Τα πάντα είναι θέμα διατυπώσεως. Η δικτατορία μπορεί να ονομαστεί «προσωρινή αναστολή». Η δημοκρατία, «η χαρά των κομμουνιστών». Το ψέμα, «κακή διατύπωση». Η κλοπή, «λανθασμένη ιδιοκτησία».
Το ασύστολο σεξ, «μάθανε πως γα…, πλακώσανε κι οι γύφτοι» (το «γύφτοι» με πολλές επιφυλάξεις). Αυτά σκέφτηκα όταν διάβασα όχι ότι γίνεται λογοκρισία από νεοταξίτες στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ, αλλά απλώς… αναθεώρηση. Δεν είναι μόνο ο Μποντ που πρέπει να αναθεωρηθεί. Είναι μια σειρά ρατσιστικών καθημερινών μας συνηθειών, όπως π.χ. ο «Αράπης» του Ζαμπέτα και οι «Αραπίνες» του Τσιτσάνη, που είναι κι ερωτιάρες. Η φράση «κάτι τρέχει στα γύφτικα», να γίνει «Κάτι τρέχει στο…. (βάλτε ό,τι θέλετε)». Η οδός Μαυρομματαίων να γίνει απλώς «Ματαίων», ενώ τα μαύρα σκοτάδια να αντικατασταθούν με το «υπόλευκα σκοτάδια».
Το μπλακ χιούμορ και η Μπλακ Φραϊντέι μετονομάζονται σε «Δράκουλα» και «Τζάμπα», αντιστοίχως, ενώ το δικό μου -υποτιθέμενο- χιούμορ γίνεται «άι σιχτίρ», για να θυμηθούμε και κάποιο ιστορικό πρωτοσέλιδο της «δημοκρατίας», που στενοχώρησε τους φίλους και προσεχείς συνεταίρους μας. Μπορεί και μερικούς από την από εδώ πλευρά. Και μην ακούσω κανέναν να ψιθυρίσει πίσω από την πλάτη μου «να ένας λευκός»! Κάηκε! Βρε, τον άτιμο τον Χίτλερ, που έκαιγε τα βιβλία…
