Προτείνω να κάνουμε ένα πείραμα σήμερα. Ως άσκηση. Ελάτε να δούμε μαζί τι μας «δίχασε» από τις εκλογές και μετά. Έχει ενδιαφέρον.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Απαριθμώ: Το εσώρουχο ενός διαδηλωτή, το οποίο αφαίρεσαν ανοήτως και απαραδέκτως άνδρες των ΜΑΤ. Ο απαράδεκτος χριστουγεννιάτικος στολισμός της οδού Βασιλίσσης Σοφίας από το Ίδρυμα Ωνάση. Η παράδοξη παρέλαση σε βήματα Monty Python οκτώ ανιστόρητων κορασίδων στις 28 Οκτωβρίου στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Το επεισόδιο σε κινηματογράφο της οδού Πατησίων κατά την προβολή της ταινίας «Τζόκερ», με πρωταγωνιστές υπαλλήλους του υπουργείου Πολιτισμού και ανηλίκους που παρακολουθούσαν, παρά τον νόμο, την ακατάλληλη – «εξτρίμ» ταινία. Η διαμάχη για το αν ένας σταθμός του μετρό μπορεί να φέρει το όνομα πολιτικού που δολοφονήθηκε από τρομοκρατική οργάνωση ή το όνομα ενός νοσοκομείου.
Ας κάνουμε μια λογική σκέψη: Τι θα βρει ο ιστορικός του μέλλοντος στις εφημερίδες, στον ιστό του διαδικτύου, στο YouTube, στα βίντεο τηλεοπτικών σταθμών όταν θα επιχειρήσει να διερευνήσει από απόσταση την ατμόσφαιρα της εποχής στην Ελλάδα σε περίπτωση που μέσα στο 2020 προκληθεί μεγάλη ελληνοτουρκική κρίση, με -ο μη γένοιτο- απώλειες ή εθνικές παραχωρήσεις χωρίς εδαφικές απώλειες; Τι θα καταλάβει για τον προσανατολισμό του έθνους; Δεν ρωτώ καθόλου τι θα ανακαλύψει, αν ψάξει να βρει πώς μας «έβλεπαν» οι Τούρκοι. Περιττεύει.
Η απλοϊκή σκέψη είναι ότι ο ιστορικός θα μας «βρει» να συζητάμε για το εσώρουχο ενός αναρχικού την ώρα που άλλοι απέναντι απεργάζονταν σχέδια πώς θα μας κατεβάσουν τα εσώρουχα στο τραπέζι του «διαλόγου» ή στο θέατρο των επιχειρήσεων. Η απλοϊκή σκέψη είναι ότι θα μας «βρει» να αντιπαρατιθέμεθα για εσώρουχα, λάμπες, κλόουν, ηθοποιούς, σταθμούς του μετρό, παραγγέλματα και βηματισμούς. Και λογικά θα μας «βρει» αστείους σε σύγκριση με τα διακυβεύματα και τους κινδύνους που διατρέχαμε ως χώρα.
Αν «ξύσει», όμως, λίγο τον τοίχο και ψάξει κάτω από την πρώτη στρώση της μπογιάς, θα ανακαλύψει έντρομος ότι οι Έλληνες τσακωνόμασταν για όλα αυτά απολύτως στα σοβαρά γιατί αντιμετωπίζαμε κρίση ταυτότητας. Οι μειοψηφίες της νεωτερικότητας, που είναι όμως πλειονότητα στον δημόσιο λόγο, πάλευαν κάθε μέρα πριν από τη σύρραξη για να αφαιρέσουν βασικά στοιχεία της εθνικής ταυτότητας. Να μη θυμόμαστε πρώτα. Εκεί στόχευε η διακωμώδηση της παρέλασης.
Να συγχωρούμε τα άκρα. Εκεί στόχευε ο χαμός για τον σταθμό του μετρό «Παύλος Μπακογιάννης». Να αποχωριζόμαστε την παράδοση γιατί «είναι κακή η μανία με το παλιό». Να λησμονούμε σε ποιον Θεό πιστεύουμε και ότι είμαστε ένα από τα πρωτοπόρα έθνη της χριστιανικής Ευρώπης. Για να υποδεχόμαστε ανέτως τα στίφη του Ισλάμ. Να δοξάζουμε τον εχθρό στο όνομα της φιλίας -γιατί όχι, να τον καλούμε και στις εκδηλώσεις για το 2021- για να παραχωρούμε ευκολότερα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Να ηρωοποιούμε τους ανηλίκους που βλέπουν ταινίες βίας και τους διαδηλωτές που τα σπάνε. Για να απαξιώνεται ο νόμος. Να μην εστιάσουμε στον εορτασμό του 1821, στους ήρωες με τους οποίους είμαστε δεμένοι, αλλά να συζητήσουμε γενικόλογα για την προσφορά της Επανάστασης στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό. Για να ξεχνάμε από πού ερχόμαστε εν τέλει.
Έχει νόημα, λοιπόν, ο καβγάς. Βάθος η αντιπαράθεση. Αιτία. Πρόκειται για προσπάθεια συστηματική, που συναντά, όμως, τεράστιες λαϊκές αντιστάσεις. Πρόκειται για μια προσπάθεια κλωνοποίησης των λαών.
Αφού μοιραζόμαστε το ίδιο νόμισμα, το ίδιο Champions League, το ίδιο TripAdvisor, τα ίδια τάμπλετ και τα ίδια iPhones, τα ίδια τατουάζ, ακόμη και την ίδια Eurovision (εκ των κορυφαίων αναζητήσεων στο Google το 2019), γιατί να μη σκεφτούμε να έχουμε κοινά σύνορα, κοινή Iστορία, κοινή σημαία, ενιαία ανάγνωση της Iστορίας; Γιατί να μην καταργήσουμε την έννοια του έθνους; Γιατί να μη δεχθούμε την εξαφάνιση της ιδιοπροσωπίας μας; Γιατί να μην αναδείξουμε σε «νέο προορισμό» τα απρόσωπα έθνη χωρίς σκληρό δίσκο; Γιατί να μη φύγουμε από τα εθνικά σύνολα και να μην πάμε στα ευκόλως χειραγωγήσιμα άτομα; Και, βεβαίως, γιατί να μην έχουμε και τέτοιες ηγεσίες ακόμη και στην Προεδρία της Δημοκρατίας; «Παγκόσμιες», των πριγκιπάτων, όχι τοπικές, όχι εθνικές.
Βεβαίως, λησμονούμε ότι την ώρα που τα νεωτερικά συστήματα δίνουν αυτήν τη λυσσώδη μάχη κατά του έθνους, απέναντί μας οι Τούρκοι (όπως βεβαίως και οι Κινέζοι και οι Ρώσοι και άλλοι) έχουν διαπαιδαγωγήσει έναν λαό-στρατό. Λαό συσπειρωμένο. Λαό με στόχο. Λαό, που αντέχει τα πλήγματα στα πεδία των μαχών και δεν κηρύσσει εθνικό πένθος στο άκουσμα της πρώτης απώλειας στο μέτωπο. Που ξέρει από πού έρχεται, πού βρίσκεται και πού θέλει να πάει.
Η διαβρωτική κρίση εθνικής ταυτότητας που μας ταλαιπωρεί έχει ολέθριες συνέπειες και στο φρόνημα των νέων ανθρώπων. Όχι όλων. Αρκετών, όμως. Που λένε στις παρέες τους ότι «και πόλεμος να γίνει, εγώ δεν θα είμαι εκεί». Χωρίς να σκέπτονται το ενδεχόμενο ότι αν δεν είσαι εκεί, μπορεί και να μη σου δοθεί η ευκαιρία να πας ποτέ! «Εκεί».
Όσο είναι καιρός πρέπει, αφού οι πολλοί κερδίσαμε αυτές τις μικρές, πλην συμβολικότατες μάχες, να κερδίσουμε και τη μεγάλη. Τη μάχη του φρονήματος και της ενότητος. Διότι, όπως συνηθίζει να λέει κορυφαίος πολιτικός της χώρας, πρώην πρωθυπουργός, στους συνομιλητές του -ξέρετε ποιος-, «αυτή την πατρίδα δεν τη γεννήσαμε εμείς. Από κάποιους την παραλάβαμε και σε κάποιους θα την παραδώσουμε!».
