Ειλικρινά δυσκολεύομαι πολύ να αντιληφθώ τη… γεραπετρίτειο σοφιστεία που συνοψίζεται στο «δεν μας ενδιαφέρει τι κάνουν οι γείτονες, αλλά τι όπλα παίρνουμε εμείς». Ειδικά όταν οι γείτονες αποτελούν τον προαιώνιο εχθρό με τον οποίο έχουμε συγκρουστεί ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Και είναι οι ίδιοι γείτονες που μέχρι προχθές μας απειλούσαν ότι «θα έρθουν βράδυ» και άμα λάχει θα ρίξουν έναν πύραυλο εδάφους – εδάφους στην Αθήνα για να μας κόψουν τον βήχα.
Τους γείτονες αυτούς έπρεπε να τους έχουμε απομονώσει, απαιτώντας να τους επιβληθεί διεθνές εμπάργκο όπλων λόγω της κατά σύστημα παραβατικής συμπεριφοράς τους. Επρεπε να τους καταγγέλλουμε από το πρωί ως το βράδυ στους διεθνείς οργανισμούς, ζητώντας να τους επιβληθούν κυρώσεις. Και έπρεπε τουλάχιστον να έχουμε ζητήσει την έμπρακτη αρωγή στην άμυνά μας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, στην οποία εμείς είμαστε μέλος, όχι εκείνοι.
Αυτό θα έκανε μία αξιοπρεπής ανεξάρτητη χώρα. Αλλά ας δεχτούμε ότι εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία, όχι επειδή ο ελληνικός λαός είναι αναξιοπρεπής, αλλά επειδή εκλέγει εξαρτημένους πολιτικούς και η Ελλάδα, ως σύγχρονη αποικία χρέους, τελεί σε δανειακή ομηρία.
Αυτοί οι εξαρτημένοι πολιτικοί έχουν βαλθεί να μας πείσουν τώρα ότι η επιθετικότητα των γειτόνων βρίσκεται σε ύφεση. Σε καταστολή. Τους τσίμπησε μια μύγα και, από γεράκια που εποφθαλμιούν την εδαφική μας κυριαρχία, αίφνης μεταβλήθηκαν σε περιστέρια της ειρήνης.
Πολύ ωραία.
Ας το δεχτούμε και αυτό προσωρινά ως υπόθεση εργασίας. Αμεσα προκύπτει το ερώτημα: Αφού η απειλή εξέλιπε, εμείς γιατί εξοπλιζόμαστε σαν αστακοί; Γιατί ξοδεύουμε το ισχνό περίσσευμα του Ελληνα φορολογουμένου σε πανάκριβα «σούπερ-ντούπερ» οπλικά συστήματα και υποθηκεύουμε το ήδη ναρκοθετημένο μέλλον των επόμενων γενιών;
Γιατί πασχίζουμε, βυθίζοντας την εθνική οικονομία στο τέλμα του εξωτερικού χρέους, να διατηρήσουμε όποια υπεροπλία έναντι μιας Τουρκίας που έπαψε να μας απειλεί; Μήπως αγοράζουμε καινούργια όπλα για να μπορέσουμε να χαρίσουμε τα παλιά μας στους διάφορους επαγγελματίες «αναξιοπαθούντες» του πλανήτη, όπως το διεφθαρμένο καθεστώς Ζελένσκι;
Συγχωρέστε με, αλλά είναι προφανές ότι ο συλλογισμός πάσχει. Ούτε αυτοί οι εξαρτημένοι που μας κυβερνούν δεν πιστεύουν κατά βάθος ότι ο γκρίζος λύκος έγινε… αρνάκι. Απλώς αποφεύγουν να γίνουν δυσάρεστοι και αναμασούν το παραμύθι της προσέγγισης στις δύο ακτές του Αιγαίου, γιατί αυτό ξέρουν ότι θέλουν να ακούσουν οι ξένοι πάτρωνες τους.
Κατά βάθος όμως γνωρίζουν ότι οι επεκτατικές διαθέσεις των απέναντι δεν στερεύουν και επαιτούν από τους ίδιους αυτούς πάτρωνες οπλικά συστήματα σε… τιμή ευκαιρίας.
Εχω ξαναγράψει πολλές φορές ότι αυτή η τάση στρουθοκαμηλισμού της κυβέρνησης, που παριστάνει ότι δεν βλέπει την απειλή, θα μας κοστίσει πολύ ακριβά.
Γιατί αν παρ’ ελπίδα τα πράγματα στραβώσουν και χρειαστεί να ζητήσουμε από «φίλους και συμμάχους» βοήθεια, θα μας κοιτούν ως εξωτικά πτηνά. Και η πρώτη τους αντίδραση θα είναι κι αυτοί με τη σειρά τους να παραστήσουν τους έκπληκτους: «Μα εσείς δεν μας λέγατε ότι γίνατε καρντάσια με τους Τούρκους; Τι πάθατε; Μήπως τους… προσβάλατε;»
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η μέθοδος του κατευνασμού είναι η κατάλληλη συνταγή απώλειας κυριαρχικών δικαιωμάτων. Προδίδει φόβο και ηττοπάθεια.
Αλλά αυτό είναι ένα διαχρονικό αξίωμα που ελπίζω να μη χρειαστεί επιβεβαίωση. Πάμε τώρα στο «γεραπετρίτειο» θεώρημα: «Εμείς κάνουμε τη δουλειά μας και αυτοί τη δική τους».
Σοβαρά τώρα; Αντέχει η υπερχρεωμένη Ελλάδα των ημερών μας αυτή την κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία που, παρά τα προβλήματα της οικονομίας της, έχει προδιαγραφές αναδυόμενης περιφερειακής δύναμης; Η απάντηση είναι ένα μονολεκτικό «όχι». Απλώς και μόνο γιατί το ΑΕΠ της Τουρκίας που στις αρχές του 2000 ήταν συγκρίσιμο με αυτό της χώρας μας σήμερα είναι σχεδόν πενταπλάσιο.
Και σε αντίθεση με την Ελλάδα που δεν παράγει τίποτα (μα τίποτα…) και ζει από τη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, το γειτονικό κράτος παράγει. Παράγει και εξάγει. Από φουντούκια μέχρι υπερσύγχρονα drones.
Επομένως, το πρώτιστο μέλημα μας θα έπρεπε να είναι η αποδυνάμωση του τουρκικού οπλοστασίου. Να καθυστερούμε με κάθε τρόπο τον εκσυγχρονισμό και τον εμπλουτισμό του, εμποδίζοντας τουλάχιστον τις αγορές από «συμμαχικές χώρες». Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Με συνεχή διαβήματα καταγγελίας σε συλλογικά όργανα και ειδικά σε αυτά που διαθέτουμε ακόμη δικαίωμα βέτο. Με εκβιασμούς αλά Ερντογάν εν ανάγκη.
Αλλά και με μία διεθνή καμπάνια ενημέρωσης για τις αρπακτικές διαθέσεις ενός κακόβουλου γείτονα, σπόνσορα της ισλαμικής τρομοκρατίας, με φορτωμένο διεθνές μητρώο. Τα χρήματα απόκτησης ενός F-35 θα έφταναν για να γεμίσουμε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης με πληρωμένες καταχωρίσεις.
Αλλά είπαμε. Αυτά απαιτούν στομάχι και νεφρά. Οχι επικύψεις και τάισμα μόνο των εγχώριων παπαγάλων για να κοιμίζουν τον λαό με το όραμα της ελληνοτουρκικής…αδελφοσύνης.
Ο νοήμων κύριος Γεραπετρίτης όμως προβάλλει ένα ακαταμάχητο επιχείρημα: «Ας πάρουν ό,τι θέλουν οι Τούρκοι από τη στιγμή που δεν θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας». Αλήθεια, πού το ξέρει αυτό ο κύριος καθηγητής; Του το ‘πε στο αυτί ο Μπλίνκεν την ώρα που έσκυβε; Υπάρχουν, μας λένε, απόρρητες επιστολές προς το Κογκρέσο που διασφαλίζουν την προστασία της Ελλάδας. Γιατί απόρρητες, διερωτώμαι. Δημόσια ντρέπονται να το πουν οι Αμερικανοί;
Αλλά και όποια τέτοια συζήτηση είναι εξ ορισμού θεωρητική. Του καφενείου. Γιατί και ρητές αμερικανικές εγγυήσεις να είχαμε, ότι -ας πούμε- τα αναβαθμισμένα τουρκικά F-16 με τους 900 προηγμένους πυραύλους δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας, τι αξία θα μπορούσαν να έχουν;
Σε έναν πόλεμο όπου κυριαρχεί το αξίωμα της ζούγκλας «ο θάνατός σου, η ζωή μου», υπάρχει έστω και θεωρητική πιθανότητα να μη χρησιμοποιήσουν οι απέναντι ό,τι όπλο διαθέτουν; Μάλλον πιο πιθανό είναι να μας κλειδώσουν οι Αμερικανοί τα πηδάλια των δικών μας… αόρατων βομβαρδιστικών για να παραμείνουν ορατά στο έδαφος.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, όσα διαγγέλματα και να κάνει ο Μητσοτάκης, δεν μπορεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την κωμικοτραγική προσπάθεια διαπραγμάτευσης που έκανε με τους Αμερικανούς για τον «παράλληλο εξοπλισμό» με τους γείτονες. Ο ίδιος παραχώρησε το δικαίωμα στην Τουρκία να εκσυγχρονίσει τον στόλο των μαχητικών της, ώστε να πάρουμε εμείς μια ντουζίνα από τα… ανίκητα F-35. Και πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα βρέθηκαν και οι Τούρκοι με οψιόν για το «υπερόπλο», έχοντας όμως ήδη εξασφαλίσει την απόλυτη θωράκιση της πολεμικής αεροπορίας τους.
Λυπάμαι, αλλά κρινόμενο εκ του αποτελέσματος, αυτό δεν λέγεται διαπραγμάτευση. Ούτε καν επαιτεία. Κάπως αλλιώς λέγεται και μετακατοχικά συνιστούσε ποινικό αδίκημα. Δυστυχώς ο σχετικός νόμος καταργήθηκε…
