Δεν θα ασχοληθώ με το θέμα του γάμου ομοφυλοφίλων και τη δυνατότητα να έχουν παιδί, στο οποίο είμαι ούτως ή άλλως αντίθετη. Οπως είναι και η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, σκεπτόμενη τα παιδιά, που είναι και το ευάλωτο μέρος αυτής της σύνθεσης την οποία θέλουν να ονομάσουν οικογένεια. Θα ήθελα ωστόσο να μιλήσω για το πώς βιώνω η ίδια, ως ετεροφυλόφιλη, όλον αυτόν τον θόρυβο, όλον αυτόν τον καταιγισμό απαιτήσεων, δικαιωμάτων, ύβρεων, όλη αυτή την πίεση που ασκείται στην κοινωνία από μια μικρή μερίδα συμπολιτών μας που πιστεύουν ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω τους.
Εδώ και χρόνια λοιπόν ένα οργανωμένο κίνημα, έχοντας αποκτήσει προσβάσεις σε θέσεις εξουσίας, επιτίθεται κυριολεκτικώς στην κοινωνία, στους ετεροφυλόφιλους, στους άνδρες, στις γυναίκες που δεν ενστερνίζονται τις κορόνες περί «πατριαρχίας», που επιμένουν στον όρο «ανθρωποκτονία» αντί του μεταμοντέρνου «γυναικοκτονία» και που δεν αισθάνονται ως καρέτα καρέτα που χρήζει ειδικής φροντίδας. Επιτίθεται με μένος σε ετεροφυλόφιλους που δεν συμμερίζονται τις απόψεις τους περί δικαιωματισμού, περί gay pride, περί υιοθεσίας, χαρακτηρίζοντάς τους «συντηρητικούς», «φασίστες», «ακροδεξιούς» και «ομοφοβικούς». Πρέπει να έχουμε ενοχές που δεν είμαστε ομοφυλόφιλοι, που δεν μας αρέσουν οι παρελάσεις σεξουαλικών προτιμήσεων ημίγυμνων ή γυμνών, που δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να γίνεται η σεξουαλικότητα μάθημα στα σχολεία.
Αν και στις μέρες μας η κοινωνία δεν αντιμετωπίζει τους ομοφυλόφιλους ως περιθώριο, ένα αρκετά δυναμικό κομμάτι τους αντιμετωπίζει τους ετεροφυλόφιλους ως απειλή για τα «δικαιώματά» τους. Εχουμε καταντήσει να απολογούμαστε γιατί δεν μας αρέσει η ομοφυλοφιλία. Διότι δεν αρκεί να αποδεχόμαστε και να σεβόμαστε τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας, αλλά για μερικούς, ως φαίνεται, πρέπει να εντρυφήσουμε και οι ίδιοι στα μυστήριά της, για να γίνουμε αποδεκτοί από την επιθετική κοινότητα που σέρνει τον χορό του παραλόγου. Μια κοινότητα που φανατίζει και επενδύει στον διχασμό για να περάσει μια ατζέντα διάλυσης της οικογένειας, που είναι ο πυρήνας της κοινωνίας.
Ως ετεροφυλόφιλη, αυτό το κίνημα με θεωρεί εξαρχής απέναντι, ό,τι και να πω. Αυτό που εκλαμβάνω τόσα χρόνια από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπως διαμορφώνεται στον δημόσιο λόγο, είναι ότι, αφού δεν είμαι ομοφυλόφιλη, τότε είμαι σίγουρα «ομοφοβική». Απαιτούν να σεβόμαστε τις επιλογές τους. Ωστόσο, αντίστοιχα και εμείς απαιτούμε να μας σεβαστούν. Σε τελική ανάλυση, ναι, μας αρέσει το άλλο φύλο. Ποιο είναι το πρόβλημα;
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
