Το τελευταίο δραματικό περιστατικό με τους δύο κακοποιούς που έβγαλαν πιστόλι και πυροβόλησαν τα τρία παιδιά από την Κρήτη, το πρωί του Σαββάτου στο Γκάζι, φανερώνει στον απόλυτο βαθμό αυτό στο οποίο «έχει μετατραπεί» τα τελευταία χρόνια η χώρα: ένα «τρελάδικο» στο οποίο άπαντες νιώθουν τεράστια ανασφάλεια και δεν ξέρουν τι μπορεί να τους συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, όπου κι αν βρίσκονται.
Κάποτε στο άκουσμα τέτοιων ειδήσεων λέγαμε: «Αυτά γίνονται μόνο στην Κολομβία». Σήμερα θαρρώ ότι οι κάτοικοι της Κολομβίας ακούνε Ελλάδα και… τρέχουν! Και μην ισχυριστεί κάποιος ότι οι κακοποιοί ήταν αλλοδαποί. Στους ελληνικούς δρόμους πλέον το έγκλημα δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει εθνικότητα, δεν έχει ηλικία.
Σε καθημερινή βάση μαθαίνουμε για ακραίες παραβατικές συμπεριφορές εφήβων, σχεδόν παιδιών, εις βάρος συνομηλίκων τους. Η «είδηση» ότι 15χρονοι επιτέθηκαν και χτύπησαν βάναυσα 15χρονους έχει πάψει να αποτελεί «είδηση». Οι συμμορίες ανηλίκων δρουν σε περιοχές που μόνο «υποβαθμισμένες» δεν θα χαρακτήριζες.
Είναι τέτοια η διεύρυνση του εγκλήματος, που πλέον στις παρέες συζητιέται ως αυτονόητο το «δεν πρέπει να γυρίσεις κουβέντα όταν οδηγείς, γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα κατέβει κάποιος από το άλλο αυτοκίνητο με όπλο και αρχίσει να σε πυροβολεί».
Το τελευταίο δεκαπενθήμερο είναι στην πρώτη γραμμή της ειδησεογραφίας η «οπαδική βία». Μέτρα (υποτιθέμενα) από την Πολιτεία για δεύτερη σερί εβδομάδα το θέμα στην κορυφή της ατζέντας της πρωθυπουργικής ενημέρωσης.
Αλλά η χώρα δεν υποφέρει μόνο στα γήπεδα ή έξω από αυτά, υποφέρει παντού! Στις πλατείες, στους δρόμους, στα σχολεία, στα μπαρ, στις καφετέριες, ελλοχεύει Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ. Οχι να… φας ξύλο, αλλά κίνδυνος για τη ίδια σου τη ζωή! Μεγαλώσαμε ακούγοντας για τους «ανθρώπους της νύχτας». Τώρα όμως η «νύχτα» έγινε ένα με τη «μέρα» και μαζί συνέδεσαν ένα φρικιαστικό κοκτέιλ βίας.
Οταν με περίσσια ευκολία κάποιος τραβάει όπλο και ανοίγει πυρ για έναν «τσακωμό», όταν η βία διαχέεται σαν ναρκωτικό στην οικογένεια -με τις γυναικοκτονίες να έχουν γίνει φρικτή καθημερινότητα-, στο σχολείο, στον δρόμο, παντού, τότε ο τρόμος κυριαρχεί. Και η ανασφάλεια γίνεται σύντροφος κάθε πολίτη.
Η φράση «διά ασήμαντον αφορμή» τείνει, δυστυχώς, να κυριαρχήσει. Κάποτε η «οργή» ξέσπαγε με μία ύβρη, άντε με μερικές γροθιές που αντάλλασσαν οι θερμόαιμοι. Σήμερα αυτά έχουν δώσει τη θέση τους στα όπλα. Μαχαίρια και πιστόλια κυκλοφορούν σαν κομπολόγια σε κάθε εθνικότητας ή ηλικίας χέρια.
Το χειρότερο είναι ότι «όλοι» απλώς κοιτάζουν ή εκφράζονται με αποτροπιασμό όταν συμβαίνουν γεγονότα σαν αυτό στο Γκάζι και αρκετά άλλα. Ελάχιστες είναι οι φωνές που λένε ότι για να αλλάξει η κοινωνία θα πρέπει να αλλάξουν πρωτίστως η ελληνική οικογένεια και το σχολείο. Να αρχίσουμε από εκεί όπου πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα: Στα παιδιά που εμείς μεγαλώνουμε, που εμείς διδάσκουμε, που εμείς στέλνουμε στον έξω κόσμο.
Και όσο το κράτος κοιτάζει ανήμπορο, όσο περιορίζει τη δράση του στη σύλληψη-τιμωρία και όχι στην πρόληψη τόσο τα δραματικά περιστατικά θα γίνονται τσουνάμι έτοιμο να μας πνίξει.
Η «κόκκινη γραμμή» έχει ξεπεραστεί εδώ και πολύ καιρό. Οσοι αρνούνται να το δουν συμβάλλουν στη γιγάντωση του τεράστιου προβλήματος. Οχι μόνο εκείνοι που κατέχουν υψηλές θέσεις, αλλά όλοι όσοι είναι γονείς, άρα και υπεύθυνοι για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά τους και τις αξίες που τους δίνουν.
