Υποψήφιοι Εφεδροι Αξιωματικοί, κουρεμένοι από τον «Νίντζα», τον θρυλικό κουρέα της ΣΕΑΠ, σαν τρόφιμοι του Αλκατράζ, δεχόμασταν μαθήματα τακτικής μικρών κλιμακίων από καλούς Αξιωματικούς, ανάμεσά τους ο εξαίρετος Διοικητής Τάγματος Εκπαιδεύσεως και μαχητής της Κύπρου κ. Δασκαλάκης. Είχε, πλην των άλλων, καλή του ώρα όπου και αν είναι, και το χάρισμα της μεταδοτικότητας, σπουδαίο προσόν για εκπαιδευτή.
Ηταν ο τρόπος, το ύφος, θέλετε η συγκέντρωση της προσοχής μας, διότι γνωρίζαμε πως μας μιλούσε ένας Πολεμιστής; Πάντως, 33 χρόνια μετά, και εγώ και άλλοι θυμόμαστε πολλά. Μας εξηγούσε μια μέρα τη σπουδαιότητα της «τήρησης της επαφής με τον εχθρό». Πως πρέπει πάντα να ξέρεις πού είναι και τι κάνει η δύναμη του εχθρού. Στα αρχαία χρόνια αυτό το έκαναν περίπολα του Ιππικού ή οι λεγόμενοι Ψιλοί, ελαφρά οπλισμένοι και ευκίνητοι στρατιώτες. Αργότερα η Αεροπορία, ελαφρά τεθωρακισμένα και περίπολα αναγνώρισης του Πεζικού ή των Ειδικών Δυνάμεων.
Το χειρότερο πάντως είναι να μην ξέρεις τι γίνεται, πού είναι, τι ετοιμάζει ο εχθρός. Υπάρχει και η κλασική ρήση «να έχεις τον φίλο κοντά και τον εχθρό ακόμη πιο κοντά». Αν προσθέσουμε τις συναντήσεις υπηρεσιακών, υπουργών, στις συναντήσεις της ελληνικής με την τουρκική ηγεσία, μιλάμε για εκατοντάδες συναντήσεις από το 1974 ως σήμερα. Τι είναι στην ουσία; Τήρηση της επαφής με τον εχθρό.
«Περίπολος αναγνώρισης»
Υπάρχει καλύτερο «περίπολο αναγνώρισης» από το να είσαι τετ α τετ με τον ίδιο τον απόγονο του εξωμότη Μεμή Μπατάκογλου, από την Ποταμιά της Ριζούντας, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που από τα «θα ‘ρθουμε νύχτα» ήρθε τελικά πρωί, καλεσμένος, λουσμένος και με μπακλαβαδάκια, και χειροκροτούσε ακόμη και τη διόρθωση που του έκανε ο Πρωθυπουργός, πως η μειονότητα είναι μουσουλμανική και όχι τουρκική; Θα μπορούσε να του κάνει και πλάκα ο Κυριάκος, λέγοντάς του «Φίλε Ρετζέπ, προφανώς και είναι μουσουλμανική η μειονότητα, δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι Τούρκοι. Να, κι εσύ έχεις Ελληνική Ποντιακή Καταγωγή, αλλά είσαι μουσουλμάνος. Συμπεριληπτική και προνοητική η Λωζάννη. Είδες;».
Φαντάζεστε; Κατανοώ τους προβληματισμούς πολλών φίλων, αλλά ανήκω σε αυτούς που δεν φοβούνται να σταθούμε απέναντι στον Τούρκο. Λένε πολλοί «μα, δεν θέσαμε, π.χ., την Κατοχή της Κύπρου». Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αν δεν τα θέτουμε όλα, παντού και πάντα, δεν σημαίνει πως παραιτηθήκαμε από οτιδήποτε ή πως αλλάξαμε θέση πως το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής και κατοχής από την Τουρκία ανεξάρτητου κράτους του ΟΗΕ και πλέον και της Ε.Ε. Οπου και όποτε γίνεται κουβέντα για την Κύπρο, για τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, περί δήθεν «τουρκικής» μειονότητας, δίνονται οι κατάλληλες απαντήσεις.
Ενα θέμα πήγε έμμεσα να θέσει ο μουσαφίρης, μπήκε στη θέση του. Και ο Πρωθυπουργός έθεσε με σαφήνεια τα μόνα θέματα που αναγνωρίζουμε πως μπορούμε να πάμε στη Χάγη, την υφαλοκρηπίδα και τον ορισμό ΑΟΖ, όπως κάναμε με άλλους με διμερή σύμβαση, ύστερα από διαπραγμάτευση. Ούτε αποστρατιωτικοποίηση νησιών μας ούτε φυσικά ζητήματα κυριαρχίας έστω και ενός βράχου. Οτι κατά καιρούς οι Τούρκοι θέτουν τέτοια ζητήματα παράνομων διεκδικήσεων το κάνουν. Ποτέ, όμως, κανείς από την πλευρά μας δεν δέχτηκε να τα συζητήσει, να τα αναγνωρίσει έστω ως διαφορά.
Το δε ζήτημα της χορήγησης βίζας στους Τούρκους για να επισκέπτονται τα νησιά μας σημαίνει δύο πράγματα: 1) θα έρχονται να μας τα ακουμπάνε – πηγαίνετε, π.χ., στη Χίο, στο Μπαϊράμι, να δείτε πώς βουλιάζουν τα μαγαζιά από Τούρκους εκδρομείς και 2) πως αναγνωρίζουν την κυριαρχία μας. Οταν ζητάς βίζα για να πας κάπου αναγνωρίζεις ευθέως πως ανήκει σε αυτόν που σου δίνει τη βίζα. Πολλοί πατριώτες ανησυχούν με ειλικρίνεια, διότι έχουμε τις τραυματικές μνήμες των αθλιοτήτων που συνέβησαν επί του Σημιταρά του Κουρδοφάγου – Ιμια, S300, παράδοση Οτσαλάν, Μαδρίτη και Γκρίζες Ζώνες.
Οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές, όπως και τα πρόσωπα. Δεν πιστεύω πως ο Κυριάκος είναι πολιτικά δειλός, όπως ήταν ο Σημίτης, ούτε το σκορποχώρι μηδενισμού που ήταν ο Τσίπρας και η κομπανία του.
Και αν είχε κάποιες καλοπροαίρετες πασιφιστικές ψευδαισθήσεις, τους τις διέλυσαν ο Εβρος, οι διαρκείς ιταμές προκλήσεις, η αγοραία τραμπούκικη ρηρορική – με μια λέξη, η πραγματικότητα.
Και σίγουρα έχει μελετήσει όλο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, όχι μόνο τον «σπασμένο» Βενιζέλο μετά την ήττα και την καταστροφή. Θυμηθείτε το «βατερλό» της προηγούμενης επίσκεψης Ερντογάν, που ήρθε και μέσα στο Προεδρικό μάς έτριψε στα μούτρα ζήτημα αναθεώρησης της Λωζάννης!
Και, αντί οι συριζαίοι να δέσουν μια μυλόπετρα στον λαιμό τους και να φουντάρουν στο Φάληρο, έχουν μούτρα και μιλάνε. Τώρα, είδατε τι ευγενή που είναι τα Μεμέτια, όταν τα έχουν σκατώσει παντού, όταν η στρατιωτική ζυγαριά γέρνει προς εμάς, όταν εμείς έχουμε συμμαχίες – ήδη αρκετά Rafale ετοιμοπόλεμα, έχουμε παραλάβει και τα πρώτα F16 Viper για τους καλύτερους πιλότους στον κόσμο κι ο Μεμέτης νιέντε;
Ευχολόγιο
Ούτε το ευχολόγιο της συμφωνίας να απέχουμε αμφότεροι από προκλήσεις και εντάσεις σημαίνει παραίτηση από κάποιο δικαίωμα. Μακάρι να κρατήσει, να έχουμε ηρεμία, ενώ στο μεταξύ θα προσγειώνονται στην Τανάγρα και τα υπόλοιπα Rafale, θα ολοκληρωθούν και άλλες προμήθειες οπλικών συστημάτων.
Θα αυξηθεί η στρατιωτική και διπλωματική μας ισχύς, η αποτροπή μας δηλαδή, θα βαθύνουν οι συμμαχίες μας. Δεν ανήκω στους έχοντες ψευδαισθήσεις, ούτε έχω εμπιστοσύνη στον Τούρκο. Χρειαζόμαστε, όμως, χρόνο. Για χίλιους λόγους και γιατί πιστεύω ακράδαντα πως το μέλλον θα μας φέρει μοναδικές ευκαιρίες προώθησης των εθνικών συμφερόντων μας, και σε αυτά περιλαμβάνεται και η Κύπρος.
Κόρην οφθαλμού έχω την κουβέντα του συνονόματου παππού μου – και οι δύο πολέμησαν στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Εθνους στη Μικρά Ασία: «Θέλεις να έχεις Τούρκο φίλο; Κράτα ένα κομμάτι ξύλο». Από κοντά τον Τούρκο, λοιπόν. Αγρυπνα και χωρίς ψευδαισθήσεις. Αλλά αυτό το «από κοντά» μόνο καλό είναι, και θεωρώ πως σωστά ενήργησε ο Πρωθυπουργός.
Οσο για τον Γεραπετρίτη, να ρωτήσει έναν νεαρό Ανθυπολοχαγό της Προεδρικής Φρουράς πώς χαιρετάμε με ελαφριά κάμψη της κεφαλής, σαν νεύμα, όπως όταν συναντάμε έναν γνωστό στον δρόμο, χωρίς να σπάμε μέση, που δεν ανήκει σε κανένα πρωτόκολλό μας. Ετσι δεν θα δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Αλλωστε, οι Ελληνες και στον Θεό και στους Αγίους μιλάμε ευθυτενείς και καταπρόσωπο.
