Tο 1976 o Carlo Cipolla, καθηγητής μεσαιωνικής οικονομικής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Berkeley, δημοσίευσε μία εργασία 60 σελίδων, η οποία αργότερα εκδόθηκε σε βιβλίο με τίτλο «Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας».
Το βιβλίο σταδιακά εξελίχθηκε σε best seller, επειδή μέσω πέντε καθολικών νόμων η ανθρώπινη ηλιθιότητα, εκτός από την ατομική αποτυχία, ερμηνεύει την επιχειρηματική, πολιτική και συνεπώς τη συνολική αποτυχία κράτους και κοινωνίας. Ο πρώτος νόμος τεκμηριώνει ότι «ο κάθε άνθρωπος υποτιμά τον αριθμό των ηλιθίων του περιβάλλοντός του». Δηλαδή, το πλήθος των ηλιθίων είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ο καθείς νομίζει. Ο δεύτερος νόμος δηλώνει ότι «η πιθανότητα να είναι κάποιος ηλίθιος είναι ανεξάρτητος από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά».
Με άλλα λόγια, η ηλιθιότητα είναι ένα καθολικό χαρακτηριστικό, ανεξάρτητο κοινωνικής θέσης, μόρφωσης και πλούτου. Ο τρίτος νόμος, τον οποίο ο Cipolla ονόμασε «χρυσό», προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του ηλιθίου. «Ηλίθιος είναι αυτός που προξενεί ζημιά στους άλλους και στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς ο ίδιος να αποκομίζει κέρδη ή ακόμα χωρίς να υπολογίζει τις προσωπικές ζημιές που υφίσταται από τις πράξεις του». Ο τέταρτος νόμος ισχυρίζεται ότι «αυτοί που δεν είναι ηλίθιοι πάντα υποτιμούν την καταστροφική δράση των ηλιθίων, επειδή παντού και πάντοτε ξεχνούν ότι έστω και η μικρότερη συνδιαλλαγή με ηλιθίους αποβαίνει μοιραία».
Ο τελευταίος νόμος δηλώνει ότι «ο ηλίθιος είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος ανθρώπου», επειδή αδιάκοπα τον χρησιμοποιούν οι άλλοι για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Εκτός των «ηλιθίων», ο Cipolla κατηγοριοποιεί τους ανθρώπους ή τις ομάδες αυτών ανάλογα με το ισοζύγιο κέρδους ή ζημίας που υφίστανται ή προξενούν σε τρίτους, σε «λήσταρχους», «αφελείς» και «οξυδερκείς». Οι πρώτοι είναι αυτοί που πάντα δημιουργούν ζημιά στους άλλους, ενώ επωφελούνται οι ίδιοι.
Οι δεύτεροι πάντα παράγουν κέρδος για τους άλλους, ενώ οι ίδιοι υφίστανται ζημία και, τέλος, οι «οξυδερκείς» είναι πηγή κέρδους για τον εαυτό τους και τους άλλους. Ο Cipolla ισχυρίζεται ότι η πρόοδος μιας κοινωνίας εξαρτάται από την κατηγορία που θα αποτελέσει την πλειοψηφία στις δομές εξουσίας, την πολιτική και την επιχειρηματικότητα. Η επικράτηση των λήσταρχων και των ηλιθίων στην πολιτική είναι κυρίαρχη, παρά το γεγονός ότι είναι καταστροφική για το κοινωνικό σύνολο.
Οσον αφορά την Ελλάδα, η καταστροφική επίδραση των πολιτικών στη χώρα τεκμηριώνει τον πρώτο νόμο του Cipolla, ότι δηλαδή στην πολιτική το πλήθος των ηλιθίων είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που το εκλογικό σώμα πιστεύει. Επίσης, η κυριαρχία των αφελών στην πολιτική, παρά το γεγονός ότι ευνοεί την κοινωνία, είναι ασταθής, επειδή, λόγω των συνεχών απωλειών που υφίστανται, κάποια στιγμή θα εξαφανιστούν από τις θέσεις εξουσίας. Οι οξυδερκείς επίσης είναι απόντες από το πολιτικό σύστημα και τις δομές εξουσίας στην Ελλάδα.
Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι το σύνολο της κοινωνίας, πλην πολιτικών και ολιγαρχών, υφίσταται τεράστιες οικονομικές, ψυχολογικές και κοινωνικές απώλειες. Συνεπώς, η καταστροφή τεκμηριώνει την απουσία των οξυδερκών από τις δομές εξουσίας. Αρα, η κοινωνική ομάδα που επικρατεί πολιτικά στην Ελλάδα είναι η κατηγορία των λήσταρχων. Οι Νταβέληδες, ιδίως οι πολιτικοί Capo di Capi, χρησιμοποιούν τους ηλιθίους για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά, να διαχέουν δηλαδή το κακό, να ληστεύουν και να αποδομούν την κοινωνία μόνο για προσωπικό όφελος. Οσο μεγαλύτερα είναι το κακό και οι απώλειες που προξενούν στη χώρα τόσο μεγαλύτερο είναι το ατομικό και οικογενειακό τους κέρδος.
Οι ηλίθιοι, επίσης, δεν παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στις δομές εξουσίας, επειδή οι λήσταρχοι θα ξεφορτωθούν τους ηλιθίους για να συνεχίσουν τη βρόμικη δουλειά με άλλους από την αστείρευτη δεξαμενή των ηλιθίων. Συμπερασματικά, κατά Cipolla μόνο Νταβέληδες και Κακαράπηδες επικρατούν στην πολιτική.
