Ακόμα και σήμερα, στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι λίγοι οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι σκηνογράφοι και άλλοι συντελεστές θεατρικών παραστάσεων που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να προφέρουν το όνομα του έργου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Μακμπέθ» (όπως προφέρεται στην αγγλική).
Οι ηθοποιοί μπορούν να το πουν μόνο στις πρόβες ή σε κανονικές παραστάσεις, όσες φορές αναφέρεται στο κείμενο. Σε διαφορετικές περιπτώσεις (αν δίνουν συνέντευξη ή σε διαλόγους μεταξύ τους, εντός του θεάτρου), το λένε «το σκοτσέζικο έργο» ή «το έργο του βάρδου», μια και τον Σαίξπηρ τον αποκαλούν «βάρδο». Αν τους ξεφύγει και πουν τη λέξη «Μακμπέθ» εντός του χώρου του θεάτρου αλλά εκτός πρόβας και εκτός παράστασης, θεωρούν ότι θα τους φέρει μεγάλη κακοδαιμονία.
Ο μόνος τρόπος να ανακληθεί η γρουσουζιά είναι εκείνος ή εκείνη που του/της ξέφυγε και είπε το όνομα «Μακμπέθ» να βγει από το θέατρο, να κάνει τρεις περιστροφές γύρω από τον εαυτό του/της, να φτύσει κάτω, να βρίσει και να χτυπήσει την πόρτα του θεάτρου για να του/της ξανανοίξουν.
Η πρόληψη αυτή θεωρείται ότι προέρχεται από κατάρα που έριξαν στον Σαίξπηρ μάγισσες της Αγγλίας, διότι στην 1η Σκηνή της 4ης Πράξης αναφέρεται κανονικό ξόρκι, και αυτό το θεώρησαν ότι παραβιάζει τον κώδικα της μυστικότητας που διέπει τις μαυρομαγικές τελετουργίες. Είτε αβάσιμη η πρόληψη είτε όχι, η πρώτη παράσταση του έργου που δόθηκε το 1606 συνοδεύτηκε από πολλές αναποδιές.
Ολα τα παραπάνω μνημονεύονται επειδή και ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε κάποια σχέση με το «σκοτσέζικο έργο». Ο σύζυγος του αριστερού εφοπλιστή Κασσελάκη ονομάζεται Τάιλερ Μακμπέθ.
Για να λέμε, ωστόσο, την αλήθεια, όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ δεν παραπέμπουν τόσο πολύ σε σαιξπηρικό δράμα όσο σε θερινή επιθεώρηση στο θρυλικό «Δελφινάριο». Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι αυτή η κομματική κωμωδία με τις αλληλοσπαρασσόμενες φράξιες σε ένα κόμμα που βυθίζεται αύτανδρο φέρνει κακοδαιμονία στην Ελλάδα πολύ πριν εμφανιστεί στον ορίζοντα ο συμπαθής κύριος Τάιλερ Μακμπέθ.
