Οι συνεδριάσεις της Βουλής δεν τυγχάνουν συνήθως ευρείας δημοσιότητας. Το Κοινοβούλιο έχει χάσει την παλαιά γοητεία του. Λείπουν οι κοινοβουλευτικοί ρήτορες, πλην εξαιρέσεων, λείπει ο οργανωμένος πολιτικός διάλογος που πολώνει τις πτέρυγες και φανατίζει το κοινό (ειδικώς με την κατάρρευση και διάσπαση της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως), λείπουν και οι κοινοβουλευτικοί άνδρες με προσωπικότητα που θα ορθώσουν το ανάστημα στο κόμμα τους, αν πρόκειται να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εντολέων τους.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, πέντε χρόνια τώρα, ακόμη και μετά την έξοδο από τα Μνημόνια (τότε νομοθετούσαν οι δανειστές, υπόψη των οποίων ετίθεντο προς έγκριση οι νόμοι), το Κοινοβούλιο έχει καταργηθεί από την κυβέρνηση. Παρά ταύτα, εμείς που το αγαπάμε θεωρούμε ότι και στην παρακμή του, με τους βουλευτές φιμωμένους και παρακολουθούμενους σε ποια γραφεία μπαίνουν και βγαίνουν, εξακολουθεί και είναι ένα ενδιαφέρον «θέατρο επιχειρήσεων».
Για έναν λόγο εξαιρετικώς απλό: Η συστηματική παρακολούθηση των συνεδριάσεων ισοδυναμεί με σκηνές από ταινία προσεχώς. Μέσα στην Ολομέλεια διακρίνονται τα πρώτα σπαράγματα των πολιτικών εξελίξεων.
Η συζήτηση του Προϋπολογισμού ήταν γενικώς βαρετή. Αλλά μας έδωσε δύο εξαιρετικώς ενδιαφέροντα στοιχεία. Το πρώτο είναι -το αποκάλυψε σε παρεμβάσεις του ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης, κάνοντας άλμα- ότι το Κοινοβούλιο «εντός της τρέχουσας βουλευτικής περιόδου» θα κληθεί να ψηφίσει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο με βάση το άρθρο 28, παράγραφος 2, ώστε να αχθεί με συνυποσχετικό η επίλυση της ελληνοτουρκικής διαφοράς στη Χάγη ή στο Αμβούργο.
Δεν θα είναι μια απλή στιγμή αυτή – θα είναι ιστορική. Αλλο να ψηφίζεις για να νομιμοποιήσεις 30.000 αλλοδαπούς παράνομους μετανάστες και άλλο να ψηφίζεις για να τεθεί στην κρίση τρίτων η κυριαρχία – ελληνικότητα νήσων προκειμένου να εκκαθαριστεί το πρόβλημα των οριοθετήσεων. Εκεί, οι βουλευτές δεν θα νομοθετήσουν για όλους τους «Αχμέτ» του κόσμου, αλλά για τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους και τα τέκνα τους. Για τους νεκρούς και τους αγέννητους. Βαρύ το φορτίο. Ηδη οι πλάτες τους βάρυναν πολύ με το Μεταναστευτικό. Το κόμμα τούς εξευτέλισε, απειλώντας τους με διαγραφές, σε καιρούς που η αξιοπρέπεια δεν είναι της μόδας.
Το δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο που αποκομίσαμε από τη συστηματική παρακολούθηση των συνεδριάσεων για τον Προϋπολογισμό είναι πως για πρώτη φορά το κέντρο βάρους της κριτικής του συνόλου σχεδόν των πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, οι οποίοι ομίλησαν μετατοπίστηκε στην οικονομία και στις διαπλοκές κυβέρνησης – επιχειρήσεων. Οι παρεμβάσεις μάλιστα δεν ήταν γενικόλογες και αόριστες, αλλά πολύ συγκεκριμένες. Ακούστηκαν διευθύνσεις επιχειρήσεων και ονόματα διαπρεπών διαπλεκομένων. Οι υπομονές και οι χάριτες σώθηκαν.
Τον παλαιό καιρό αυτό ήταν δύσκολο, να κατονομάζεις, και όποιος πολιτικός αρχηγός το έκανε τον έτρωγε τον μαύρο σκοτάδι. Ο Καραμανλής είχε κατονομάσει ευθέως κάποτε τον Σωκράτη Κόκκαλη για τις σχέσεις του με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και ο Αντώνης Σαμαράς τον Χρήστο Λαμπράκη για τον εναντίον του πόλεμο στις εκλογές του 1996.
Η κατάσταση στην οικονομία όζει στις μέρες μας τόσο πολύ, ώστε τέσσερις αρχηγοί, ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Σωκράτης Φάμελλος και ο Δημήτρης Κουτσούμπας, εστίασαν σε συγκεκριμένους διαπλεκόμενους τομείς της οικονομίας – άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Οι εφοπλιστές και το ρωσικό πετρέλαιο, το real estate του Μαξίμου, τα υπερκέρδη των διυλιστηρίων -η κατάσταση στα ΕΛΠΕ συγκεκριμένα-, η περίπτωση της εταιρίας «Ανάπλαση Α.Ε.» του Δήμου Αθηναίων, οι ανεμογεννήτριες και άλλες δημόσιες υποθέσεις που απαιτούν ομαδοποίηση κυριάρχησαν.
Ακούστηκαν ονόματα πολλά. Και όσο θα παροξύνεται ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός στο ποδόσφαιρο, στην ενέργεια, στις κατασκευές, σε κάθε κλάδο της οικονομίας στον οποίο παρεμβαίνει η κυβέρνηση υπέρ των εκλεκτών της τόσο θα αυξάνονται οι αναφορές των πολιτικών αρχηγών στα θέματα αυτά – ονομαστικά. Είτε επειδή οι ίδιοι το αποφάσισαν είτε γιατί κάποιοι θιγόμενοι μεσαίοι επιχειρηματίες, απηυδισμένοι, τους το ζήτησαν.
Οι αποκαλύψεις αυτές σήμερα δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, καθώς στα συστημικά ΜΜΕ επικρατεί η ομερτά, ο νόμος της σιωπής. Αυτό που αγνοεί το πολιτικό μας σύστημα, όμως, το οποίο ωμά αναμειγνύεται και στη μετάδοση πληροφοριών και από τα social media, είναι ότι οι πολίτες με μικρή καθυστέρηση μαθαίνουν τα νέα με το νέο σύστημα πληροφόρησης – από στόμα σε στόμα! Κάπως έτσι το Κοινοβούλιό μας θυμίζει το Ρέικιαβικ λίγο πριν φτάσει η λάβα σε αυτό. Κυοφορεί εκρήξεις και απελευθέρωση κρίσιμου υλικού που σύντομα θα το κάψουν!
Δεν χρειάζεται να γνωρίζω κάτι ιδιαίτερο για να σας πω κάτι παραπάνω. Τους παίκτες να ξέρεις λίγο, να τους τοποθετείς με την ιδιοσυγκρασία τους μέσα στη μεγάλη εικόνα και να τους συνδυάζεις με τις υποθέσεις που εκκρεμούν προς διευθέτηση, φτάνει και περισσεύει για να καταλάβεις ότι η Βουλή θα καταστεί ροντέο στο πρώτο εξάμηνο της νέας χρονιάς.
Η οικονομία, από τη στρεβλή της πλευρά, θα κυριαρχήσει. Και θα επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις.
