Χωρίς να παραγνωρίζεται η εμβόλιμη διχαστική διάσταση της νομοθεσίας του γάμου των ομοφύλων, καθώς και οι εθνοκτόνες παράμετροι της εγκατάστασης εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων εποίκων στην Ελλάδα, θα πρέπει να επισημανθεί ότι και τα δύο γεγονότα δεν αποτελούν παρά το προπέτασμα καπνού της κυβέρνησης της Ν.Δ. για να μην εμπεδωθεί στη συλλογική συνείδηση η συνεχιζόμενη ληστεία της ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών, γνωστής ως «μεγάλη επανεκκίνηση».
Πράγματι, παρά τους χιλιάδες πλειστηριασμούς ακινήτων ή των αναγκαστικών πωλήσεων λόγω επιβαλλόμενης και συνειδητής φτωχοποίησης, οι πολίτες αγνοούν ότι ανάλογες διαδικασίες λεηλασίας ιδιωτικών περιουσιών λαμβάνουν χώρα σε πλανητική κλίμακα. Τα γεγονότα μπορεί να κατανοηθούν μέσα από ένα απλό παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι αυτοκίνητο αγοράστηκε χωρίς χρέος. Εύλογα ο αγοραστής θεωρεί ότι το αυτοκίνητο του ανήκει. Ομως, ο έμπορος, μέσω μίας άγνωστης στους πολλούς «νομικής διαδικασίας», είναι σε θέση να παρουσιάσει το πωληθέν αυτοκίνητο ως δικό του περιουσιακό στοιχείο και να το χρησιμοποιήσει ως εγγύηση για να δανειστεί χρήματα. Σε περίπτωση πτώχευσης, το όχημα αυτό και όλα τα άλλα που πουλήθηκαν από τον ίδιο έμπορο θα κατασχεθούν και θα βγουν στον πλειστηριασμό χωρίς καμία δικαστική παρέμβαση. Το παράδειγμα αναδεικνύει τη συνωμοσία του πολιτικού συστήματος με την ελίτ εναντίον των υπολοίπων.
Ολοι μας λοιπόν θεωρούμε λανθασμένα ότι κατέχουμε κάποιο περιουσιακό στοιχείο, ενώ στην πραγματικότητα ένας τρίτος ενδιάμεσος το χρησιμοποιεί ως εγγύηση για να δανείζεται χρήματα. Σε περίπτωση πραγματικής ή δόλιας πτώχευσης του ενδιάμεσου υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο δήμευσης του περιουσιακού στοιχείου του ιδιώτη που δεν χρωστάει. Ομως, επειδή το παγκόσμιο οικονομικό χρέος υπερβαίνει τα 400 τρισεκατομμύρια ευρώ, όλες οι ιδιωτικές περιουσίες, που αυτή τη στιγμή χρησιμοποιούνται ως εγγυήσεις από αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως «δημοκρατικές» κυβερνήσεις, κάποια στιγμή θα χαθούν, για να μεταφερθούν στις τσέπες της ελίτ που δημιούργησε το παγκόσμιο οικονομικό χρέος τυπώνοντας δολάρια και ευρώ χωρίς αντίκρισμα.
Αυτήν τη δυστοπική κατάσταση οι πολιτικοί της Δύσης την ονομάζουν «μεγάλη επανεκκίνηση» και την παρουσιάζουν ως «οικονομική κρίση». Θα πρέπει να επισημανθεί ότι μέχρι πρόσφατα όλα τα περιουσιακά και οικονομικά στοιχεία των πολιτών αναγνωρίζονταν ως ιδιωτικά (securities), χωρίς ένας τρίτος να μπορεί να επέμβει νομικά για να τα υποθηκεύσει εν αγνοία του πραγματικού ιδιοκτήτη έναντι κάποιου χρέους που αυτός ο τρίτος δημιουργεί εκ του μηδενός.
Σήμερα όμως, η επί αιώνες υφιστάμενη νομική προστασία επί των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων έχει ανατραπεί. Αρχικά η μεγάλη ληστεία σχεδιάστηκε αθόρυβα στην Αμερική πριν από περίπου τέσσερις δεκαετίες με την τροποποίηση του Ενιαίου Εμπορικού Κώδικα (Uniform Commercial Code – UCC) και σχηματοποιήθηκε μέσα από ένα περίπλοκο σύστημα μόχλευσης και συγκέντρωσης των επιμέρους ιδιωτικών χρεών στις τραπεζικές συμμορίες (funds) με την καθιέρωση ενδιάμεσων και κρυφών «δανειζόμενων» με εγγύηση τα περιουσιακά στοιχεία των ιδιωτών, εν αγνοία τους. Αυτό το νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα είναι γνωστό ως «Αγγλικό δίκαιο χρέους» και είναι αυτό κάτω από το οποίο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα έβαλε το σύνολο των ιδιωτικών και δημόσιων περιουσιακών στοιχείων της χώρας, όχι για να σώσει τις γαλλογερμανικές τράπεζες, όπως εσφαλμένα αναφέρεται, αλλά αντιθέτως για να θησαυρίσει το ίδιο ενεργώντας ως ενδιάμεση μεταπρατική τάξη μεταξύ της παγκόσμιας ελίτ και του ελληνικού λαού.
Σήμερα όλη η οικονομική και επί των ακινήτων πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ. κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Η αδικαιολόγητη ληστρική φορολογία της μεσαίας παραγωγικής τάξης και ιδίως τα ανύπαρκτα τεκμαρτά εισοδήματα ιδιωτών και επιχειρήσεων οδηγούν τις τελευταίες σε πτώχευση και συνεπώς στη μαζική ανεργία, με αποτέλεσμα την αναγκαστική πώληση ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων. ΕΝΦΙΑ, Κτηματολόγιο, δασικοί χάρτες, υποχρεωτική ασφάλιση ακινήτων, ηλεκτρονικός φάκελος και όλα τα συναφή αποτελούν τις απαιτήσεις των ελίτ για την αποτελεσματικότερη ληστεία των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων.
