Σε μια κανονική χώρα τούτο το κείμενο δεν θα είχε θέση: σωστότερα, ουδέποτε θα γραφόταν. Σε μια κανονική χώρα, όχι στην Κολομβία των Βαλκανίων, θα είχαν ήδη κινηθεί οι διαδικασίες -μέσα σε ένα χρόνο- και οι υπεύθυνοι θα κάθονταν ήδη στο σκαμνί ενώπιον της Δικαιοσύνης, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται. Σε μια κανονική χώρα. Οχι όμως στην Ελλάδα, η οποία:
-Εχει θεσπίσει συνταγματικά τη βουλευτική ασυλία ως «ασπίδα» των 300 «εκλεκτών του λαού» και ταυτόχρονα διαθέτει τον περιβόητο «νόμο περί ευθύνης υπουργών» ώστε να υπάρχει επιπλέον διαχρονική «πανοπλία» για τους εκάστοτε κυβερνώντες.
-Εχει ήδη μπαζώσει, με κυβερνητική εντολή, τον χώρο του μεγαλύτερου εγκλήματος που έγινε στη Μεταπολίτευση ώστε να «θαφτούν» αδιάσειστα στοιχεία τα οποία δύναται να οδηγήσουν στο δικαστήριο τους «υψηλά ευρισκόμενους».
-Εχει εκπροσώπους της Εκκλησίας, οι οποίοι ζητούν-απαιτούν από τις χαροκαμένες οικογένειες των θυμάτων να πενθούν σιωπηλά (!), αντί εκείνοι να μπαίνουν μπροστά και να οδηγούν το ποίμνιο στην «εξέγερση» ώστε να δικαιωθεί η μνήμη 57 δολοφονηθέντων συνανθρώπων μας.
-Αναγκάζει με τη στάση της τους εκπροσώπους της Θέμιδος, την Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, να εκδίδει ανακοίνωση με την οποία ουσιαστικά ζητεί την άρση της περιβόητης βουλευτικής ασυλίας, ώστε να μπορέσει να κάνει τη δουλειά της φτάνοντας πραγματικά το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και να μην «τρακάρει» στις κυβερνητικές «ασπίδες».
-Εχει εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού, που συμμετέχουν σε υποτιθέμενες επιτροπές της Βουλής που «ψάχνουν» την αλήθεια, οι οποίοι, αντί να σκύβουν το κεφάλι κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά τους μια χαροκαμένη μάνα με περίσσια αξιοπρέπεια, όπως η σπουδαία Μαρία Καρυστιανού, αφήνουν εις βάρος της υπονοούμενα πως δήθεν ενδιαφέρεται να κάνει πολιτική καριέρα. Για τέτοιο χοντροπετσισμό μιλάμε. Αυτή η χώρα, λοιπόν, μπροστά στο ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ οφείλει πρώτα απ’ όλα να κάνει την αυτοκριτική της. Γιατί οι πολίτες της (μεγάλο μέρος αυτών, για να είμαι δίκαιος) είναι εκείνοι που με τη συμπεριφορά τους όχι μόνο δεν βοηθούν στην απονομή δικαιοσύνης, αλλά λειτουργούν σαν να είναι «συμπαίκτες» των κυβερνώντων.
-Να κάνουν την αυτοκριτική τους οι πολίτες των Σερρών που έστειλαν ξανά στη Βουλή και θωράκισαν με «ασυλία» τον Κώστα Καραμανλή, υπουργό Μεταφορών της κυβέρνησης Μητσοτάκη όταν έγινε η δολοφονία των Τεμπών.
-Να κάνουν την αυτοκριτική τους όλοι όσοι δεν έσπευσαν ακόμη να πράξουν το μίνιμουμ, δηλαδή μια υπογραφή στο διαδικτυακό ψήφισμα με το οποίο οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν τη φωνή όλων μας ως απαίτηση για την άρση της βουλευτικής ασυλίας.
-Να κάνουν την αυτοκριτική τους όλοι όσοι άκουσαν τον Κώστα Καραμανλή να κουνάει το δάχτυλο στη Βουλή με τη φράση «Πρέπει να ντρέπεστε που αμφισβητείται την ασφάλεια των τρένων», όλοι όσοι άκουσαν τον Αδωνι Γεωργιάδη να δηλώνει ανερυθρίαστα «Αν λέγαμε ότι υπάρχει πρόβλημα με τα τρένα, κανείς δεν θα ταξίδευε με αυτά» και παρ’ όλα αυτά τους έστειλαν ξανά στο Κοινοβούλιο.
-Να κάνουν την αυτοκριτική τους όσοι χάρισαν στην κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ποσοστό 41% στις εκλογές λίγους μήνες μετά το έγκλημα των Τεμπών και τώρα βλέπουν το ξεκάθαρο «μπάζωμα» της υπόθεσης με βασικό στόχο να μην καθίσει στο σκαμνί ούτε ένα πολιτικό πρόσωπο.
Αφού κοιταχτείτε στον καθρέφτη σας, αναρωτηθείτε αν με αυτή τη στάση συμβάλλετε στο να δικαιωθεί η μνήμη των 57 δολοφονηθέντων ή αν κι εσείς παίζετε το παιχνίδι που επιθυμούν οι κυβερνώντες. Κι αν αισθάνεστε ωραία με τη συνείδησή σας… πάω πάσο.
