Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά στο θεωρητικό (προσώρας) ερώτημα αν η Ελλάδα πρέπει να δεχτεί Παλαιστίνιους πρόσφυγες στο έδαφός της, η απάντηση είναι ένα ξερό και κατηγορηματικό «όχι».
Η άρνηση δεν αφορά την εθνικότητα. Μια χαρά άνθρωποι είναι οι Παλαιστίνιοι, με τους οποίους, μολονότι στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι, έχουμε και δεσμούς στη νεότερη Ιστορία μας. Η Ελλάδα απλά δεν χωρά άλλους τέτοιους φιλοξενούμενους. Ούτε πρόσφυγες ούτε μετανάστες.
Επιπλέον πρέπει να καταλάβουμε κάτι. Για όλες αυτές τις εστίες διένεξης και πολέμων που δημιουργούν τα σύγχρονα μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη, ασφαλώς και υπάρχουν ευθύνες. Τεράστιες ευθύνες για αυτούς που προκαλούν και υποδαυλίζουν τις συγκρούσεις, όπως οι ΗΠΑ, κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, μεγάλα αραβικά και μικρότερα αραβικά κράτη και, φυσικά, η Τουρκία.
Η Ελλάδα όμως δεν έχει ούτε ιχνοστοιχείο μεριδίου αυτών των ευθυνών. Γιατί ούτε ποτέ προσπάθησε να ανακατευτεί στα εσωτερικά τρίτων χωρών ούτε άσκησε αποικιοκρατική πολιτική σε πληθυσμούς έξω από τα σύνορά της. Για την ακρίβεια, λόγω της ανικανότητας, της εξάρτησης και της μειωμένης εθνικής συνείδησης των πολιτικών της, ούτε τις δικές της εθνικές μειονότητες δεν κατάφερε να υπερασπιστεί.
Σε ακριβώς αντίθετη τροχιά βρέθηκαν τους τελευταίους αιώνες αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Μεγάλες, αλλά και μικρότερες, όπως για παράδειγμα η… ισοϋψής μας Πορτογαλία, ανέπτυξαν ιμπεριαλιστικές βλέψεις. Αρμεξαν άλλους λαούς σε μακρινά μήκη και πλάτη της υφηλίου, κατέκλεψαν ξένους εθνικούς πόρους, καταπίεσαν κράτη και κοινότητες, με αποτέλεσμα να εισπράττουν σήμερα τα επίχειρα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Γαλλία και η Βρετανία. Η πρώτη άρπαξε τον πλούτο των λαών του Μαγκρέμπ στη Βόρειο Αφρική, όπου εγκατέστησε τον βασικό αποικιακό της βραχίονα, βρέθηκε όμως με εκατομμύρια μετανάστες από τις χώρες αυτές στο έδαφός της. Οι νεότερες γενιές αυτών των μεταναστών επιδεικνύουν μια ριζοσπαστικοποίηση, που οδηγεί στην απέχθεια προς τους θεσμούς και τους νόμους του γαλλικού κράτους, με έντονο το στοιχείο της θρησκευτικής αντιπαράθεσης.
Στη Βρετανία, που επί αιώνες εκμεταλλευόταν την Ινδία και τις γειτονικές χώρες ως αποικίες, η ενσωμάτωση πήγε λίγο καλύτερα. Σήμερα η ευρωπαϊκή αυτή χώρα έχει Ινδό πρωθυπουργό και η πρωτεύουσά της Πακιστανό δήμαρχο. Ασχέτως όμως αν οι δύο αυτοί λειτουργούν ως «Βρετανοί» περιορίζοντας την πραγματική τους εθνική καταγωγή στα βάθη του υποσυνείδητου, τα εκατομμύρια συμπατριωτών τους που ζουν σε βρετανικό έδαφος δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι αισθάνονται… περήφανοι πολίτες της Κοινοπολιτείας.
Σε κάθε περίπτωση, η μεταναστευτική ροή είναι φυσικό επακόλουθο όταν υπάρχει διαδραστική σχέση μεταξύ μητρόπολης και πρώην αποικίας ή έστω «κράτους επιρροής».
Χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο στην ελληνική περίπτωση, η χώρα μας τη δεκαετία του ’90 δέχτηκε μαζική εισβολή μεταναστών από γειτονικές χώρες, με προεξάρχουσα την Αλβανία. Τόσο το κράτος όσο και ο ελληνικός λαός διαχειρίστηκαν αυτήν την κατάσταση με σύνεση, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια.
Ο αλβανικός εποικισμός είχε και τα καλά του. Πολλοί από τους επισκέπτες αποδείχτηκαν σκληρά εργαζόμενοι νοικοκύρηδες. Βοήθησαν εξαιρετικά την οικονομία της Ελλάδας προσφέροντας ικανά εργατικά χέρια σε μία ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων, από τη συγκομιδή στην πρωτογενή παραγωγή έως τη βιομηχανία και ασφαλώς τον κλάδο της οικοδομής.
Ασφαλώς δεν έλειψαν και οι αρνητικές συνέπειες. Η έλευση των Αλβανών στην Ελλάδα έφερε και μεγάλη αύξηση στους δείκτες της σκληρής εγκληματικότητας. Το ίδιο συνέβη όμως και με την άφιξη στη χώρα κάποιων ομογενών από χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης.
Ο βαθμός ενσωμάτωσης των Αλβανών στην ελληνική κοινωνία ποικίλει. Κάποιοι που έλκουν καταγωγή από τη Βόρειο Ηπειρο είναι ούτως ή άλλως… πιο Ελληνες από τους Ελληνες. Και κάποιοι επίσης, συνήθως χριστιανοί, από τον αλβανικό νότο έγιναν Ελληνες στην πορεία. Τα παιδιά τους διαθέτουν σήμερα ελληνική εθνική συνείδηση.
Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι. Οι φαντάροι που φωτογραφίζονται σχηματίζοντας τον αλβανικό αετό της μεγάλης… Σκιπερίας μέσα στα ελληνικά στρατόπεδα. Προειδοποιώντας ότι σε περίπτωση μιας ένοπλης σύρραξης μπορούν να αποτελέσουν «δούρειο ίππο» και εμπροσθοφυλακή του εχθρού.
Ανάμεσά τους τα τελευταία χρόνια, με τεράστια ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων και καμία ευθύνη του ελληνικού λαού, προστέθηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες αλλόθρησκοι και αλλογενείς μετανάστες. Νόμιμοι και μη. Στο σύνολό τους είναι βέβαιο ότι σε περίπτωση μίας στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τη γειτονική Τουρκία δεν θα πολεμούσαν ποτέ υπέρ της Ελλάδας. Γιατί με τους γείτονες τους ενώνει το στοιχείο του Ισλάμ, που τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σε κρίσιμο εργαλείο γεωπολιτικής πολιτικής από τον Ερντογάν.
Το ερώτημα είναι, μάλιστα, πόσοι από τους νεοαφιχθέντες θα λειτουργήσουν ως «στρατιώτες του Ισλάμ», όχι μόνο σε περίπτωση μιας διένεξης με τους απέναντι, αλλά και συνολικότερα, στο ενδεχόμενο μιας μετωπικής σύγκρουσης με τη Δύση.
Η εξίσωση δεν είναι καθόλου απλή και καθίσταται επιπρόσθετα δισεπίλυτη με την πολιτική που ασκεί η σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Ενα μεγάλο μέρος του κέντρου της Αθήνας έχει μετατραπεί σε αφγανο-πακιστανική παροικία, χωρίς, όπως προαναφέραμε, να έχουμε κάποια σχέση αλληλεπίδρασης με τις αντίστοιχες χώρες.
Εσχάτως, εκτός από τους Σύρους προστέθηκαν οι Μαροκινοί, οι Αλγερινοί, οι Σομαλοί, οι Σενεγαλέζοι και άλλοι πολλοί από πρώην αποικίες της υποσαχάριας Αφρικής. Οσοι δεν μπορούν να πάνε για να αναζητήσουν καλύτερη τύχη στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις των χωρών που τους καταδυνάστευσαν, έρχονται στην πάντα πρόθυμη Ελλαδίτσα. Με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ανεπανόρθωτα η κοινωνική συνοχή και η ίδια η εθνική ταυτότητα της χώρας μας.
Το καζάνι, όμως, έχει ξεχειλίσει. Και υπό αυτήν την έννοια, δεν μπορούμε να δεχτούμε ούτε έναν ακόμη από αυτούς τους επισκέπτες. Παλαιστίνιος, ξε-παλαιστίνιος, πρόσφυγας ξε-πρόσφυγας, ας αναζητήσει βοήθεια, συμπαράσταση και αλληλεγγύη σε εκείνες τις χώρες που με την ιδιοτελή πολιτική τους ναρκοθέτησαν και υπονόμευσαν τη ζωή του. Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτές…
