Μόλις άνοιξα το κινητό μου χθες το πρωί, αίφνης «προσγειώθηκε» στην οθόνη του ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μήνυμα. Αποστολέας του ένας πρέσβης μας, ο οποίος υπηρετεί κάπου στον κόσμο. Χρησιμοποιώ το ρήμα «προσγειώθηκε», γιατί με τα μηνύματα φίλων που έρχονται από το εξωτερικό φτιάχνω εικόνες με το μυαλό μου. Φαντάζομαι τις λέξεις να «απογειώνονται» από τη Νέα Υόρκη, να πετούν πάνω από τον Ατλαντικό, να διατρέχουν την Ευρώπη και μέσω Βαλκανίων να «προσγειώνονται» στη συσκευή μου. Η φαντασία «νοστιμεύει» την πεζή καθημερινότητα. Οι λέξεις και οι σκέψεις του πρέσβη που «υποδέχθηκα» ήταν οι εξής:
«To 1910, ο γέρος αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ συναντήθηκε με τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Θεόδωρο Ρούσβελτ στο ανάκτορο του Χόφμπουργκ στη Βιένη. Οταν ο πρώην πρόεδρος και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης ζήτησε από τον αυτοκράτορα να του εξηγήσει ποια ήταν ακριβώς η δουλειά του -υπονοώντας, υποψιάζομαι, ότι τα εκλεγμένα Κοινοβούλια και οι κυβερνήσεις έκαναν τον ρόλο του αυτοκράτορα έναν περιττό αναχρονισμό-, ο αυτοκράτορας απλά απάντησε: “O ρόλος μου είναι να προστατεύω τον λαό μου από τους πολιτικούς του”. Αλήθεια, ποιος προστατεύει τους ψηφοφόρους από τους πολιτικούς σήμερα;».
Θα ήθελα να απαντήσω στον κορυφαίο διπλωμάτη μας, ο οποίος γνώρισε πολλούς Ελληνες πολιτικούς αλλά και ξένους ηγέτες στην πολυκύμαντη σταδιοδρομία του, ότι τον ρόλο αυτόν στην Ελλάδα τον έχει ο/η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Και ότι τον επιτελεί άριστα. Καθώς, στο παρελθόν, οι Πρόεδροι που είχαμε πράγματι προστάτεψαν πολλές φορές τον λαό από τους πολιτικούς μας με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο – παρασκηνιακώς. Τους καλούσαν στο Προεδρικό Μέγαρο και τους ορμήνευαν όταν έβλεπαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Διέθεταν το κύρος για να το κάνουν.
Πρώτος και καλύτερος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Επονται τα πολιτικά του τέκνα Κωστής Στεφανόπουλος και Προκόπης Παυλόπουλος, υπουργός Προεδρίας του ο πρώτος, νομικός του σύμβουλος ο δεύτερος. Είναι, εν πολλοίς, άγνωστα όλα όσα έχουν κάνει για τον τόπο ως Πρόεδροι της Δημοκρατίας. Ο Παυλόπουλος απέτρεψε την ύστατη ώρα τη χρεοκοπία της χώρας, όταν δυνάμεις εμμονικές επιχείρησαν, χαράματα Αυγούστου του 2015, να ακυρώσουν με διαδικαστικά τερτίπια την απόφαση του Κοινοβουλίου για το τρίτο Μνημόνιο και τη συνέχεια της χρηματοδότησης της καθημαγμένης χώρας. Και ο Κάρολος Παπούλιας, με το δικό του ταμπεραμέντο, επίσης παρενέβαινε διακριτικά όποτε χρειαζόταν.
Η μοίρα το έφερε να τους έχω κουβεντιάσει και τους τρεις από κοντά (τον Στεφανόπουλο μετά την αφυπηρέτησή του στο γραφείο της Βαλαωρίτου, μαζί με τους πιστούς γραμματείς και φύλακες Δρόσου – Ορλώφ), και, όσο να ‘ναι, όλο και κάτι ξέρω. Μπαρουτοκαπνισμένοι και οι τρεις μέσα στο Κοινοβούλιο, γνώριζαν πώς να μιλήσουν στους πολιτικούς. Πώς να τους «επαναφέρουν».
Οπως εξελίσσονται πλέον τα πράγματα, όμως, το αληθές ερώτημα δεν είναι ποιος θα μας προστατέψει από τους πολιτικούς. Σε αυτό, αν υπήρχε απάντηση, θα είχε ήδη δοθεί. Και δεν θα ακούγαμε τον υπουργό Ναυτιλίας Χρήστο Στυλιανίδη να ανακοινώνει με πάσα επισημότητα από το βήμα του Κοινοβουλίου μας ότι η μισή Κύπρος είναι τουρκική. Δήλωση που είχε στόχο να δείξει ότι «αφού οι Κύπριοι, που υπέστησαν εισβολή, δεν σηκώνουν κεφάλι και συμβιβάζονται με τη μοίρα τους, τότε γιατί να σηκώσουν οι Ελλαδίτες;».
Αν υπήρχε απάντηση, δεν θα πληροφορούμασταν ότι το όνειρο του αρχηγού ενός ελληνικού πολιτικού κόμματος, όπως ο κύριος Κασσελάκης, είναι να μετατρέψει την αξιωματική αντιπολίτευση του τόπου (τον τρίτο κατά σειρά σε πολιτειακή τάξη θεσμό) σε franchise του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπάιντεν στην πατρίδα μας. Λες και τα κόμματα είναι αλυσίδες μπέργκερ. Κάποιος θα του είχε τραβήξει εγκαίρως το αυτί και δεν θα έδειχνε τόσο «δούλος» στις δημόσιες εμφανίσεις του. Το αληθές ερώτημα, λοιπόν, είναι ποιος θα μας προστατέψει και από τους ρυθμιστές του πολιτεύματος. Από τους Ελληνες «αυτοκράτορες» και τις Ελληνίδες «αυτοκράτειρες».
Εξηγούμαι: Μόλις είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση του μηνύματος του πρέσβη, ήχησε το τηλέφωνο. Ανταπόκριση από Ιωάννινα! Από την εύανδρο Ηπειρο, που γράφει και ο φίλος μου ο Γιώργος στα «Νέα», ρισκάροντας να του κάνουν μάθημα πολιτικής ορθότητας. Χθες, τα Ιωάννινα γιόρταζαν την επέτειο της απελευθέρωσής τους. Ακριβέστερα, τη μάχη του Μπιζανίου. Ηταν η σημαντικότερη μάχη μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο ηπειρωτικό μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου (1912-1913), και στο τέλος αυτής οι ηττημένες οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον επικεφαλής του Στρατού, διάδοχο Κωνσταντίνο.
Στις χθεσινές επετειακές εκδηλώσεις προσεκλήθη και αυτονοήτως παρέστη η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Θα περίμενε κανείς ότι η Πρόεδρος θα αντιλαμβανόταν πού πήγαινε. Και ποια ιστορική φόρτιση συνοδεύει τη συγκεκριμένη επέτειο, αλλά και το τυπικό της. Φευ!
Το μυαλό της Προέδρου είχε μείνει στο εξαιρετικό μπαρ Βy the glass της Φιλελλήνων, όπου γιόρτασε μαζί με τον Αλέξη Πατέλη και τον Ακη Σκέρτσο τα επινίκια για την ψήφιση του γάμου των ομοφύλων. Πού καιρός για Ιστορία; Ποιο είναι το νέο κατόρθωμα της Προέδρου; «Εστησε» επί μισή ώρα τον μητροπολίτη Μάξιμο, τους πολιτικούς αρχηγούς και τις τοπικές Αρχές, που είχαν εξέλθει του ναού για να την υποδεχθούν με το βυζαντινό τυπικό και να την οδηγήσουν στον ναό για την τέλεση της δοξολογίας. Δικαιολογίες για την αργοπορία δεν υπάρχουν. Οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας ακολουθούν αυστηρά το πρωτόκολλο και τηρούν τους χρόνους. Είναι ζήτημα ουσίας και σεβασμού προς τις Αρχές, όχι τυπολατρία.
Το θέαμα του τοπικού ιεράρχη Μαξίμου να περιμένει με την ποιμαντορική ράβδο στο χέρι και τη μίτρα στο κεφάλι την αρχηγό του κράτους να φανεί για να της αποδώσει τις τιμές που απέδιδε στο Βυζάντιο ο Πατριάρχης στον αυτοκράτορα στην Αγία Σοφία ήταν απογοητευτικό. Η Πρόεδρος δεν σέβεται τίποτε. Και, πάντως, όπως απέδειξε και στο παρελθόν σε ανάλογη περίπτωση με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, δεν σέβεται ούτε την Εκκλησία ούτε την Ορθοδοξία. Θα ανέμενε κανείς ότι η συναναστροφή της με τον άψογο πρόεδρο του Κοινοβουλίου Κωνσταντίνο Τασούλα θα την είχε βοηθήσει να μυηθεί κάπως στους κώδικες του Ελληνισμού, αλλά σιγά… Δεν το έχει.
Ευτυχώς, ο καιρός πλησιάζει. Και για τις ευρωεκλογές (όπου η κυβέρνηση θα «λουστεί», εκτός από τα δικά της λάθη, και τα λάθη της Προέδρου), αλλά και για την επανεκλογή της. Εάν, παρ’ ελπίδα, η κυβέρνηση θελήσει να στηρίξει εκ νέου την υποψηφιότητά της, τότε ο αριθμός «52», που κατεγράφη στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. στην ψηφοφορία για τον γάμο, θα μοιάζει πολιτικό πταίσμα μπροστά σε αυτό που θα συμβεί τη δήλη ημέρα. Η υποψηφιότητά της δεν περνά στο εξής από τους -απελευθερωμένους πλέον- βουλευτές της Ν.Δ. Θα συναντήσει ισχυρότατες αντιστάσεις. Αλλο η κυρα-Φροσύνη και άλλο η κυρά Αφροσύνη…
