα κάκιστο μήνυμα στον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό και φυσικά τίθεται το ερώτημα: αν μας κογιονάρουν έτσι ξεβράκωτοι ναρκέμποροι, με ελάχιστη ως ανύπαρκτη στρατιωτική, οικονομική και διπλωματική ισχύ, τότε τι θα κάνει η ηγεσία μας μπροστά στην Τουρκία; Η έμπρακτη σκλήρυνση της στάσης της κυβέρνησης είναι μονόδρομος. Είναι η μόνη ρεαλιστική και ορθολογική στάση.
