Βρέθηκα στο ελληνικότατο Μοναστήρι (πνευματικό κέντρο του Μακεδονικού Αγώνα) των Σκοπίων για να προσκυνήσω τον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου. Στα σύνορα της Νίκης με περίμενε μία οδυνηρή έκπληξη.
Ο ερχόμενος από τα Σκόπια επισκέπτης το πρώτο που αντικρίζει είναι τρεις σημαίες, δύο πρώην ελληνικές και μία πρώην της Ε.Ε. Και λέω πρώην, διότι και από τις τρεις έχουν απομείνει κάποιες λωρίδες κυματίζουσες, σαν της τρελής τα μαλλιά. Και για μεν τη σημαία της Ε.Ε. πολύ λίγο με νοιάζει. Για τις δύο δικές μας, όμως, γίνομαι έξαλλος. Αυτό το χάλι είναι απαράδεκτο.
Μα, μπορεί να πει κάποιος, φυσάει πολύ εκεί και σκίζονται. Καταρχάς, αν το πει κάποιος, τότε θα είναι ηλίθιος, διότι σ’ αυτό το σημείο που βρίσκονται οι σημαίες αυτές θα πρέπει, αν παραστεί ανάγκη, να αντικαθίστανται ακόμη και 3 και 4 φορές την ημέρα.
Κατά τα λοιπά, ο όρος σκέτος «Μακεδονία» επικρατεί ολούθε, ενώ σε κάποια πλατεία, δίπλα στον ιερό ναό που προανέφερα, υπάρχει ένας μεγαλοπρεπής… λίαν κακότεχνος ανδριάντας, χωρίς κάποια επιγραφή, που εικάζεται ότι μάλλον απεικονίζει τον Μεγάλο Αλέξανδρο (στη σκοπιανή εκδοχή), ενώ ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα τεράστιο αστέρι της Βεργίνας, που επιβεβαιώνει την εικασία. Τιμή και δόξα στους αρμοδίους μας. Α, και κάτι ακόμα. Κάποτε στο φυλάκιο της Νίκης υπήρχε ένα εύζωνας. Πάει κι αυτός…
