Μητέρα δύο παιδιών κατασπαράχτηκε από αφιονισμένους, δεσποζόμενους σκύλους γειτονικής οικίας, που μπήκαν στο σπίτι της. Η ποινή που προβλέπεται για ανθρωποκτονία από αμέλεια είναι από τρίμηνο μέχρι πέντε έτη. Τώρα, ασκήθηκε μεν κακουργηματική δίωξη (ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο) στον ιδιοκτήτη των δολοφονικών σκύλων, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να αποδειχθεί δόλος σε τέτοιες υποθέσεις, ακόμα κι αν υπάρχει. Δεν είναι λίγοι οι νομικοί που εκτιμούν ότι πιθανότατα θα «φάει», το πολύ, κάνα τρίχρονο με αναστολή. Θα κυκλοφορεί ελεύθερος και χαμογελαστός και το διπλανό σπίτι του θα είναι μονίμως μαυροντυμένο.
Αν είχε κλοτσήσει σκύλο ή τον είχε θανατώσει, θα διωκόταν για κακούργημα και η ποινή που θα εισέπραττε θα μπορούσε να είναι ακόμα και δεκαετής φυλάκιση και πρόστιμο από 30.000 έως 50.000 ευρώ. Εν τω μεταξύ, για τις επιθέσεις σκύλων σε ανθρώπους, ποτέ δεν θα μάθουμε αν κάποια από τα αφεντικά τους τα έχουν εκπαιδεύσει να είναι επιθετικά γιατί… γουστάρουν να τρομοκρατούν τη γειτονιά – μοτίβα συμπεριφορών που, δυστυχώς, υπάρχουν και μάλιστα πληθαίνουν.
Η στήλη έχει επισημάνει κατ’ επανάληψιν το μέγα θέμα της ενθάρρυνσης από το κράτος στους ιδιοκτήτες σκύλων να είναι ανεύθυνοι και αμέριμνοι όποτε οι τετράποδοι… καρχαρίες τους μακελεύουν ανθρώπους ή άλλα ζώα.
Υπενθυμίζονται σχετικά σημεία από την αρθρογραφία της 17ης και της 19ης Σεπτεμβρίου 2023:
«Οι “καλύτεροι φίλοι” ενός ανθρώπου μπορεί να αποδειχθούν θανάσιμοι εχθροί πολλών άλλων. Το κράτος αφήνει ατιμώρητη την ανευθυνότητα των αφεντικών τους.
Οι επιθέσεις από σκύλους στην Ελλάδα έχουν λάβει διάσταση μάστιγας. Οι πολίτες που δέχονται οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους (ηλικιωμένοι, παιδιά) τις δαγκωνιές των αφηνιασμένων τετραπόδων μπορεί και να αντιμετωπίσουν σοβαρότατα προβλήματα με τον νόμο. Η επίθεση σε ζώο είναι κακούργημα, αλλά η επίθεση ζώου, που έχει αφεντικό, σε περαστικό δεν είναι κακούργημα. Καθόσον βλέπουμε, το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα φέρνει τον πολίτη στην τελευταία θέση των κρατικών προτεραιοτήτων. Προηγούνται οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας, πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές, πρώην και νυν, έπονται οι δήμαρχοι και περιφερειάρχες, ακολουθούν τα μεγαλοστελέχη των τραπεζών, ακολουθούν οι «πρόσφυγες» με τις παροχές τους, τα ζώα συντροφιάς και κάπου στο τέλος αχνοφαίνονται οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους νομοταγείς φορολογούμενους πολίτες. Οι τελευταίοι θεωρούνται χρήσιμοι μόνο για να πληρώνουν φόρους και να ψηφίζουν».
