Προ ημερών μ’ έβγαλε ο δρόμος μπροστά στο πανεπιστήμιο. Ακουσα μουσικές και είδα διάφορα πανό. Ενας εκφωνητής φώναζε για τα (δίκαια) αιτήματα των φοιτητών. Θα ήταν απολύτως εν τάξει, αν δεν έκλεινε τη συνθηματολογία του, έτσι στο ξεκάρφωτο, «για συμπαράσταση στην Παλαιστίνη».
Δεν έχω κάτι με τους συμπαθείς Παλαιστινίους, αλλά, βρε παιδί μου, αυτός ο αχταρμάς της Χαμάς με τις εξεταστικές περιόδους μάλλον δεν ταιριάζει. Τέλος πάντων. Εμένα, όμως, άλλο με εντυπωσίασε. Παλαιότερα τέτοιες συγκεντρώσεις τις δονούσαν τα επικά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. «Οταν σφίγγουν το χέρι», «Το γελαστό παιδί», «Σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» κ.λπ.
Αντί αυτών κάτι άγνωστα (σε εμένα) τραγουδάκια, τα οποία βέβαια δεν είναι δυνατόν να ξεσηκώσουν τους όποιους αγωνιστές. Και ο Μίκης; Τι έγινε ο Μίκης; Να υποθέσω ότι μάλλον είναι πλέον ανεπιθύμητος, αφού διαδήλωσε για τη Μακεδονία; Για ακόμα μια φορά πλήρης εφαρμογή της αρχή της δημοκρατίας: «Μίλησες; Χάθηκες».
Κατά μία περίεργη συγκυρία, την ίδια ώρα, μόλις λίγα μέτρα πιο εκεί έπαιρναν τα πτυχία τους απόφοιτοι επιστήμονες, που μόλις ξεκινούσαν γεμάτοι όνειρα τη νέα τους ζωή. Καλή σταδιοδρομία, παιδιά.
