Ακουσα προχθές το βράδυ στο ραδιόφωνο τον αγαπητό συνάδελφο Λάμπρο Καλλαρύτη και τον καθηγητή Γεωπολιτικής Γιώργο Φίλη να αναλύουν τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και να επισημαίνουν εύστοχα το εξής: Οτι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, η Κύπρος και η Ελλάδα αποτελούν το στρατηγικό βάθος του Ισραήλ. Είμαστε τα μετόπισθέν του.
Η επιμελητεία της συμμαχίας. Με τις βάσεις μας, από τις οποίες απογειώθηκαν συμμαχικά αεροπλάνα που αναχαίτισαν τα ιρανικά drones. Με τους ναυστάθμους και τις φρεγάτες μας, που περιπολούν στον Λίβανο και στον Περσικό Κόλπο. Από την ανάλυσή τους δεν έλειπε και η Τουρκία, η οποία έχει πάρει τόσο μεγάλο μπόι ώστε διεκδικεί να μεσολαβεί ως ο επιτήδειος ουδέτερος και στις δύο πλανητικής σημασίας συρράξεις, και στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή.
Αξιοποιώντας τις άριστες σχέσεις που έχει οικοδομήσει μέσα στον χρόνο και με τη Μόσχα και με την Τεχεράνη και με την Ιερουσαλήμ. Η εξαιρετική ανάλυση των συναδέλφων και φίλων μου έδωσε την αφορμή να αναστοχαστώ τη σημασία της δικής μας πατρίδας. Και, βεβαίως, τη ρηχότητα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, η οποία εκείνη την ημέρα ασχολείτο με τα «θαύματα» του κ. Κασσελάκη, με τα «φάλτσα» του κ. Παπανώτα, με τα «σεβαζόμαστε» του κ. Κυριαζίδη και με τις δραστηριότητες του λοιπού «λάιφ στάιλ» της συμφοράς. Με τα μονόστηλα της Ιστορίας, δηλαδή!
Ωστε έτσι, λοιπόν; Είναι η Κύπρος και εμείς το στρατηγικό βάθος του Ισραήλ; Αν είναι έτσι, όμως, αλήθεια, η Κύπρος τι είναι για εμάς σήμερα; Γιατί κάποτε η Κύπρος ήταν πράγματι το δικό μας στρατηγικό βάθος! Οχι των άλλων. Το στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού! Και το σηματοδοτούσαμε αυτό με τον ενιαίο αμυντικό χώρο. Αλλά, ως φαίνεται, παγία πολιτική αυτής της κυβέρνησης είναι η σταθερή απεμπόληση αυτού του εθνικού πλεονεκτήματος. Και όσο κανείς δεν έκανε χρήση του, δεν το αντιλαμβανόμασταν και δεν ασχολούμασταν. Μα, τώρα που ακούμε και μαθαίνουμε από τους πάντες υπερηφάνως ότι η Μεγαλόνησος είναι το στρατηγικό βάθος του Ισραήλ, κάνει άλλος δηλαδή χρήση του εθνικού μας πλεονεκτήματος, πονάει! Οπως πονάει να κάνουμε διαπιστώσεις για τον ρόλο «κλειδί» και μεσολαβητή που αναλαμβάνει η αλώβητος από τη μακρά αντιπαράθεσή της με τις ΗΠΑ Τουρκία.
Ντρεπόμαστε να το ομολογήσουμε στους εαυτούς μας, αλλά η χώρα αυτή (την οποία η κυβέρνησή μας αποκαλούσε «απομονωμένη») έχει τεράστιο κύρος σε όλες τις χώρες της περιοχής και στη συμμαχία. Με βάσεις σε Συρία, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν και με ανοιχτούς διπλωματικούς διαύλους με όλους τους κρίσιμους γεωπολιτικές παίκτες παγκοσμίως, οι γείτονες μετέχουν ενεργά στο τεραστίων γεωπολιτικών διαστάσεων παιχνίδι και έχουν «φύγει» πολύ μπροστά. Ενώ εμείς διαρρήξαμε εντελώς τις σχέσεις μας με χώρες με τις οποίες είχαμε δεσμούς δεκαετιών και καταντήσαμε το ball boy της συμμαχίας. Ο πόλεμος στη Μόσχα θα τελειώσει, μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, με ήττα της Ουκρανίας και το βασικό ερώτημα στο οποίο θα κληθούμε να απαντήσουμε εμείς στους εαυτούς μας είναι τι κερδίσαμε από την… υπερέκθεση. Και τι έχασαν, αν έχασαν, όλοι όσοι κράτησαν μια πιο μετρημένη στάση;
Μέρες τώρα η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιωτικά συμπλέγματα των ανατολικών Κυκλάδων και οι επίσημες ΗΠΑ, η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» στην οποία κυριολεκτικά τσακιστήκαμε να βρεθούμε, δεν έχουν πει μισή λέξη καταδίκης για τον τουρκικό αναθεωρητισμό! Ενώ το μόνο που προσέφεραν στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για να δώσει το «παρών» στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στον Λευκό Οίκο ήταν απλώς ένα photo opportunity δευτερολέπτων με τον πρόεδρο Μπάιντεν άνευ ιδιαιτέρων συνομιλιών, σε ένα γραφείο πέριξ του Οβάλ. Οχι στο Οβάλ. Προτείνω σε όλους να διαβάσουν με προσοχή τι είπε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος στην ομιλία του για την 25η Μαρτίου μήπως και ξυπνήσουν. Αντιγράφω: «Η Κύπρος είναι το τελευταίο προπύργιο του Ελληνισμού. Αν, ο μη γένοιτο, πέσει η Κύπρος, δεν θα κατοχυρωθούν τα άλλα ελληνικά μέρη και Αιγαίο, νησιά, Θράκη θα πάρουν σειρά».
