Το μαντείο δεν βγάζει πια χρησμούς

Εδώ και εννέα χρόνια ο επιχειρηματίας και τέως εμπορικός ακόλουθος της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα Συμεών Τσομώκος συνέλαβε και άρχισε να υλοποιεί μια εξαιρετική ιδέα: Να διοργανώσει μια ανάσα από το Μαντείο των Δελφών, στις εγκαταστάσεις του Πολιτιστικού Ιδρύματος, το «ελληνικό Νταβός».

Ενα ετήσιο Forum στο οποίο συγκεντρώνονται προσωπικότητες από τον δυτικό κόσμο και να συζητούν όλα τα μεγάλα γεωπολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα του πλανήτη. Τα πρώτα χρόνια το εγχείρημα σημείωσε αξιόλογη επιτυχία. Παγκόσμιοι ηγέτες, οικονομολόγοι, καθηγητές ξένων φημισμένων πανεπιστημίων, δημοσιογράφοι μεγάλων εφημερίδων του εξωτερικού, στρατιωτικοί, στελέχη του ΝΑΤΟ, του ΟΗΕ και της Ε.Ε. έδιναν το «παρών» και συγκέντρωναν την προσοχή.

Με τα χρόνια, όμως, το εγχείρημα άρχισε να φθίνει. Ο ίδιος συντόνισα μία φορά έναν διάλογο το 2019, με προσκεκλημένο τον τότε πρόεδρο του Ποταμιού Σταύρο Θεοδωράκη, αλλά αρνήθηκα να συντονίσω έπειτα από ευγενική πρόταση που μου έγινε στον διάλογο με τον (τότε) πρωθυπουργό των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ. Δεν θα νομιμοποιούσα ποτέ το όνομα «Βόρειος Μακεδονία», η Συνθήκη των Πρεσπών μού έδινε το απόλυτο δικαίωμα. Ιδιώτες, μη κρατικές οντότητες μπορούν να χρησιμοποιούν άλλο όνομα.

Αλλά αυτό είναι μια λεπτομέρεια. Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το Forum των Δελφών άρχισε να χάνει τη διεθνή αίγλη του (με αποκορύφωμα τη φετινή διοργάνωση την οποία αρνήθηκε να τιμήσει ο πρωθυπουργός για ένα γινάτι – ενοχλήθηκε γιατί η διοργανώτρια έκανε συνέδριο στην Θράκη με έναν εκδοτικό όμιλο), επειδή «περνά» και αυτό την ασθένεια όλου του δυτικού κόσμου. Την ίδια ασθένεια περνά και το φθίνον Νταβός, άλλωστε. Απουσιάζει ο αντίλογος και η αυτοκριτική για τα έργα και τις ημέρες της Δύσεως. Πλην κάποιων εξαιρέσεων, όποιος πάει εκεί γνωρίζει εκ των προτέρων ότι θα ακούσει τη μία και μοναδική σκέψη του φιλελεύθερου κόσμου. Δεν υπάρχει αντίλογος, δεν υπάρχει αυτοκριτική.

Οι υπουργοί κατά βάση υπηρετούν το κυρίαρχο αφήγημα του Μαξίμου και της Συμμαχίας με «κομμουνιστική πειθαρχία», ενώ οι στρατιωτικοί, οι δικαστές, οι καθηγητές, οι πολιτικοί, οι υπουργοί και οι ηγεσίες αναπαράγουν την οπτική του συστήματος. Κινέζους και Ρώσους, BRICS, δεν θυμάμαι να έχουν προσκαλέσει οι διοργανωτές. Απαγορεύεται. Μόνο που αυτό δεν βγάζει πουθενά. Η λογική «η καλή Δύση» και ο «άξων του κακού, λοιπός κόσμος» δεν μας πάει πουθενά.

Το πρώτο μάθημα το πήραμε στην Ουκρανία, αλλά δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε. Πανηγύριζαν άπαντες στο Forum του 2022 ότι ενώθηκε η Δύση, ενώθηκε η Ευρώπη, ενώθηκε το «εγκεφαλικά νεκρό» ΝΑΤΟ, θα πέσει ο Πούτιν από τις εσωτερικές αναταραχές που θα φέρουν οι κυρώσεις, ότι θα νικήσει η Ουκρανία, και πού είμαστε σήμερα; Η Δύση είναι διασπασμένη μεταξύ αυτών που θέλουν να συνεχίσουν να πληρώνουν για να διαρκέσει ο πόλεμος μέχρι τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και εκείνων που αρνούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη.

Ο «ήρως» της προπαγάνδας Ζελένσκι έχει βγει ως διακονιαραίος και ζητά λεφτά και όπλα με τον δίσκο στο χέρι για να καθυστερήσει την επερχόμενη ήττα. Μόνο μια γενίκευση του πολέμου τον σώζει. Ενώ ο Πούτιν, αγέρωχος, επικρατεί και βλέπει το ΑΕΠ του να έχει αλματώδη αύξηση χάρη στην πολεμική οικονομία.

Απέρριψε το «don’t» που του απηύθυνε τότε ο Μπάιντεν και σήμερα βρίσκεται εδραιωμένος. Ε, λοιπόν, δεν πήραμε και πολλά μαθήματα από την Ουκρανία και συνεχίζουμε τα ίδια με το Ισραήλ. Ενώ ο δυτικός κόσμος διασπάται και σε αυτό το μέτωπο (ο Μπάιντεν προτού πει «don’t» στους Ιρανούς είπε το ίδιο και στον Νετανιάχου χωρίς να εισακουστεί από αμφοτέρους – οποίο κύρος!), εμείς μετέχουμε στις ουρανομήκεις κραυγές κατά του ισλαμικού κόσμου.

Η μοναδική αυτοκριτική που ακούστηκε στους Δελφούς, στους οποίους βρέθηκε υφυπουργός να ισχυριστεί ότι «νικάμε στην Ουκρανία», ήταν από ένα επίλεκτο μέλος των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, που αποκάλυψε ότι η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ νόμιζε ότι η Χαμάς είχε εξοντωθεί και ότι είχαν απομείνει στις τάξεις της 70 μαχητές, αντί των 3.000 που αντίκρισαν απέναντί τους.

Το χειρότερο απ’ όλα για τη Δύση, όμως, η οποία τρέχει να υπερασπιστεί με μαχητικά-βρετανικά, αμερικανικά και άλλα- έναν αχανή γεωπολιτικό χώρο, από την Ουκρανία έως τη Μέση Ανατολή, είναι ότι δεν κατάλαβε πως σε αυτή τη γεωπολιτική παρτίδα πόκερ έπεται. Δεν έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Δεν κάνει αυτή την πρώτη κίνηση. Αλλά ηγεσία στον σύγχρονο κόσμο σημαίνει να δρας πρώτος. Οι Ρώσοι εκμεταλλεύτηκαν την ολιγωρία – αναξιοπιστία της Δύσεως στην εφαρμογή των Συμφωνιών του Μινσκ και εισέβαλαν στην αυλή της Ουκρανίας. Οι Παλαιστίνιοι βαρέθηκαν να περιμένουν έγκριση για την ίδρυση κράτους και άναψαν το φιτίλι μιας αντιπαράθεσης που με μαθηματική βεβαιότητα ήξεραν ότι θα απλωνόταν πέραν των συνόρων τους. Σήμερα που μιλάμε, λοιπόν:

– Οι Ρεπουμπλικάνοι μπλοκάρουν τη βοήθεια στους συμμάχους τους Ουκρανούς στο Κογκρέσο και το αιώνιο κορόιδο, η Ευρώπη, καλείται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ενώ ήδη πληρώνει ακριβά την ενεργειακή κρίση. Αντί να συντάσσεται σαν μια γροθιά, υποτάσσεται.

– Οι Δημοκρατικοί με το ζόρι δεν εκδηλώνουν δημοσίως την ισχυρά δυσφορία τους για την αυτόνομη πολιτική Νετανιάχου στη Μέση Ανατολή, που ανατινάζει την παγκόσμια σταθερότητα και δημιουργεί νέα οικονομική κρίση στον κόσμο.

– Οι Ρώσοι, με τους Κινέζους και τους Τούρκους, ενθαρρύνουν σε έναν βαθμό το ξέσπασμα της σύγκρουσης, γιατί βοηθά τα γεωπολιτικά σχέδιά τους εναντίον της φθίνουσας Δύσης.

Εμείς εδώ δεν έχουμε καταλάβει τίποτε από όλα αυτά και επαναλαμβάνουμε στερεότυπα του τύπου «Είμαστε όλοι Ισραηλινοί». Οπως το 2022 λέγαμε ότι «είμαστε όλοι Ουκρανοί» και σημαιοστολίζαμε – φωταγωγούσαμε στα κίτρινα τα δημόσια κτίρια. Δυστυχώς, η παρακμή της γεωπολιτικής ανάλυσης κτύπησε και την «Πυθία». Καμία πρωτοτυπία! Το μαντείο δεν βγάζει πια χρησμούς!