Η φιλολογία για το ποιος/ποια θα είναι ο/η επόμενος/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει ήδη αρχίσει πρόωρα στα δημοσιογραφικά και τα πολιτικά γραφεία των Αθηνών. Απέχουμε σχεδόν έναν χρόνο από την ανακοίνωση της απόφασης του πρωθυπουργού και πολλοί μνηστήρες, που θεωρούν ότι ο κύριος Μητσοτάκης δεν έχει καμία υποχρέωση στην κυρία Σακελλαροπούλου να την προτείνει εκ νέου για το αξίωμα, έχουν αρχίσει και προθερμαίνονται. Με πρώτο τον Αντώνη Σαμαρά.
Αν και πολλοί θεωρούν «τελειωμένη» από τώρα την κυρία Σακελλαροπούλου, λόγω της χαμηλότατης δημοφιλίας της στο εκλογικό σώμα και των προβλημάτων που προκάλεσε κατά καιρούς στην εικόνα της κυβέρνησης, εμείς έχουμε λόγους να πιστεύουμε το αντίθετο: ότι έχει μερικές πιθανότητες. Και ας μην τη θεωρούμε κατάλληλη για το ύπατο αξίωμα.
Οχι μόνο γιατί δεν ενόχλησε ποτέ τον πρωθυπουργό, ούτε σε υποθέσεις μεγάλου συνταγματικού ενδιαφέροντος, όπως οι υποκλοπές, όχι μόνο γιατί η χαμηλή δημοτικότητά της είναι «συν» για έναν ανασφαλή πρωθυπουργό, που με την επιλογή της σηματοδότησε τη βούλησή του να παραμείνει μόνος πάνω στο επίζηλο πολιτειακό βάθρο, αλλά για έναν ακόμη λόγο: η Πρόεδρος παίζει «σωστά» και «αθόρυβα» τα συστημικά χαρτιά της. Εις τρόπον ώστε, αν το σύστημα οδηγηθεί σε αδιέξοδο, να στραφεί με ανακούφιση και πάλι σε εκείνη.
Με εξαίρεση την πρώτη ατυχή διετία της, κατά τη διάρκεια της οποίας η Πρόεδρος έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι της για να προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα, άλλοτε με τη σημαία, άλλοτε με τον εθνικό ύμνο, άλλοτε με κειμήλια της Επανάστασης, άλλοτε με το Ευαγγέλιο, άλλοτε με την Προεδρική Φρουρά, άλλοτε με τον «Γουίνι», το ουδέτερου φύλου αρκουδάκι, και άλλοτε με τις αποδεδειγμένες πλέον γελοιότητες του #metoo, στον πυρήνα των αποφάσεων που «έκαιγαν» την κυβέρνηση, τους συμμάχους και το οικονομικό σύστημα έπαιξε πολύ υπάκουα. Και οι υπάκουοι στους καιρούς μας επιβραβεύονται. Ανταμείβονται.
Η Πρόεδρος πρόλαβε και έδειξε δείγματα της αφοσίωσής της στο σύστημα πριν από την εκλογή της. Επί της Προεδρίας της, το ΣτΕ εξέδωσε τη γνωστή απόφαση για τις ανεμογεννήτριες σε δασικές περιοχές, με την οποία άλλαξε η νομολογία ερμηνείας του Συντάγματος από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Επί της Προεδρίας της επίσης εξεδόθη ο Ρώσος «μίστερ Bitcoin» στη Γαλλία, όπως επιθυμούσε η Αμερική, και όχι στη Μόσχα, όπως επιθυμούσε η Ρωσία. Εδωσε εξετάσεις και τις πέρασε!
Με το που ανέλαβε τα καθήκοντά της, μία από τις πρώτες κινήσεις της ήταν να κάνει δηλώσεις στην Πνύκα μαζί με τον ασύμβατο με το αξίωμά της πρέσβη των ΗΠΑ, στην Αρχαία Αγορά, με την ευκαιρία κάποιας πρωτοβουλίας του Προέδρου Μπάιντεν. Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, του 2020, η Πρόεδρος επικοινώνησε πρώτη φορά με τον ηγέτη της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, πολύ πριν αρχίσει ο πόλεμος και πολύ πριν γίνει γνωστό το όνομά του στα χείλη των Ελλήνων. Κατόπιν υποδείξεως Πάιατ.
Την ημέρα που ο Ερντογάν ανακήρυξε την Αγία Σοφία τέμενος, η Πρόεδρος έκανε πως δεν άκουσε. Εξέδωσε ανακοίνωση με τεράστια καθυστέρηση, κοντά στα μεσάνυχτα. Οταν προκηρύχθηκε ο πόλεμος, η Πρόεδρος πρωταγωνίστησε μαζί με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στις προσωπικές επιθέσεις κατά του Ρώσου προέδρου Πούτιν. Αποκορύφωμα της φιλοουκρανικής στάσης της ήταν το φόρεμα που έραψε στα χρώματα της Ουκρανίας.
Στον πόλεμο που βρίσκεται εν εξελίξει στη Μέση Ανατολή, η κυρία Σακελλαροπούλου έκανε και πάλι τις επιλογές της: κάλεσε στο Προεδρικό Μέγαρο συγγενείς Ισραηλινών ομήρων που κρατούνται από τη Χαμάς. Συγγενείς παιδιών που σφαγιάστηκαν στη Γάζα, όχι, δεν κάλεσε. Καμία συγκίνηση. Τις πρώτες μέρες δεν πρόφερε καν τη λέξη «Παλαιστίνη».
Η Πρόεδρος είναι απολύτως πιστή στη συμμαχική γραμμή, εσχάτως πιο πιστή και από τον πρωθυπουργό, που λέει ο λόγος. Ο οποίος έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχής. «Δεν αναζητώ Πρόεδρο συνδιαμορφωτή της εξωτερικής πολιτικής» είχε πει στον γράφοντα αμέσως μετά την εκλογή της, τον Φεβρουάριο του 2020.
Και βεβαίως δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τις κινήσεις της στο εσωτερικό: στην ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, τον περασμένο Ιούλιο, η αρχηγός του κράτους ασπάστηκε με θέρμη τη σύζυγο του πρωθυπουργού Μαρέβα, με θέρμη και τις αδελφές του, μπροστά στις κάμερες. Πρωτοφανές! Απίστευτη και η απόφασή της να παραστεί στην εκδήλωση για την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του κυρίου Σημίτη, πρωτοφανής για ανώτατο άρχοντα, ρυθμιστή του πολιτεύματος.
Επίσης, οι Μεγαλόσταυροι που απονέμει η Πρόεδρος δίδονται, μεταξύ άλλων, σε επιχειρηματίες με τους οποίους το πρωθυπουργικό περιβάλλον έχει άριστες κοινωνικές σχέσεις. Δείτε τον τελευταίο κατάλογο και θα καταλάβετε. Η Πρόεδρος επίσης διαφυλάσσει τις συμμαχίες της: προσφάτως απένειμε στη Μαριάννα Λάτση το Βραβείο Ευαγγέλη Ζάππα. Αλλά δεν είπε μισή λέξη για αυτήν! Γιατί; Μα, για να μη δυσαρεστήσει άλλη μεγάλη επιχειρηματική οικογένεια της πατρίδας, στην οικία της οποίας καλείται για δείπνο τακτικά!
Με την Εκκλησία φρόντισε να κλείσει τα μέτωπά της – από μακριά και αγαπημένοι. «Μην την παρεξηγείτε! Δεν έχει κοινωνικές δεξιότητες» δικαιολογήθηκε στον Αρχιεπίσκοπο ο πρωθυπουργός, όταν εκείνος του διαμαρτυρήθηκε για την ασέβειά της να μην ασπαστεί το Ευαγγέλιο την Κυριακή της Ορθοδοξίας, σπάζοντας τη βυζαντινή παράδοση αιώνων. Ηταν τότε που ο προκαθήμενος μπήκε στον πειρασμό «να της φέρει το Ευαγγέλιο στο κεφάλι»! Τον σύντροφό της, τέλος, τον εξαφάνισε σχεδόν από τις δημόσιες τελετές μετά την κριτική που της ασκήθηκε. Πήγε από το ένα άκρο στο άλλο. Σκληρή.
Υπό το φως αυτών των δεδομένων, δεν μου προξενεί εντύπωση η πληροφορία πως, όταν η Πρόεδρος της Δημοκρατίας ψέλλισε κάτι τον περασμένο Ιανουάριο στον καγκελάριο Σολτς για τις γερμανικές αποζημιώσεις, εκείνος κοίταξε το ρολόι του και, με πρόφαση ότι… θα χάσει την πτήση του, αναχώρησε αγνοώντας την. Οπως δεν μου προξενεί εντύπωση και η παθητική αντίδρασή της: η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν διαμαρτυρήθηκε στον καγκελάριο για αυτή του την απρέπεια. Σιώπησε. Ηταν μια στιγμή στην Ιστορία. Μια στιγμή οριακή.
Σκεφτείτε τα φαντάσματα των Ελλήνων που δολοφονήθηκαν από τους ναζί να παρακολουθούν από εκεί ψηλά τη σκηνή: την αρχηγό του ελληνικού κράτους να σιωπά στην προσβολή που έγινε από τον Γερμανό στη μνήμη τους. Επαναλαμβάνω, όμως: καμία έκπληξη! Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αποδεδειγμένα, αδιαφορεί για την αγάπη του λαού και για την ιστορία του Εθνους.
Ενδιαφέρεται μόνο για την αγάπη των ισχυρών, μέσα και έξω. Κυνικά, έχει δίκιο: ποτέ ο λαός δεν οδήγησε κανέναν, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, σε μεγάλο «δοτό» αξίωμα. Μόνο το σύστημα, διεθνές και εσωτερικό. Σε αυτό ποντάρει σιωπηρώς η Πρόεδρος, αν συντρέξουν τότε οι προϋποθέσεις. Γι’ αυτό ας μην την έχει κανείς «τελειωμένη». Θα το παλέψει μέχρι τέλους. Θα την παρακολουθούμε και θα την… αποκαλύπτουμε.
