H Γερμανίδα διανοουμένη Sigrid Hunke (1913-1999), μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού γερμανικού κόμματος NSDAP, έγινε διάσημη με ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1960, με τίτλο «Ο ήλιος του Αλλάχ φωτίζει τη Δύση» (Sigrid Hunke, «Allahs sonne über der Abendland.Unser arabisches Erbe». Stuttgart, Paris 1960). Εδώ παρουσιάζεται «ένας ευρωπαϊκός κόσμος διεφθαρμένος από τον ιουδοχριστιανισμό, που οφείλει τον πολιτισμό του στο Ισλάμ». Μετά τον πόλεμο, η Sigrid έζησε στη Βιένη και μετατρέπεται σε ηγετική μορφή της κυρίαρχης ευρωπαϊκής αριστερής ιδεολογίας, η οποία απορρίπτει τη φιλοσοφική επιρροή του ιουδαιοχριστιανισμού στον δυτικό άνθρωπο, τον οποίον κρίνει «oriental» και «artfrem, ξένο προς το γερμανικό ιδεώδες».
Η Sigrid εγκωμιάζει τις αξίες μιας παγανιστικής Ευρώπης που έχει τις ίδιες πολιτιστικές αξίες με το Ισλάμ. Η ιδεολογία της Hunke επηρέασε σημαντικά την αριστερή διανόηση στην Ευρώπη, οι εκπρόσωποι της οποίας στελέχωσαν τη γραφειοκρατική νομενκλατούρα των Βρυξελλών, διαδεχόμενοι την πρώτη ηγετική ομάδα της τότε Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, που αρχικά επανδρώθηκε με τη γραφειοκρατία των Γερμανών ναζί.
Οι ναζιστικές επιρροές στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση είναι τόσο ισχυρές, ώστε το 2002 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δημοσίευσε μια μακροσκελή αναφορά του M. de Puig, η οποία «καλεί την Ευρώπη να αναθεωρήσει το κεφάλαιο των ευρωπαϊκών βιβλίων της Ιστορίας της που αναφέρεται στο Ισλάμ». Εδώ έχουμε την εξάσκηση των βασικών αρχών του ολοκληρωτισμού, όπου τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης απαιτούν να ξαναγραφτεί η Ιστορία επί τη βάσει αποφάσεων πολιτικών οργάνων.
«Είναι η αριστερή αντισημιτική ευρωπαϊκή διανόηση που, επηρεασμένη από τον γερμανικό ιδεαλισμό του εθνικοσοσιαλισμού, άνοιξε τις πύλες της Ευρώπης στα ισλαμικά μεταναστευτικά κύματα» θα θριαμβολογήσει o αντισημίτης Παλαιστίνιος φιλόσοφος Edward Said («Freud and the non-Europeans», Verso in Association with Freud Museum, London 2003). «Η Ευρώπη δεν είναι χριστιανική λέσχη» προπαγανδίζουν οι ιεροκήρυκες της Αριστεράς μαζί με τους εκτελεστές του παρασιτικού καπιταλισμού στην Ελλάδα, έχοντας αμφότεροι πρωτοστατήσει στο ρατσιστικό ανθελληνικό μεταπολιτευτικό παραλήρημα, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με το ναζιστικό αντισημιτικό μένος του Μεσοπολέμου.
Η παθολογική λατρεία που εκδηλώνουν το πολιτικό σύστημα εξουσίας και η αριστερή πολιτική ορθότητα στην Ευρώπη προς το Ισλάμ, όμοια με τη λατρεία του ναζισμού, είναι βαθύτατα ιδεολογική. Η βασική πολιτική αρχή που πρεσβεύει ο υπόγειος ευρωπαϊκός φιλοναζισμός εκδηλώνεται σήμερα μέσω του δογματικού φιλοευρωπαϊσμού, νεοοθωμανισμού, φιλογερμανισμού και του ρατσιστικού ανθελληνισμού, καθώς και ενός αρρωστημένου αντισημιτισμού και φιλοϊσλαμισμού.
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι σήμερα, στο πλαίσιο της απομυθοποίησης και της αποδοχής του κατοχικού δωσιλογισμού μετά τα Μνημόνια, στην Ελλάδα αποκρύπτεται από όλες τις πολιτικές δυνάμεις το γεγονός ότι η πρωτοφανούς αγριότητας για τα δεδομένα της Κατοχής σφαγή του Διστόμου υλοποιήθηκε από τους μουσουλμάνους του παλαιστινιακού τάγματος του μεγάλου μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσεΐν, στενού φίλου του Χίτλερ. Το Παλαιστινιακό Αραβικό Τάγμα στρατοπέδευε στο Λαύριο και οι στρατιώτες του χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τη Βέρμαχτ για τις «σκληρές» γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά των ανταρτών του Αρη Βελουχιώτη και τις σφαγές του πληθυσμού στη Στερεά Ελλάδα.
Ετσι, από τον ιδιοτελή και καλά αμειβόμενο ναζιστικό αντισημιτισμό και φιλοϊσλαμισμό, που αποτελούν συνέχεια του ναζιστικού διεθνισμού, εκπορεύεται και ο καλά αμειβόμενος βαθύς ιδεολογικός ανθελληνισμός της πολιτικής ορθότητας στην Ελλάδα. Σήμερα, η εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, συνεπικουρούμενη από το αραβικό και τουρκικό χρήμα, εκφράζει την πολιτική ορθότητα. Κυρίως όμως η Αριστερά έχει υιοθετήσει τον αντισημιτισμό και τον φιλοϊσλαμισμό της Δεξιάς του Μεσοπολέμου. Αυτός είναι και ο λόγος που αγνοεί προκλητικά τη μαρτυρική σφαγή 1.400 παιδιών και βρεφών στο Ισραήλ από το Ισλάμ. Τέλος, οι Ελληνες, ζώντας τον αποχαυνωτικό μύθο της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέσω της πολιτικής ορθότητας, αδυνατούν να αντιληφθούν ότι έχουν πάρει τη θέση των Εβραίων του Μεσοπολέμου στους σχεδιασμούς των εγχώριων και διεθνών εξανδραποδιστών.
