Εισαγωγικό σχόλιο πριν υπεισέλθω στο κυρίως θέμα: πανηγυρίσαμε -και δικαίως- που ο βασιλεύς Κάρολος φόρεσε γραβάτα με τα ελληνικά χρώματα στο Ντουμπάι. Πόσοι όμως Eλληνες πολιτικοί φορούν γραβάτες με αυτά τα χρώματα, με τη σημαία μας, με τους εύζωνες, χωρίς να κινδυνεύσουν να χαρακτηριστούν στην πατρίδα μας γραφικοί και εθνικιστές; Ας αναρωτηθούμε. Αντίστοιχες γραβάτες από τη Τhalassa Collection, την εταιρία που δημιούργησαν τα παιδιά του αείμνηστου Κρικέλα στη Θεσσαλονίκη (αλλά και ο οίκος Παγώνη στην Αθήνα), έχουν φορέσει ο Κώστας Καραμανλής και ο Κωνσταντίνος Ζέρβας.
Αυτή είναι η διπολική Ελλάς! Αυτό που καταγγέλλει ως εθνικιστικό στο εσωτερικό της το δοξάζει ως μεγάλο εύρημα όταν έρχεται από το εξωτερικό. Πρέπει να φορέσει Αγγλος γραβάτα με ελληνική σημαία για να τη φορέσουμε κι εμείς! Πάμε τώρα στο σημερινό μας θέμα, στην επιστολική ψήφο που ανακοίνωσε μετά φανών και λαμπάδων στο υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Νομίζω ότι ούτε ο ίδιος έχει συλλάβει τις διαστάσεις του εγχειρήματός του και πως αυτό θα αλλάξει εντελώς τόσο τη δομή των κομμάτων στην πατρίδα μας και το επικοινωνιακό τοπίο όσο και τη δυναμικότητά τους. Το ΚΚΕ, που γενικώς ήταν περισσότερο επιθετικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο προς τη Νέα Δημοκρατία στις προηγούμενες εκλογές, κατάλαβε αμέσως τον θανάσιμο πολιτικό κίνδυνο που διατρέχει και έσπευσε να μιλήσει για κίνδυνο νοθείας και αλλοίωσης του αποτελέσματος. Προφανώς και δεν πρόκειται γι’ αυτό.
Η ανησυχία του ΚΚΕ συνίσταται στο γεγονός ότι, εφόσον συνταχθεί το έθνος στο σύνολό του μέσω και της επιστολικής ψήφου, τότε η παραδοσιακή δύναμη της ελληνικής Αριστεράς θα συρρικνωθεί δραματικά. Το 10% επί των 5.000.000 ψηφισάντων μπορεί να γίνει 7% επί 15.000.000 ψηφισάντων, ίσως και λιγότερο.
Αν και, όπως μαθαίνω από το Μέγαρο Μαξίμου, ο κύριος Μητσοτάκης υπολογίζει ότι με την επιστολική ψήφο μπορεί να ανέβει η δύναμη της Νέας Δημοκρατίας στις εθνικές αναμετρήσεις κατά 5%, διότι οι απόδημοι Ελληνες ταυτίζονται με την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, έχω την εντύπωση ότι όλοι κάνουν σ’ αυτό, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ, εντελώς λανθασμένους λογαριασμούς για την επίδραση της ομογενειακής ψήφου στο εθνικό αποτέλεσμα. (Στο Λονδίνο, το ΚΚΕ ήρθε δεύτερο κόμμα στις τελευταίες εκλογές!)
Η ομογενειακή ψήφος μπορεί να φέρει τεράστιες ανατροπές σε ένα ασφυκτικά ελεγχόμενο πολιτικό σκηνικό στην πατρίδα μας, οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με τους υπολογισμούς που γίνονται αυτή τη στιγμή από όλους όσοι συνέλαβαν την κατά βάση εθνικά σωστή αυτή ιδέα. Εξηγώ γιατί, κατά τη γνώμη μου.
Οι απόδημοι ομογενείς Ελληνες στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία και τη βόρεια Ευρώπη χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σ’ αυτούς που μετανάστευσαν πολλές δεκαετίες πριν εκεί και έχουν βγάλει ρίζες, και στους θυμωμένους που εγκατέλειψαν την Ελλάδα στην εποχή των Μνημονίων και έχουν δυσάρεστες αναμνήσεις από τα τραύματα της εποχής εκείνης. Αμφότεροι ακούν καθημερινά στο διαδίκτυο ελληνικό ραδιόφωνο, διαβάζουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, βλέπουν επιλεκτικά συνεντεύξεις στο YouTube, αλλά και ενημερώνονται από τις ανεξάρτητες πηγές του διεθνούς Τύπου για την εικόνα που επικρατεί στην πατρίδα μας. Και οι δύο αυτές κατηγορίες διαμορφώνουν άποψη για τα ελληνικά πράγματα μέσα από έναν μη ελεγχόμενο επικοινωνιακό μηχανισμό τηλεοπτικών σταθμών, οι οποίοι πιστώνουν στην ελληνική κυβέρνηση τα θετικά της, αλλά όταν προκύψουν αρνητικά είναι αμείλικτοι μαζί της. Δεν μπορεί εκεί να πέσει τηλέφωνο στον διευθυντή Ειδήσεων με την παράκληση «ρίξτε το θέμα χαμηλά» ή «εξαφανίστε το». Στην Ευρώπη έχουν ακόμα Διαφωτισμό.
Αυτό, όμως, είναι το ελάχιστο. Εκατομμύρια απόδημοι διαμορφώνουν άποψη μέσα σε ένα νέο, ισχυρό συντηρητικό περιβάλλον, στο οποίο οι απόψεις της ελληνικής κυβέρνησης για τα εθνικά θέματα, για τους μετανάστες και την πολυπολιτισμική Ελλάδα, για τον γάμο των ομοφύλων και την τεκνοθεσία, για την πίστη και την Ορθοδοξία είναι συντριπτικά μειοψηφικές. Το έγκλημα της παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο ανέχθηκε η Νέα Δημοκρατία εφαρμόζοντας τη Συνθήκη των Πρεσπών, δεν έχει ξεχαστεί από τους απόδημους Ελληνες ανά τη Γη. Τα πειράματα με την τεκνοθεσία και τον γάμο των ομοφύλων επίσης δεν γίνονται ανεκτά. γιατί οι άνθρωποι αυτοί ζουν στην Αμερική και στον Καναδά τις συνέπειες αυτών των επιλογών.
Σε πολιτεία της Αμερικής τα αγόρια δημοτικού σχολείου υποχρεώθηκαν να ντύνονται με κοριτσίστικα ρούχα τις Δευτέρες και τα κορίτσια με αγορίστικα ρούχα τις Τρίτες για να επιλέξουν το κοινωνικό τους φύλο. Οι γονείς έγιναν τόσο έξαλλοι, ώστε ο κυβερνήτης έχασε τη θέση του στις εκλογές. Στον Καναδά, αντίστοιχη πρωτοβουλία για να επιλέξουν τα μικρά παιδιά το κοινωνικό τους φύλο στο δημοτικό είχε το τραγικό αποτέλεσμα να ταυτιστούν με… λούτρινα ζωάκια και να ακολουθούν τις συνήθειες της καθημερινότητάς τους ακόμη και για τις προσωπικές τους ανάγκες! Στη βόρεια Ευρώπη, επίσης, είναι πολύ ορατές και στους Ελληνες οι συνέπειες της άκρατης ισλαμοποίησης που φέρνει η παράνομη μετανάστευση και της εγκατάλειψης της χριστιανικής πίστης για χάρη της ουδέτεροθρησκείας. Η Γαλλία πληρώνει ακριβό τίμημα.
Ο καγκελάριος Σολτς είπε στον Ερντογάν ότι τους ιμάμηδες στα τζαμιά του Βερολίνου θα τους πληρώνει η Γερμανία και όχι η Τουρκία, μήπως και ελέγξει τον εξτρεμισμό και τον ριζοσπαστισμό. Εάν νομίζει η Νέα Δημοκρατία ότι μπορεί να προσεγγίσει όλους αυτούς τους σκεπτόμενους Ελληνες με την επενδυτική βαθμίδα και τη φιλελεύθερη ατζέντα δικαιωμάτων που λανσάρει εσχάτως, διαπράττει τεράστιο λάθος. Επιπλέον, η οικονομική κρίση, που αρχίζει να απλώνεται στη βόρεια Ευρώπη ως συνέπεια της καταστροφικής επιλογής της ηγεσίας της να εμπλακεί στον πόλεμο με την Ουκρανία αντί να προσπαθήσει να τον αποτρέψει, ανακαλεί στις μνήμες και των Ελλήνων αποδήμων το γεγονός ότι η Ελλάδα έτρεξε πρώτη να μπει σε αυτόν τον πόλεμο και έχει ευθύνες ακόμη και για τη σημερινή τους κατάσταση σε ευρωπαϊκό έδαφος. Η ακρίβεια και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχει στην ούγια της τη λέξη «Κίεβο».
Γενικώς, όσο περνούν τα χρόνια το ευρωπαϊκό υπόδειγμα της κοινωνικής οικονομίας της αγοράς που προστατεύει τους πολίτες δέχεται ισχυρότατα πλήγματα, ενώ ο καπιταλισμός πιέζεται πάρα πολύ ισχυρά στην έδρα του, τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου για κάθε 1 δολάριο ανάπτυξη η Αμερική χρειάζεται να δανειστεί 11 δολάρια. Καταλαβαίνω πως ορισμένοι στο Μαξίμου θεωρούν ότι η ψήφος των αποδήμων μπορεί να μοχλευτεί με τους κατάλληλους χρηματοδότες υπέρ της κυβέρνησης. Είναι δύσκολη αυτή η μόχλευση. Και, πάντως, δεν θα είναι τόσο περίπατος όσο νομίζουν αυτοί οι οποίοι την αποφασίζουν τώρα. Ακόμη κι αν έχουν σκοπό να την αξιοποιήσουν και για άλλες υποθέσεις. Οι ευρωεκλογές θα είναι ένα πρώτο πείραμα, αλλά όχι το αποφασιστικό και το καταλυτικό.
Το μείζον κατά βάση θα είναι οι εθνικές εκλογές. Αν η κυβέρνηση επιμένει μέχρι τότε στη γνωστή ατζέντα με την οποία απεμπολεί βασικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά της ταυτότητάς της -και τα θυμάται μόνο όταν πιέζεται-, τότε το ενδεχόμενο στις επόμενες εθνικές εκλογές να υπάρξει δεύτερο ισχυρό δεξιό κόμμα όπως στη Γερμανία όπου οι Χριστιανοδημοκράτες του CDU προηγούνται στις δημοσκοπήσεις με 30% και το AfD της νέας Δεξιάς έπεται με 22% είναι υπαρκτό. Δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα αλλά όχι ακατόρθωτο. Οι πλάκες της Ιστορίας κινούνται υπογείως κάθε μέρα, χωρίς να το καταλαβαίνουμε καλά καλά κι εμείς οι δημοσιογράφοι, που βρισκόμαστε προ εκπλήξεων όταν λαμβάνουμε επιστολές από νέα παιδιά που μας ζητούν «να κρατάμε τη σημαία της Ελλάδας ψηλά».
Αυτό, δηλαδή, που το κεντρικό κράτος θεωρεί… εθνικιστικό. Γι’ αυτό ας μην εκπλαγούμε αν στο μέλλον τα πολιτικά κόμματα επικεντρώνουν τις προεκλογικές τους περιοδείες περισσότερο στο Μόναχο, στο Μόντρεαλ, στη Νέα Υόρκη και την Τάμπα, παρά στην Κρήτη και την Πελοπόννησο ή οι εταιρίες δημοσκοπήσεων στρέψουν την προσοχή τους προς τα εκεί .Οι ανατροπές που έρχονται είναι μεγάλες. Οι απόδημοι θα αλλάξουν την ατμόσφαιρα. Υπό προϋποθέσεις, μπορεί να αναδειχθούν στο βαθύ μέλλον σε game changers του συστήματος.
