Κορυφαίος κυβερνητικός αξιωματούχος σχολίαζε σκωπτικά προχθές την τελευταία παρέμβαση της Ντόρας Μπακογιάννη για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. «Η Ψηλή θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να αναστατώσει το κόμμα. Δεν συγχωρεί στον αδερφό της τον τρόπο που φέρθηκε στον Κώστα Μπακογιάννη. Τον εγκατέλειψε. Ανεξαρτήτως των δικών του επιδόσεων, το Μαξίμου τού έκανε τη ζωή δύσκολη. Επέτρεψε την κάθοδο Κασιδιάρη στην Αθήνα, αλλά την απέτρεψε στην Περιφέρεια».
Σύμφωνοι! Να το κάνει άνω κάτω! Δεν λέμε! Μαζί της. Εφόσον θεωρεί ότι έχει δίκιο, να το κάνει. Αλλά για τους σωστούς λόγους και με συνέπεια. Με την παρέμβασή της στην εκπομπή του εξαιρετικού Κώστα Σιωμόπουλου στο Mega, το κορυφαίο στέλεχος της Ν.Δ. έδειξε ότι έχει συνέπεια κατά το ήμισυ. Για τα Ελληνοτουρκικά μάς είπε αυτά που υποστηρίζει μια ζωή. Αριστα!
Αλλά για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την τεκνοθεσία, όχι, δεν ήταν συνεπής. Αλλα είχε πει στη Βουλή το 2015, κατά την ψήφιση του νόμου για το σύμφωνο συμβίωσης. Και επειδή τα έχει ξεχάσει, της τα θυμίζουμε εμείς. Τα είπε στις 22/12/2015. Αιτιολογώντας τη στάση της στην ψήφιση του νόμου 4356/2015, δήλωσε ξεκάθαρα ότι θα καταψήφιζε τυχόν ρύθμιση για την τεκνοθεσία ανηλίκων, με το επιχείρημα ότι την καταψήφισε το Συμβούλιο της Ευρώπης. Το ακριβώς αντίθετο από όσα λέει τώρα για να αναστατώσει περαιτέρω το αναστατωμένο κόμμα με τις καινοτομίες του πολυδύναμου εκσυγχρονισμού.
Η αγόρευσή της
«ΘΕΟΔΩΡΑ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ: Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η αίθουσα έχει διακεκριμένους νομικούς, και εγώ σίγουρα δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς. Αρα, με πολλή προσοχή και με πολύ σεβασμό παίρνω τον λόγο σε ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, διότι μετά βεβαιότητος δεν είναι η ειδικότητά μου. Είναι, όμως, ένα νομοσχέδιο το οποίο αφορά θέματα ανθρωπίνων ελευθεριών, και σε αυτό και μόνο θέλω να τοποθετηθώ, εκτός από το άρθρο 42.
Το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, κατά την άποψή μου, είναι ένα σύμφωνο το οποίο έρχεται, είναι επιβεβλημένο και είναι ένα θέμα πράγματι ελευθερίας επιλογών των ανθρώπων, το οποίο οφείλουμε να σεβαστούμε.
Η Νέα Δημοκρατία είχε φέρει το σύμφωνο συμβίωσης ετεροφύλων. Σήμερα με καθυστέρηση -θα έλεγα- έρχεται το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων. Αρα, θέλω από την αρχή να πω ότι συμφωνώ με τον Θοδωρή Φορτσάκη σε όλα αυτά που είπε, οπότε δεν θα σας κουράσω, γιατί αυτό αποτελεί και μια ευρωπαϊκή υποχρέωση σήμερα, αλλά και ένα ανθρώπινο δικαίωμα, το οποίο η ελληνική Βουλή οφείλει να αναγνωρίσει στους συμπολίτες μας.
Ημουν πριν από 15 χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όταν κάναμε την ίδια συζήτηση. Τότε υπήρχαν έντονες φωνές, έντονες διαμαρτυρίες εάν αυτό το σύμφωνο συμβίωσης είναι γάμος και αν πρέπει να επιτρέπονται οι υιοθεσίες.
Είναι βέβαιον, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι γάμος. Και θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και εγώ, όπως λέει και ο κ. Φορτσάκης, παντρεύτηκα θρησκευτικά, πήγα στον παπά και θεωρώ ότι έχω κάνει έναν γάμο. Ηταν επιλογή του συζύγου μου και δική μου. Το σύμφωνο συμβίωσης, όμως, δεν είναι γάμος. Ο γάμος είναι μια διαφορετική επιλογή και το θέμα της υιοθεσίας είναι ένα θέμα που πράγματι έχει διχάσει πολύ και την ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη.
Εγώ προσωπικώς δεν θα συμφωνούσα με την υιοθεσία -το λέω προκαταβολικώς- και το καταψήφισα και στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Και δεν ήταν και τυχαίο ότι το Συμβούλιο της Ευρώπης, με συντριπτική πλειοψηφία, δεν ετάχθη υπέρ της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Οχι ότι δεν σέβομαι τη διαφορετική επιλογή, ότι δεν είναι ένα σύνθετο θέμα, αλλά εάν πράγματι μετρήσετε τους ανθρώπους, τις οικογένειες, τα ετερόφυλα ζευγάρια τα οποία σήμερα ζητούν να υιοθετήσουν παιδιά και δεν τους δίνονται, το να μπούμε σε μια δεύτερη φάση στην κουβέντα εάν επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται στα ομόφυλα ζευγάρια νομίζω πως δεν είναι η ώρα αυτή τη στιγμή. Αρα, εάν επρόκειτο να ψηφίσουμε σήμερα για την υιοθεσία, εγώ δεν θα ψήφιζα υπέρ.
Θα ψηφίσω, όμως, υπέρ του συμφώνου συμβίωσης, μετά τη ρητή και κατηγορηματική δέσμευση του υπουργού Δικαιοσύνης ότι το θέμα δεν τίθεται αυτή τη στιγμή. Κύριε υπουργέ, δέχομαι τον λόγο σας. Είμαι βέβαιη ότι τα νομικά σας είναι καλύτερα από τα δικά μου και πιστεύω ότι δεν τίθεται ένα τέτοιο θέμα».
Θέμα συνείδησης
Οποιος διαβάσει με προσοχή λοιπόν την αγόρευση Μπακογιάννη ανακαλύπτει ότι σε ένα θέμα συνείδησης, από αυτά που δύσκολα αλλάζεις γνώμη, έλεγε άλλα το 2015. Και διαβεβαίωνε ότι το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι γάμος, άρα επιφυλασσόταν και για τον γάμο. Για έναν άνθρωπο με την συνέπεια της Ντόρας είναι έκπληξη. Αλλά, όταν επικυριαρχεί το δικαιολογημένο γινάτι, αυτά συμβαίνουν.
Επειδή όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον κόσμο που αγνοεί κίνητρα και οικογενειακές ίντριγκες, δύο παρατηρήσεις ακόμη: πρώτον, η κυρία Μπακογιάννη με τη νέα της θέση ξεσπάθωσε υπέρ των δικαιωμάτων των παιδιών ομόφυλων ζευγών που, αν ένας γονέας πάθει κάτι, δεν θα μπορεί να το αναλάβει ο άλλος και το παιδί θα καταλήξει στην Πρόνοια. Χρησιμοποίησε μάλιστα και ένα παράδειγμα από γυναίκα με πρόβλημα υγείας που την επισκέφθηκε στο γραφείο της για να την ενημερώσει. Η ιστορία αυτή διεσπάρη ως επιχείρημα και σε άρθρα εκλεκτών συναδέλφων – κοινώς, έγινε μανιέρα. Δεύτερον, κατηγόρησε όσους αντετίθεντο στο σύμφωνο συμβίωσης ότι σήμερα το επικαλούνται για να επιχειρηματολογήσουν κατά του γάμου.
Σύντομες παρατηρήσεις: Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ποτέ δεν βρίσκει κανείς ένα ηθικό φιλοσοφικό επιχείρημα για να τεκμηριώσει την άποψή του υπέρ γάμου – τεκνοθεσίας και προσφεύγει πάντα στον οίκτο των συμπολιτών του!
Στο σύμφωνο συμβίωσης το επιχείρημα ήταν ότι, αν πεθάνει ένας σύντροφος, ο άλλος που τον πρόσεχε δεν θα μπορεί να τον κληρονομήσει. Στον γάμο, το επιχείρημα είναι ότι, αν πεθάνει μια μάνα υιοθετημένου παιδιού, δεν θα μπορεί να αναλάβει την επιμέλεια του ανηλίκου η σύντροφός της. Την οποία στο συγκεκριμένο παράδειγμα το παιδί φωνάζει επίσης «μαμά», όχι «μπαμπά». Με συγχωρείτε! Εδώ μιλάμε για τη ζωή και εσείς επικαλείστε επιχειρήματα για τον άλλον κόσμο; Εδώ μιλάμε για τις ζωές μικρών παιδιών, κάτι ανώτερο από τα δικαιώματα μιας συντρόφου. Και επειδή μιλάμε για «δικαιώματα», πείτε μου, σας παρακαλώ: το δικαίωμα ενός παιδιού να θέλει να μεγαλώσει με πατέρα και μητέρα και όχι με δύο μητέρες ή με δύο πατέρες το σκέφτηκε κανείς;
Να αρχίσω να λέω και εγώ ιστορίες ενήλικων νέων που μου εμπιστεύτηκαν γραπτώς πόσο ελλειμματικά μεγάλωσαν χωρίς πατέρα και πόσο αυτό στοίχισε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους;
Εγωισμός
Λυπάμαι, αλλά ο εγωισμός κάποιων να δικαιώσουν τις επιλογές τους παίζοντας με αθώες ψυχές δεν είναι πολιτική ατζέντα. Και κάτι τελευταίο: πράγματι, κάποιοι επικαλούνται το σύμφωνο συμβίωσης για να διαφωνήσουν με τον γάμο. Και το πράττουν γιατί τότε τους διαβεβαίωναν ότι μετά το σύμφωνο δεν θα νομοθετηθεί ο γάμος. Αλήθεια, όμως!
Με δεδομένο ότι πέρυσι συνήφθησαν σκάρτα 450 σύμφωνα συμβίωσης ομοφύλων σε πληθυσμό 10.000.000 κατοίκων, θα προχωρήσει κανείς σε αυτοκριτική ότι για τόσο μικρό αριθμό πολιτών δεν νομοθετείς, αλλά επιλύεις τα προβλήματα με άλλον τρόπο; Ε, Ντόρα; Στην ουσία, κανείς δεν θέλει πραγματικά να νομοθετήσει ούτε το σύμφωνο ούτε τον γάμο.
Αλλά να εφαρμόσει τον fake ορισμό του Κίσινγκερ: να χτυπηθούν οι ρίζες μας. Η ισχυρή ορθόδοξη παράδοση, η έννοια της πυρηνικής οικογένειας, η γλώσσα, η πατρίδα. Και τι περίεργο, ε; Ενώ υποτίθεται ότι αυτά δεν τα είπε ποτέ ο Κίσινγκερ, εφαρμόζονται κατά γράμμα στην πράξη. Θαύμα!
