Διασκεδάζω εσχάτως με μερικούς καλούς φίλους που έχουν βαλθεί να με πείσουν ότι ο Κασελλάκης είναι ένα είδος… Τσάκα της πολιτικής. Κάτι σαν φτηνή, πασχαλιάτικη φωτοβολίδα made in China.
Τον θυμάστε, πιστεύω, τον Τσάκα. Οχι του «Big Brother». Toν άλλο. Εκείνον τον ασουλούπωτο φτωχοδιάβολο που είχε παραμυθιάσει τη μισή Ελλάδα ότι θα φέρει έναν πρίγκιπα από τα Εμιράτα για να αγοράσει τον Παναθηναϊκό. Εξαφανίστηκε με την ίδια ταχύτητα με την οποία εμφανίστηκε. Ετσι, μου λένε οι φίλοι μου ότι θα συμβεί και με τον Στέφανο.
Πλην όμως υπάρχουν μερικές διαφορές. Ο Κασελλάκης δεν επικαλείται κάποιον πρίγκιπα. Γιατί είναι ο ίδιος πρίγκιπας ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Και επιπλέον η πολιτική στην Ελλάδα είναι σίγουρα πιο φαιδρή ιστορία κι από το πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ολα μπορούν να συμβούν.
Ο τρόπος με τον οποίο ένας ξενόφερτος «ιππότης», παντελώς άγνωστος στο πανελλήνιο, άρπαξε τα κλειδιά ενός κόμματος, που βρισκόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια στην εξουσία, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Το μοναδικό αρχικό εφόδιο του Στέφανου ήταν το επικοινωνιακό του χάρισμα (που δεν διέθετε ο δυστυχής Τσάκας). Ο άνθρωπος ήταν γεννημένος για το πάλκο. Natural talent, όπως θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες.
Την περίοδο των εσωκομματικών εκλογών παρακολουθούσα την πορεία του στη διαδικτυακή πλατφόρμα Χ. Αρχισε από το μηδέν και μέσα σε ελάχιστες ημέρες κατόρθωσε να εγγράψει δεκάδες χιλιάδες ακολούθους, υπερσκελίζοντας με χαρακτηριστική άνεση την άλλη δυστυχισμένη, την Αχτσιόγλου, που νόμιζε ότι έχει την αρχηγία καπαρωμένη από χέρι. Εβλεπα και τα σκετσάκια-παραγγελία για την οθόνη των κινητών. Ο Στέφανος στα λασπωμένα χωράφια, ο Στέφανος στην πλημμυρισμένη στάνη, ο Στέφανος στις Πρέσπες, ο Στέφανος με το αγόρι του και τη Φάρλεϊ.
Πολιτικός λόγος για τα μπάζα, θα μου πείτε. Και λοιπόν; Είναι καλύτερες οι πομφόλυγες του Μητσοτάκη; Οι τσιρίδες και τα ψέματα του Αδωνη; Ή μήπως τα βουκολικά… γρυλίσματα του Ανδρουλάκη;
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, λοιπόν, ο Στέφανος έχτισε ένα κοινό. Τι είδους κοινό, δεν μπορώ να προσδιορίσω. Πιτσιρικαρία; Gay friendly; Απλά μπουχτισμένους; Δεν ξέρω. Πάντως, είναι κοινό δικό του.
Θα σας διηγηθώ και μια προσωπική εμπειρία. Τον περασμένο Δεκέμβριο βρισκόμουν στα Καλάβρυτα, καλεσμένος του τοπικού δήμου, για τις επετειακές εκδηλώσεις του Ολοκαυτώματος. Πολύς κόσμος, εξαιρετική ατμόσφαιρα κατάνυξης, σχολεία, οργανώσεις, ιερείς, αξιωματικοί, βουλευτές και από πλευράς κυβέρνησης ο Νίκος Δένδιας (δυστυχώς, από την πλευρά της Πολιτείας η κυρία Πρόεδρος δεν μπόρεσε, είχε να ταΐσει τη γατούλα της).
Ξάφνου σκάει μύτη και ο Στέφανος. Ανευ Τάιλερ. Ευθυτενής και αγέρωχος, με το γνωστό μοδάτο παλτό, μπουκάρει στην εκκλησία που γίνεται η πρώτη λιτανεία, την παρακολουθεί ολόκληρη -όπως και το μνημόσυνο που ακολούθησε-, αλλά, όταν βγαίνει τελευταίος από τους «επισήμους», συμβαίνει το εξής απίθανο: Περικυκλώνεται στην κυριολεξία από ένα μελίσσι 15χρονων μαθητών, οι οποίοι μόνο που δεν του ζητούσαν αυτόγραφο. Τους κέρδισε μονομιάς.
Στη συνέχεια έκανε και μια συμπαθητική δήλωση για τις γερμανικές αποζημιώσεις και αναχώρησε για την Πάτρα, προκειμένου να επισκεφθεί έναν συνοικισμό Ρομά…
Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Κασελλάκης εξελέγη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κάνοντας περίπατο, αφού η αντίπαλός του, που είχε φλερτάρει πρώτα με τη μισή διαπλοκή, υπέπεσε σε παιδαριώδη λάθη και έβγαζε την απόγνωσή της σε υστερία. Ο δε Τσίπρας εκείνη την περίοδο είχε χαζέψει. Δεν ήθελε σίγουρα τους άλλους, δεν πολυγούσταρε και τον Στέφανο, αλλά τον έβλεπε ως προσωρινή λύση για να επανέλθει. Τρικυμία εν κρανίω. Ανθρωπος, ο οποίος δηλώνει αριστερός και προσλαμβάνει παραμονές εθνικών εκλογών τον…Μαραντζίδη να του οργανώσει την καμπάνια, είναι πασιφανές ότι τα έχει παίξει.
Ομως δεν ψήφισαν τον Στέφανο μόνο όσοι συριζαίοι ή πρώην πασόκοι ή απλά haters της Φαμίλιας Μητσοτάκη βαρέθηκαν να βλέπουν τον Φίλη, τον Σκουρλέτη και τον Κούλογλου να κηρύσσουν τον ανένδοτο κατά της κυβέρνησης από την πολυθρόνα του σπιτιού τους. Ο τύπος έφερε μέσα και καμιά σαρανταριά χιλιάδες προσωπικούς του fans. Από αυτούς που φώναζαν στο Συνέδριο «Κάτω τα χέρια από τον Στέφανο».
Από τότε, βέβαια, που εξελέγη δεν τον άφησαν σε χλωρό κλαρί. Από τη μία, οι αλληθωρίζοντες που πολύ θα ήθελαν να ξεροσταλιάζουν με την Εφούλα, αλλά δεν υπήρχε χώρος. Από την άλλη, οι γυρολόγοι κηπουροί του ΓΑΠ, που όπου βλέπουν φως μπαίνουν. Αλλά και κάτι παλικάρια με αμπέχονα που αυτοπροσδιορίζονται «αγωνιστές του λαού», με ευλογίες Τσίπρα.
Είναι απορίας άξιον πώς επέζησε από όλο αυτόν τον καταθλιπτικό αχταρμά ο… λόρδος Κασελλάκης. Και δεν οδηγήθηκε στο τρελοκομείο. Είναι, επίσης, δύσκολο να εξηγηθεί πώς από τους διαδρόμους της Goldman Sachs μπόρεσε να προσαρμοστεί σε διαδικασίες συντροφικής καμαρίλας και σοβιετικού τύπου γραφειοκρατικές δομές. Κεντρικές επιτροπές, πολιτικά συμβούλια, κομματικά συνέδρια, έννοιες παντελώς άγνωστες για εκείνον, που λογικά θα χρειαζόταν εντατικά σεμινάρια στην ΚΝΕ για να τις μάθει.
Κι όμως τα κατάφερε. Κανείς, ξαναλέω, δεν παίρνει τον πολιτικό του λόγο στα σοβαρά. Αλλά και κανείς σε αυτή τη χώρα δεν χωνεύει τη σκ…ψυχία. Σώνει και καλά να τον καθαιρέσουν τέσσερις μήνες αρχηγό και να μην του δώσουν ευκαιρία να φτάσει έστω μέχρι τις ευρωεκλογές;
Ετσι και έκανε το αστείο να πάει σε νέες εσωκομματικές εκλογές ο Κασελλάκης θα έβγαινε με σταλινικά ποσοστά. Πρώτον και κυριότερο, επειδή η κυρία που πήγε να σταθεί απέναντί του, ασχέτως αν διετέλεσε και υπουργός ΠΡΟΠΟ (όλα μπορούν να συμβούν σε αυτή τη χώρα), μόνο το «νέο» δεν εξέφραζε. Θύμιζε τραγουδίστρια από μπουζουξίδικο στις ταινίες του ’60.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σημερινή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπει σε τσίρκο συνοικιακής εκδοχής. Αυτό δεν αλλάζει. Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος, παρά τις διαβεβαιώσεις, ότι ο Κασελλάκης θέλει να κρατήσει αυτή την ξεθωριασμένη κουρελού στα χέρια του. Είναι και λίγο αυταρχικούλης, όπως απέδειξε ο παρ’ ολίγον εκτοπισμός του Πολάκη, επειδή τόλμησε να απέχει από το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Συνεπώς, ο Στέφανος δεν έχει παρά να περιμένει. Αν τα πάει αξιοπρεπώς στις ευρωεκλογές, θα προσπαθήσει να μπαλώσει το «παλτό» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ εκ των έσω, για να φτιάξει έναν σοβαρό πόλο αντιπολίτευσης. Αν αμφισβητηθεί εκ νέου, θα πάει παραδίπλα να στήσει το δικό του μαγαζάκι και μπορεί να κοντράρει στα ίσα την Εφούλα, τους Τσακαλώτους, τους Χαρίτσηδες και τους υπόλοιπους δυστυχισμένους, με το δικό του μικρό στρατό από τις (τους) προσωπικές του groupies.
Στους καλούς μου φίλους, λοιπόν, με όλη την αγάπη που τους έχω, θα έλεγα ότι αυτή δεν είναι τακτική Τσάκα. Προς το παρόν Τσάκας και… βλάκας αποδεικνύεται όποιος προσπάθησε να τον αμφισβητήσει με τρόπο σκιτζίδικο και αγχώδη, δίνοντάς του σίγουρη παράταση πολιτικής ζωής…
