Εχω κι εγώ συμμετάσχει σε κατάληψη όταν ήμουν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης «Κώστας Βάρναλης». Το 1987. Ακριβέστερα, έχω πρωτοστατήσει μαζί με τους συναγωνιστές μας στη Γενική Συνέλευση που οδήγησε στη λήψη της απόφασης. Ποιας κατάληψης όμως;
Η ΔΑΠ, ως ουσία Δημοκρατική Ανανεωτική Πρωτοπορία, όπως υποδηλώνει και το όνομά της, ηγέτιδα δύναμη στα πανεπιστήμια σε καιρούς κρατισμού και σοσιαλισμού, εισηγήθηκε σε εκείνη τη Συνέλευση την κατάληψη των κτιρίων διοίκησης του πανεπιστημίου. Οχι την κατάληψη των αμφιθεάτρων και τη διακοπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Καταλάβαμε, λοιπόν, το κτίριο της Πρυτανείας, το οποίο είναι ένα ιστορικό τοπόσημο που ευρίσκεται στην οδό Δημοκρίτου στην Κομοτηνή και ονομάζεται Τσανάκλειος Σχολή. Το «καταλάβαμε» όλοι μαζί. ΔΑΠίτες, Πασπίτες, Κνίτες, μέλη του «Δημοκρατικού Αγώνα» της ΕΑΡ του Λεωνίδα, ακόμα και αναρχικοί.
Και όχι απλώς το «καταλάβαμε», αλλά σε εποχή κρατικού μονοπωλίου στην ενημέρωση λειτουργήσαμε τον πρώτο ελεύθερο φοιτητικό ραδιοσταθμό στη Θράκη, μέσα από τον οποίο ξεπήδησε αργότερα η φιλελεύθερη «Παρεμβολή στα FM». Επί τρεις μέρες έξω από την Πρυτανεία ήταν παρκαρισμένα τα περιπολικά της Αστυνομίας του Αντώνη Δροσογιάννη. Τα ΜΑΤ του αλησμόνητου Νίκωνα Αρκουδέα δεν φάνηκαν, ήταν απασχολημένα να ρίξουν τους πομπούς του Κούβελα στη Θεσσαλονίκη.
Στην πραγματικότητα, υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία μεταξύ πρυτανικών Αρχών, φοιτητών και Πολιτείας. Εμείς θα σεβόμασταν το κτίριο και θα εγγυόμασταν πως θα παραδοθεί χωρίς φθορές στον πρύτανη και στη Γραμματεία του (ακόμη διατηρώ επαφές με τα μέλη του διοικητικού προσωπικού του πανεπιστημίου, κυρίως με την Καίτη Χατζησιδέρη που με έγραψε στα μητρώα και μου έδωσε το πρώτο ΠΑΣΟ, και πριν από μερικά χρόνια με την αείμνηστη υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης Καζαντζή), ενώ η ΕΛ.ΑΣ. θα παρακολουθούσε από μακριά χωρίς να επεμβαίνει. Ετσι κι έγινε.
Η εκπαιδευτική διαδικασία δεν διεκόπη ποτέ. Αμυδρά θυμάμαι, έχουν περάσει και σαράντα χρόνια σχεδόν από τότε, ότι το επιχείρημα που είπαμε στον αψίκορο Κρητικό γραμματέα της Πανσπουδαστικής, Σφακιανάκη, για να τον πείσουμε ότι δεν πρέπει να καταληφθούν τα αμφιθέατρα ήταν το εξής: «Μα εσείς οι κομμουνιστές λέτε πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» και θα καταλάβουμε τις αίθουσες;
Το αποτέλεσμα, παρά τις αντίθετες απόψεις στη Συνέλευση, ήταν μοναδικό. Κάναμε ραδιοφωνική εκπομπή μαζί με τους δικούς μας Μανώλη Σοφιανίδη και Νίκο Βαρλάμη, με τον Ντίνο Αθανασόπουλο και τον Ισίδωρο Τσούρο της ΕΑΡ και τον Γιώργο Παναγόπουλο της ΠΑΣΠ, από την ΚΝΕ δεν θυμάμαι ποιος/ποια ήταν. Νομίζω η Φιλιώ και ο Αντώνης. Και ενωμένοι, παρά τις διαφωνίες μας, στείλαμε τα μηνύματά μας. Νομίζω υπουργός ήταν ο Τρίτσης.
Ο σημερινός κοσμήτορας της σχολής Μίμης Χρυσομάλλης ήταν επιστημονικός συνεργάτης στον Τομέα του Διεθνούς Δικαίου με επικεφαλής τη μεγάλη μορφή και μετέπειτα δικαστή μας στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Κρατερό Ιωάννου. Κάνω όλη αυτή την αναδρομή όχι γιατί με συνεπήραν οι αναμνήσεις της Κομοτηνής, αυτές θα με ορίζουν για πάντα, ούτε για να δείξω ότι η δική μας η γενιά ήταν καλύτερη. Κάθε γενιά σηκώνει και ένα λάβαρο κατά της εξουσίας για να έχει να το θυμάται. Δεν μπορείς να είσαι απολύτως συντηρητικός στα είκοσί σου.
Το κάνω για να εισφέρω ένα επιχείρημα στη φοιτητική κοινότητα του πανεπιστημίου μου, για όση αξία έχει η γνώμη μου. Δεν μπορείς να αντιπολιτεύεσαι τα μη κρατικά πανεπιστήμια με τα δημόσια πανεπιστήμια κλειστά. Εάν γίναμε καλοί επιστήμονες και δικαιώνουμε κάπως τις προσδοκίες των γονέων μας, αυτό οφείλεται στο ότι ποτέ δεν μπερδέψαμε τον συνδικαλισμό με τη μελέτη. Εάν γίναμε ό,τι γίναμε, το οφείλουμε στο γεγονός πως κρατήσαμε επί τέσσερα χρόνια διαρκώς την εκπαιδευτική διαδικασία ανοιχτή, και ας μην καθίσαμε ήσυχοι.
Εάν γίναμε ό,τι γίναμε, το οφείλουμε στους δασκάλους μας. Στον Κρατερό Ιωάννου, στον Στέλιο Περράκη, στην Παρούλα Νάσκου, στον Αργύρη Καρρά, στον Γιάννη Βαληνάκη, στον Νότη Μπερνίτσα, στον Κώστα Μαυριά, στον Κώστα Ρέμελη, στον Απόστολο Γέροντα, στον Γιάννη Πανούση, στη Ρόη Παντελίδου, στον Γιάννη Σχινά, στον αείμνηστο Γιάννη Βούλγαρη, στον Αλέξανδρο Κωστάρα, στον Νικήτα Αλιμπράντη, στα αδέλφια Κώστα και Γρηγόρη Καλαβρού, στον Γιάννη Μπέκα, στην αείμνηστη Αγγελική Σαρέλη, στον αείμνηστο Γιάννη Καρακατσάνη του Εργατικού, στον Χάρη Δαλακούρα, στον Γιάννη Ληξουριώτη, στη Γεωργία Μπεχρή, στον Στέφανο Παύλου και σε τόσους άλλους που ενδεχομένως ξεχνώ. Ημασταν διαρκώς μαζί τους. Σε πανεπιστήμιο ανοικτό.
Με λύπη είδα προχθές στις τηλεοράσεις τα ΜΑΤ να έχουν λάβει θέση μάχης έξω από τη Νέα Νομική Κομοτηνής στην Πανεπιστημιούπολη (εμείς κάναμε μάθημα σε ένα λύκειο που μετετράπη σε Νομική, το κουφάρι του χάσκει σήμερα απέναντι από την Περιφέρεια) και τους συνδικαλιστές της ΚΝΕ επίσης. Δεν χρειαζόταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε τα ΜΑΤ εκεί ούτε και οι συνδικαλιστές να πιέζουν για το λουκέτο στη σχολή.
Ο Οδυσσέας Ελύτης έγραψε κάποτε ότι θα έρθει μια μέρα που το παρελθόν θα μας συγκλονίσει με την επικαιρότητά του. Επικαλούμαι λοιπόν σήμερα ως… βετεράνος το δικό μας παρελθόν για να το θέσω υπ’ όψιν και στις δύο πλευρές. Και στην κυβέρνηση, στους θερμοκέφαλους του Μαξίμου, που θέλουν να κάνουν το θέλημα σε αναλυτές που δεν έχουν μυρωδιά από δημόσιο πανεπιστήμιο, και στους φοιτητές. Αυτοσυγκράτηση είναι το μήνυμα.
Το καλό δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να ανταγωνιστεί και να αμφισβητήσει ακόμη το μη κρατικό (που είναι ήδη εδώ ως υβριδικό κολέγιο που μοιράζει επαγγελματικά δικαιώματα) μόνο ανοικτό!
Για την κυβέρνηση μια κουβέντα ακόμα: Κάποιοι αναζητούν το αίμα για να σταματήσουν τη μεταρρύθμιση. Τα θύματα στην Ελλάδα σταματούν τις μεταρρυθμίσεις. Η Αριστερά είναι ή του μνήματος (Εμφύλιος) ή του θύματος. Μην είστε τόσο ανόητοι για να παίξετε το παιχνίδι τους που φέρει τον τίτλο «το κράτος είμαι εγώ». Οι μεγάλες αλλαγές απαιτούν έξυπνο πατριωτισμό, όχι μονολιθικότητα. Αλλιώς θα δώσετε την ευκαιρία στα αρτηριοσκληρωτικά καθηγητικά λόμπι της αυθεντίας που κρύβονται πίσω από τα άγουρα αριστερά παιδάκια να πανηγυρίσουν ακόμα μία νίκη που θα γραφτεί με τα δικά σας κλομπ. Συγγνώμη, με τα δικά σας χέρια ήθελα να πω.
