Υπάρχουν δύο τρόποι για να αναλύσει κανείς την ιδεολογική μετατόπιση της Ν.Δ., όπως αυτή σφραγίστηκε με τη στάση της σε δύο μείζονα ζητήματα εθνικής ταυτότητας, όπως η καθιέρωση του γάμου των ομοφύλων και η νομιμοποίηση 50.000 παράνομων μεταναστών.
Ο πρώτος είναι ο παραδοσιακός: η διαπίστωση ότι, με βάση τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, η Ν.Δ. δεν είναι πλέον Δεξιά, αλλά ούτε Κέντρο. Εχει υιοθετήσει την ατζέντα του εν Ελλάδι αριστερού δικαιωματισμού και κινείται αντίθετα στους ιστορικούς πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Ενώ δηλαδή το εκλογικό σώμα (Ν.Δ. 41% συν 13% των κομμάτων στα δεξιά της, σύνολο 54%) είναι πλειοψηφικώς συντηρητικό για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση, η κυβερνώσα παράταξη κινείται και αναζητεί μέσα στο Κοινοβούλιο συμμαχίες στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση: στα αριστερά της!
Ψήφισε τη νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών μαζί με τον Κασσελάκη, τον Κουτσούμπα, τη Ζωή και τον Ανδρουλάκη! Διαμορφώθηκε δηλαδή μια πρασινοκοκκινομπλέ πλειοψηφία. Πρόκειται καταρχάς για ανεξήγητη ιστορική ανορθογραφία. Αλλού να πηγαίνει η κοινωνία και αλλού το Κοινοβούλιο. Εάν ωστόσο «φύγει» κανείς από αυτή την παραδοσιακή ανάγνωση των πραγμάτων και κοιτάξει προς την Ευρώπη και την Αμερική, θα διαπιστώσει ότι η Ν.Δ. του κυρίου Μητσοτάκη επιχειρεί να μετατραπεί σε ένα κακέκτυπο του δικαιωματισμού που κατατρώγει στα σπλάχνα της Δύσης. Του εισαγόμενου δικαιωματισμού των liberals των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο καπιταλισμός έχει αγκαλιάσει εδώ και καιρό την ατζέντα των μειονοτήτων της Αριστεράς, η οποία ποτέ δεν είχε αξιοσημείωτη επιρροή στις ΗΠΑ, όχι για ηθικούς λόγους, αλλά επειδή η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα καταναλώνει ετησίως περί τα 5 δισ. δολάρια στην αγορά προϊόντων. Είναι η οικονομία, ανόητε!
Στο περιθώριο
Την έχει επίσης αγκαλιάσει διότι, προσφέροντας απεριόριστα «ορατότητα» και «υπερηφάνεια» στους ΛΟΑΤΚΙ μέσα στους εργασιακούς χώρους, έθεσε στο περιθώριο τα ζητήματα της ανισότητας και της αύξησης του μισθολογικού κόστους. Είναι η ίδια μέθοδος για να καταξιωθούν οι γυναίκες ως εργαζόμενες εκτός από μητέρες και να βρεθούν φτηνά εργατικά χέρια για την αναπτυσσόμενη στις αρχές του 20ού αιώνα βιομηχανία των ΗΠΑ (σουφραζέτες). Το κύμα, όμως, πέρασε τον Ατλαντικό.
Ετσι, ακόμη και τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρώπης υιοθέτησαν αυτή την ατζέντα με συνέπεια σήμερα να πληρώνουν τα επίχειρά της. Διότι η «γηραιά» έχει γερές ιστορικές εθνικές ρίζες, δεν υπήρξε ποτέ απρόσωπο πολυεθνοτικό χωνευτήρι.
Η Δύση βασίστηκε για να ανέλθει σε ηγέτιδα δύναμη του πλανήτη στην εθνική ομοιογένεια, στην κοινωνική συνοχή, στη συσπείρωση γύρω από τις μεγάλες πλειοψηφίες και στους εθνικούς στόχους. Με τον καιρό, όμως, τα κεντροδεξιά κόμματα της Ευρωπαϊκής Ενωνης απεμπόλησαν την ταυτότητά τους και υιοθέτησαν πλήρως τον άκρατο ατλαντικό δικαιωματισμό των Δημοκρατικών.
Σε αυτή τη νέα Δύση είσαι σημαντικός και έχεις προτεραιότητα στις αποφάσεις μόνο αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ, πρόσφυγας, μετανάστης, άθεος, μουσουλμάνος ή και ζώο συντροφιάς. Είσαι παρακατιανός αν είσαι παραδοσιακός: πατέρας, μητέρα, χριστιανός, στρέιτ, γηγενής. Οι μειονότητες έγιναν αίφνης το αφεντικό των πλειονοτήτων και τα κεντροδεξιά κόμματα σχηματισμοί των μειονοτήτων.
Η έλλειψη ιδεολογίας, η εγκατάλειψη των χριστιανικών αξιών -που μαζί με τις αξίες της αρχαίας Ελλάδας και της αρχαίας Ρώμης συγκροτούν την ευρωπαϊκή ταυτότητα-, η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στα κόμματα, στους θεσμούς, στην Εκκλησία, σε συνδυασμό με τη διάβρωση της παραδοσιακής οικογένειας από τον παρά φύσιν δικαιωματισμό, έχουν ως αποτέλεσμα το ολοκληρωτικό σάπισμα των δυτικών κοινωνιών. Τη μετατροπή τους από συντεταγμένα σύνολα σε άθροισμα ατομικών εγωισμών.
Οι νέοι, ελλείψει προτύπων από την οικογένεια, το σχολείο, τη μεγάλη κοινωνία, αντιγράφουν τη βία των social media και των τηλεοπτικών ταινιών. Το ριζοσπαστικό Ισλάμ διεισδύει ύπουλα σε τσάντες χριστιανών και μουσουλμάνων, καθώς η Δύση με την ουδετεροθρησκεία εγκατέλειψε τον σταυρό και σήκωσε λευκή σημαία στον φονταμενταλισμό μέσα στο έδαφός της. Οι εθνικές σημαίες αντικαθίστανται σε κάθε κράτος από τη σημαία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, που μετεξελίσσεται σε… «πανευρωπαϊκό» έθνος.
Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και οι φάτνες
Η μεγάλη κοινωνία άργησε να συνειδητοποιήσει τις δραματικές αλλαγές στη ζωή της. Επρεπε να καταργηθούν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και οι φάτνες στη Γερμανία και την Ιταλία για να υπάρξει αντίδραση. Επρεπε να αρχίσουν οι μουσουλμάνοι να πετούν λευκούς Γάλλους με τις κλοτσιές έξω από τα αστικά λεωφορεία των Παρισίων για να κινητοποιηθεί ο Πασκάλ Μπικνέρ και να γράψει για το ιδανικό θύμα, τον λευκό άνδρα. Η ιδεοληπτική εμμονή των παλαιών κεντροδεξιών της Ευρώπης έχει εν τέλει και πολιτικές-ιδεολογικές προεκτάσεις.
Ο κόσμος άρχισε πλέον να αντιδρά. Στις τελευταίες εθνικές εκλογές στην Ολλανδία συνέβη αυτό που απετράπη μετά βασάνων και κόπων το 2019: νίκησε ο υπερσυντηρητικός Βίλντερς, εκτοπίζοντας τον υπάκουο, συστημικό κεντροδεξιό Ρούτε.
Στην Ιταλία, η «είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή, είμαι μητέρα» Μελόνι εδραιώθηκε, διέλυσε την μπερλουσκονική Δεξιά και αρνείται να γίνει μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Στην Ισπανία, ο δικαιωματισμός του Σάντσεθ, που αναγνώρισε γλωσσικά δικαιώματα στην αποσχιστική μειονότητα των Βάσκων, εκτινάσσει το ακροδεξιό VOX. Στη Γερμανία, η Εναλλακτική – AfD έρχεται δεύτερη στις μετρήσεις μετά το CDU – βραχεία κεφαλή με 21%. To SPD του Σολτς, τρίτο. Στη Γαλλία, τέλος, κάποιοι προσπαθούν να βάλουν φρένο στην προέλαση της Λεπέν, κατηγορώντας την ότι τη βοηθά η Μόσχα.
Οτι τα έκανε θάλασσα το πουλέν τους, ο δικαιωματιστής πρόεδρος Μακρόν, κάνουν πως δεν το βλέπουν. Οι μόνοι που έως τώρα ανθίστανται είναι η Ελλάς του κυρίου Μητσοτάκη, η Πολωνία του Τουσκ και η Κροατία του Πλένκοβιτς. Αυτά είναι τα τρία μεγαλύτερα κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Ο κανών, ωστόσο, είναι αυτός: οι λαοί δυσφορούν με τις αλλαγές στη ζωή τους. Οι λαοί δυσφορούν με τη νέα επετηρίδα των μειονοτήτων που έχει κάνει τους γενέθλιους τόπους τους αγνώριστους. Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, η Ν.Δ. του κυρίου Μητσοτάκη αποφάσισε να μετατραπεί -με μια σειρά αποφάσεων που προκάλεσαν έκπληξη ακόμη και στο ιερατείο των Βρυξελλών- σε κόμμα κακέπτυπο του δικαιωματισμού που κατατρώει τα σπλάχνα της Δύσης.
Νομιμοποιεί προθύμως παράνομους μετανάστες, καταργεί στο σχολείο την έννοια του πατέρα και της μητέρας, εισηγείται τη νομοθέτηση του γάμου των ομοφύλων, καταδιώκει όποτε μπορεί την Ορθόδοξη Εκκλησία και το πλήρωμά της, επιτρέπει τον διασυρμό της ελληνικής σημαίας στο εξωτερικό, διακηρύσσει το τέλος Διεθνών Συνθηκών που εγγυώνται τα σύνορα ως παρωχημένων. Κοντολογίς, η Ν.Δ. από εθνικό κόμμα μετατρέπεται σε διεθνιστικό κόμμα.
