Ο τρόμος για γενικευμένη σύρραξη, η φωτιά της οποίας θα παρασύρει στο διάβα της ολόκληρο τον πλανήτη, είναι πανθομολογούμενος. Για ακόμα μία φορά τα τελευταία χρόνια, η φράση «Φόβος για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο» έρχεται στα στόματα και τα γραφόμενα, ως ξεκάθαρη απόδειξη ότι πολλοί πλέον τρέμουν το «σπιράλ» και τις συνέπειές του.
Πρώτα ο πόλεμος Ρωσίας – Ουκρανίας, ακολούθως η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, μετά οι σφαγές στη Γάζα και τώρα η επίθεση του Ιράν στο Τελ Αβίβ. Από παντού φωτιές.
Οι διεθνείς αναλυτές εκτιμούν ως δεδομένο ότι ο Νετανιάχου θα απαντήσει επιτιθέμενος στο Ιράν, όσο κι αν ο Μπάιντεν προσπαθεί να τον πείσει για το αντίθετο. Μαζί με τις ΗΠΑ, όλοι οι μεγάλοι παίκτες στην παγκόσμια σκακιέρα συστήνουν αυτοσυγκράτηση, γνωρίζοντας όμως κι εκείνοι ότι μοιάζει σχεδόν απίθανο να μην υπάρξει αντίδραση από την πλευρά των Ισραηλινών στο χτύπημα, άρα και κλιμάκωση. Σε όλο αυτό το σκηνικό, η Τουρκία επιδιώκει ρόλο διαιτητή, δίχως όμως να υπάρχει ξεκάθαρη εκτίμηση για τις προθέσεις του Ταγίπ Ερντογάν.
Αλλά υπάρχει και τεράστια ανησυχία για τις έμμεσες συνέπειες. Σε μια αγορά που ήδη υποφέρει από τις τιμές των αγαθών και τα χτυπήματα του πληθωρισμού δίνουν και παίρνουν, κάθε παγκόσμιο γεγονός που μπορεί να (ξανα)βάλει ενεργειακή πυρκαγιά μοιάζει με Λερναία Υδρα καταστροφής – ένα κεφάλι κόβεις, 10 ξεφυτρώνουν. Ειδικά σε μια χώρα σαν τη δική μας, στην οποία η αισχροκέρδεια κάνει πάρτι και η αναχαίτισή της είναι ένα παραμύθι το οποίο δεν λέει να γίνει πραγματικότητα.
Κάπου εδώ μπαίνουν στη συζήτηση η Ελλάδα και η εξωτερική στρατηγική-πολιτική της. Με τη στάση που κράτησε η κυβέρνηση στον ρωσοουκρανικό πόλεμο όχι μόνο άνοιξε μέτωπο με τον Πούτιν, αλλά δημιούργησε μεγάλη ανασφάλεια στους πολίτες.
Οι Ελληνες είναι φιλήσυχος λαός και επιθυμούν πάντοτε ειρήνη. Το έχουν δείξει στην πράξη, όμως, δυστυχώς, αποφάσεις λαμβάνουν οι πολιτικές ηγεσίες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε αυτή την κρίσιμη παγκόσμια στροφή έχει υποχρέωση να κρατήσει σταθερά το τιμόνι και να σκεφτεί πρωτίστως τη χώρα και τους πολίτες της. Η ώριμη ουδετερότητα και η καταδίκη κάθε επιθετικής ενέργειας, απ’ όπου κι αν προέρχεται, πρέπει να αποτελεί «σημαία» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Ο στόχος είναι ένας: μακριά η Ελλάδα από κάθε εστία ανάφλεξης. Οσο πιο κοντά στη γειτονιά μας κι αν συμβαίνουν τα δύσκολα τόσο περισσότερο οφείλει η κυβέρνηση να περιορίσει-μηδενίσει τα λάθη τα οποία μπορεί να αποδειχθούν μοιραία. Ετσι κι αλλιώς, όταν «βρέχει ατσάλι» η Ευρώπη βρίσκεται πάντα στη μέση. Πόσο μάλλον η Ελλάδα, που βρίσκεται δίπλα στη γειτονιά του τρόμου.
Ουδείς έχει «εξουσιοδοτήσει» τον κύριο Μητσοτάκη να παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου. Ούτε έχει υποχρέωση να «σύρεται» σε κάτι τέτοιο από την Ευρωπαϊκή Ενωση ή το ΝΑΤΟ, κάθε φορά που σε μια γωνιά του πλανήτη υπάρχει «φωτιά». Η θέση της Ελλάδας είναι μία και αδιαπραγμάτευτη: είμαστε με την ΕΙΡΗΝΗ, κι αυτή πρέπει να υπερασπιστούμε με τις πράξεις μας.
Ας το έχει πάντα κυρίαρχο στο μυαλό του ο (χαλαρός και με τα μπάνια του!) πρωθυπουργός κι ας κρατήσει τη χώρα μακριά από κάθε εστία πολέμου.
