Kαι αν δεν υπήρχαν οι Σπέτσες, ο Κασσελάκης θα έπρεπε να τις εφεύρει. Διότι οι αντιδράσεις που προκάλεσε η πρωτοβουλία του να συγκαλέσει την Κοινοβουλευτική του κόμματός του στην εξοχή -κακό χωριό τα λίγα σπίτια- φέρνουν ανάγλυφα στην επιφάνεια το συνολικό ψυχολογικό πρόβλημα αυτού του πολιτικού χώρου – πρόβλημα διπλό: εργατικότητας και ενοχών. Οποιος γνωρίζει άριστα τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι πρόκειται για έναν πολιτικό σχηματισμό που παραδοσιακώς αρχίζει να λειτουργεί μετά τις 11 μ.μ. Πριν, αδύνατον! Κοιμάται.
Το ίδιο ισχύει και για τα κομματικά του έντυπα. Επιχειρηματίας ο οποίος διετέλεσε στο παρελθόν πρόεδρος της εταιρίας που τα εκδίδει μου αποκάλυψε προσφάτως γιατί έμεινε πολύ λίγο στη θέση του και τα «βρόντηξε», παρότι αριστερότατος: πολλοί, όχι όλοι, εργαζόμενοι έπιαναν δουλειά στις 7 το απόγευμα!
Μέχρι εκείνη την ώρα… άλλαζαν τον κόσμο στο Ντόλτσε. Η κυρία που προχθές δήλωσε ότι «την πειράζει το καράβι» και δεν θα πάει στις Σπέτσες έδωσε την πρώτη της συνέντευξη ύστερα από τέσσερα ολόκληρα χρόνια θητείας στο Κοινοβούλιο για να πει… αυτό. Προηγουμένως σιωπούσε.
Είδος εν ανεπαρκεία
Η συστηματικότητα, η εργατικότητα, ο επαγγελματισμός, η συνέπεια είναι, πλην φωτεινότατων εξαιρέσεων, είδος εν ανεπαρκεία στον χώρο αυτόν. Το ραχάτι είναι κανόνας. Αν ισχύει για κάποιους το «λιάζονται» της Τασίας, είναι για τμήμα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος -παρούσας και τέως, πλην εξαιρέσεων- και βεβαίως για μεγάλο τμήμα του τεμπέλικου κομματικού μηχανισμού.
Αντιθέτως, ο επαγγελματισμός και η εργατικότητα, ανεξαρτήτως ουσίας πολιτικών επιλογών, πλεονάζουν στην κεντροδεξιά παράταξη. Εξηγεί γιατί η κεντροδεξιά Ν.Δ. πήρε τις ταυτότητες των αντιπάλων της στις τελευταίες εκλογές. Μέσα σε αυτό το κλίμα της ραστώνης ήρθε ο «αδαής» Κασσελάκης της Goldman Sachs να τους στείλει email και να τους ζητά να αναπτύξουν εντός συγκεκριμένου χρόνου προτάσεις νόμου, και μάλιστα συνοδευόμενες από power point. Τα ύστερα του κόσμου! Ποιο power point; Κορυφαίο στέλεχος του κόμματος ζωγράφιζε πάνω σε χαρτοπετσέτα, παραμονές των πρώτων εκλογών της 25ης Μαΐου, το πώς θα προχωρήσει τα έργα του χαρτοφυλακίου του. Power point; Αυτά είναι ξεπερασμένα!
Στον ΣΥΡΙΖΑ είναι περίπου προσβολή να ζητάς από κάποιον να δουλέψει. Και αν δεν το προσέξατε, το κόμμα αυτό κατέρρευσε στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση που δεν είχε μαζί του τους τεχνοκράτες της τρόικας να του βγάζουν δωρεάν τη δουλειά το 2023. Το 2019 που τους είχε και του έγραφαν τα νομοσχέδια, το κόμμα άντεξε.
Οι Σπέτσες αποκάλυψαν, όμως, και κάτι άλλο: το ασύλληπτο κόμπλεξ της Αριστεράς. Για να είσαι αριστερός στον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα κόμματα πρέπει να υποδύεσαι τον μισοκακόμοιρο – «τι θα πει ο λαός»! Οι Σπέτσες, νησί με πλούσια ιστορία από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, στο μυαλό ορισμένων στελεχών του συνιστούν ταύτιση με την πλουτοκρατία.
Είναι δυνατόν εκεί όπου κυκλοφορούν βασιλιάδες, βιομήχανοι, εφοπλιστές, γόνοι πολιτικών, μουσικών οικογενειών και άσπρα άλογα να πάμε και εμείς να κάνουμε το brain storming μας; Το γεγονός ότι μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ μένουν στη Φιλοθέη και στο Παλαιό Ψυχικό, αλλά τους φταίνε οι Σπέτσες, το αφήνω ασχολίαστο. Η ψυχιατρική επιστήμη σηκώνει εδώ τα χέρια ψηλά. Θα σχολιάσω όμως το εξής: το πρόβλημά τους δεν είναι οι Σπέτσες. Το πρόβλημά τους είναι ότι θα πάνε φανερά στις Σπέτσες. Το θεαθήναι τούς απασχολεί. Διότι και ο κόσμος που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ επισκέπτεται το ιστορικό νησί του Αργοσαρωνικού.
Πρόκειται βεβαίως για ξιπασιά αμόρφωτων. Διότι το θέμα δεν είναι πόσους προσβάλλεις με τη στάση σου «δεν θέλω Σπέτσες» -4.100 είναι οι κάτοικοι του νησιού-, αλλά ποιους προσβάλλεις. Τις δύο τελευταίες φορές που πήγα στο νησί συνάντησα ή είδα εκεί ανθρώπους του πνεύματος, όπως ο αείμνηστος Αλέκος Φασιανός, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Μάκης Μάτσας, ο ιδιοκτήτης του Ποσειδωνίου, κύριος Βορδώνης, κ.ά. Οι Σπέτσες ταυτίζονται με την αρχοντιά και με την αισθητική που υποτίθεται ότι αγαπά η ανανεωτική Αριστερά.
Πρόβλημα
Οποιος λοιπόν αρνείται να πάει στις Σπέτσες στην ουσία, εκτός από τις ενοχές που κατατρύχουν την Αριστερά για τον πλούτο, έχει πρόβλημα και με την αισθητική. Για να μην ξεχνιόμαστε, βεβαίως, όλα τα παραπάνω δεν καθαγιάζουν τον Κασσελάκη, ο οποίος συνεχίζει να κινείται σε ρηχά πολιτικά νερά και να παράγει απλώς θόρυβο άνευ ουδενός αντικρίσματος.
Αλλά πολιτικό θέμα επειδή θα συνεδριάσει εν ηρεμία μια Κοινοβουλευτική Ομάδα ενός κόμματος, ακόμη και του υπό διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, σε νησί του Αργοσαρωνικού, από πού κι ως πού; Για αυτό είναι χρήσιμη η εσωκομματική κρίση που ξέσπασε για την επιλογή του αρχηγού. Αποκαλύπτει τους ανθρώπους – προχθεσινοί. Οι οποίοι, όμως, πρέπει κάποτε να ξυπνήσουν. Τα αμπέχονα και τα ταγάρια είναι πλέον ντεμοντέ. Τα απορρίπτουν πρώτοι οι εναπομείναντες που ψηφίζουν Αριστερά.
