Έγινε πολλή μόδα ο σεβασμός στη «διαφορετικότητα» τα τελευταία χρόνια.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Εννοώντας ως «διαφορετικό» κυρίως ό,τι μουσουλμανικό και ό,τι λαθρομεταναστευτικό. Γεμίσανε με αρλούμπες τα σχολικά βιβλία, με κείμενα αφελή έως εθνικά επικίνδυνα, με εικόνες του «άλλου», οι οποίες ουδεμία σχέση είχαν με την πραγματικότητα. Καταργήσαμε τη λογική, καταργήσαμε την πραγματικότητα, καταργήσαμε τον κοινό νου και φωνάξαμε γεμάτοι περηφάνια «Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι».
Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι ίσα είναι, πρώτον, τα όμοια. Δύο όμοια τετράγωνα είναι και ίσα. Δύο όμοιοι στο ύψος άνθρωποι είναι ίσοι στο ύψος. Ένα μήλο και ένα πορτοκάλι, όμως, δεν μπορεί να είναι ίσα. Είναι διαφορετικά φρούτα απλά. Το καταργήσαμε αυτό.
Δεύτερον, λέμε ότι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο, ο οποίος δεν μας κρίνει βάσει του αν είμαστε πλούσιοι ή φτωχοί, ψηλοί ή κοντοί, ωραίοι ή άσχημοι, κάποιου χαρακτηριστικού μας δηλαδή. Μεταξύ μας, όμως, δεν είμαστε ίσοι. Υπάρχει πάντα το μέτρο της σύγκρισης, εκτός κι αν το καταργήσουμε και αυτό. Κάποιος είναι πιο ψηλός, άλλος πιο δυνατός, άλλος πιο έξυπνος, πάντα θα υπάρχει ο πιο πλούσιος, ο πιο καταφερτζής, ο πιο εργατικός κτλ. Αυτή η ισοπέδωση, δηλαδή, που επιχειρεί το επιχείρημα περί ισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους είναι απλά ενάντια στους νόμους της φύσης.
Όπως στη φύση δεν υπάρχει πουθενά τίποτα ίδιο με κάτι άλλο και, ως εκ τούτου, και ίσο, έτσι και στην ανθρωπότητα, που αποτελεί κομμάτι της φύσης, κανείς δεν είναι ίσος με κανέναν. Είναι απλά και μόνο διαφορετικός. Οι θεωρίες περί ισότητας όλων και κατάργησης ταξικών διαφορών κατέληξαν σε στυγνά απολυταρχικά καθεστώτα, όπου και εκεί κάποιοι ήταν «πιο ίσοι» από τους υπολοίπους, αποδεικνύοντας ότι ο νόμος του ισχυρού είναι διαχρονικός.
Το διαφορετικό δεν σημαίνει απαραιτήτως και καλό, το οποίο πρέπει να σεβόμαστε.Διαφορετικός είναι και αυτός που σκοτώνει και αυτός που χτυπά τη γυναίκα του και αυτός που κλέβει και αυτός που μας εξυβρίζει. Πρέπει εμείς να το σεβαστούμε, επειδή είναι «διαφορετικό»; Όχι, βέβαια. Το διαφορετικό που σεβόμαστε είναι αυτό με το οποίο μοιραζόμαστε τουλάχιστον τον ίδιο αξιακό κώδικα.
Τι ακριβώς, λοιπόν, μαθαίνουμε στα παιδιά τόσα χρόνια με αυτά τα «Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι» και «Σεβασμός στη διαφορετικότητα»; Αυτό που τους μαθαίνουμε είναι να σέβονται τον «άλλον» μισώντας τον ομόθρησκο, τον ομόγλωσσο και τον ομόεθνο.
Σεβόμαστε τον «άλλον» και προσβάλλουμε τον Έλληνα, τον νόμιμο πολίτη, την επίσημη θρησκεία του κράτους, τις παραδόσεις και τα έθιμά μας. Σεβόμαστε τον «άλλον» και αδιαφορούμε αν η χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο εξαιτίας της ύπαρξης τόσων «άλλων» που δεν γνωρίζουμε.
Ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε τα σλόγκαν που παραπλάνησαν την ελληνική κοινωνία επί μακρόν και να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα επιτέλους με την κοινή λογική!
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne
Nouvelle
