Κάθε τόσο ακούμε ότι ο τάδε και ο δείνα διάσημος και διάσημη απέκτησαν παιδί ή παιδιά μέσω «παρένθετης» μητέρας. Μαθαίνουμε κάτι τέτοιο και τείνουμε να το θεωρούμε φυσιολογικό. Δηλαδή βρέθηκε άνθρωπος που έλαβε αμοιβή (μια και κάτι τέτοιο ουδείς το πράττει άνευ υλικού αντιτίμου), «φιλοξένησε» επί εννέα μήνες στα σπλάχνα της ένα παιδί και, μόλις γεννήθηκε, το παρέδωσε σ’ αυτούς που την πλήρωσαν. Πριν από λίγα χρόνια μια δοσοληψία αυτού του είδους θα αποκαλείτο εμπόριο βρεφών.
Τώρα της έχει δοθεί ο ευφημισμός «παρένθετη μητρότητα». Δηλαδή η μαμά είναι άλλη, αλλά εκείνη που δέχεται να «φυτευτεί» εντός της ξένο γονιμοποιημένο ωάριο είναι ένα πρόσωπο χωρίς σημασία για το παιδί. Λες και οι μήτρες των γυναικών είναι πάρκινγκ ωαρίων, τα οποία σταθμεύουν για εννέα μήνες κι έρχεται η ιδιοκτήτρια (ή ο ιδιοκτήτης) και τα παίρνει. Λες και το «υπό κατασκευή» βρέφος δεν έρχεται σε βαθιά, ουσιώδη επαφή με την παρένθετη μητέρα του.
Είναι στ’ αλήθεια υποτιμητικές για το ανθρώπινο είδος αυτή η διαδικασία και η αντιμετώπιση της ύψιστης και ιερής αποστολής της μητρότητας σαν είδος προς αγορά και πώληση. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον διχασμό, την ανασφάλεια, τις απορίες και το σοκ που θα προκαλέσει σε έναν άνθρωπο η πληροφορία ότι η κατά νόμον μητέρα του είναι η Α και εκείνη που τον κυοφορούσε είναι η Β. Επίσης, ουδείς ασχολείται με το πόσο άσχημα μπορεί να νιώσει μια γυναίκα, που για διάφορους λόγους συμμετέχει σ’ αυτή την υπόθεση νοικιάζοντας το σώμα της και παραδίδοντας το σπλάχνο της σε ξένους.
Είναι δυνατόν μια κοινωνία, η οποία υποτίθεται ότι έχει ευαισθησίες, να επιτρέπει το εμπόριο βρεφών, ακόμα κι αν αυτό το έχει κουκουλώσει με το περιτύλιγμα μιας εύηχης φράσης όπως «παρένθετη μητρότητα»;
Είναι δυνατόν η Εκκλησία να μην επαναφέρει κάθε τόσο αυτό το μείζον ηθικό ζήτημα, απαιτώντας την απαγόρευση της παρένθετης μητρότητας, η οποία τείνει να γίνει μόδα;
Φυσικά, δεν γίνεται λόγος για τη στάση που τηρούν οι ψυχοπονιάρικες ΜΚΟ, που με πολλά καταγίνονται, αλλά λησμονούν να ασχοληθούν με τα βασικά.
Ντροπή…
