Πολλά λένε για τον «ταϊστή» των… φτωχώνανε Κώστα Πολυχρονόπουλο, αλλά παραλείπουν ένα, λίαν σημαντικό. Ισχυρίζεται ότι μπορεί να αποδείξει ότι δεν χάλασε ούτε σεντ από τις δωρεές, για προσωπικούς λόγους.
Μα, αφού η οργάνωσή του δεν είχε επίσημη μορφή, δεν έκοβε αποδείξεις για τις δωρεές. Μήπως κρατούσε βιβλία στα οποία κατέγραφε έσοδα και έξοδα; Μήπως κρατούσε και τιμολόγια αγορών;
Σ’ ένα βίντεο εμφανιζόταν να δέχεται ένα διάφανο κουτί-κουμπαρά γεμάτο με χαρτονομίσματα. Τη χαρτούρα αυτή θυμάται πώς τη δαπάνησε; Πώς θα αποδείξει ότι δεν ξόδεψε τα μετρητά των αφελών για μη φιλανθρωπικούς σκοπούς; Για πόσο ραδικοβλάσταρα μας περνά αυτός ο σύγχρονος Καραμουρτζούνης;
Το ζήτημα, πάντως, είναι βαθύτερο και σημαντικότερο απ’ ό,τι φαίνεται και σχετίζεται με την Παιδεία των πολιτών. Παιδεία δεν είναι τόσο η αποστήθιση φυσικών νόμων, λεπτομερειών από την Ιστορία ή μαθηματικών τύπων και γεωμετρικών στοιχείων και χημικών αντιδράσεων, αλλά η αντίληψη που σχηματίζει ο άνθρωπος για τον εαυτό του, τον ρόλο του στην κοινωνία, τη σχέση του με τον Θεό και το περιβάλλον του.
Παιδεία είναι η διαδικασία αφύπνισης, κατανόησης και αφομοίωσης γνώσεων και συμπεριφορών που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το ζώο.
Αν, λοιπόν, δεις έναν τύπο με ψωραλέα μούσια να αναδεύει ντοματοχυμό με μακαρόνια σε μια λερή μαρμίτα στη μέση του δρόμου, σου ζητήσει λεφτά και σκεφτείς να του δώσεις επειδή «φαίνεται καλός άνθρωπος», το πρόβλημα δεν το έχει εκείνος, αλλά εσύ.
Κι αν επίσης γνωρίζεις ότι έχει οργάνωση δίχως επίσημη μορφή κι εσύ καταθέτεις χρήματα στον λογαριασμό της μαμάς του και του κουνιάδου του, τότε το πρόβλημά σου είναι διπλό και τρίδιπλο. Είσαι ασυγχώρητα αφελής και ταυτόχρονα επηρεάζεις τον συλλογικό βίο με την ψήφο σου.
Η Παιδεία όσων πίστεψαν στον τύπο με τα ψωραλέα μούσια, το κουπί και τις λερές μαρμίτες είναι ελλιπής. Μπορεί οι ίδιοι να έχουν καλές προθέσεις, αλλά ο δρόμος προς την Κόλαση είναι συχνά στρωμένος με τις καλύτερες των προθέσεων.
Ας ασχοληθούμε όλοι μας συστηματικότερα με την Παιδεία μας και ας γίνουμε λιγουλάκι περισσότερο «υποψιασμένοι». Δεν θα χάσουμε.
