Ο τρόπος που κινούνται τα κόμματα ενάμιση μήνα πριν από τις ευρωεκλογές αλλά και γενικότερα όλο το πολιτικό σύστημα δείχνει πως κανείς δεν κατάλαβε τίποτα απ’ ό,τι συνέβη στον δεύτερο γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών του περασμένου Νοεμβρίου. Τα ίδια εργαλεία χρησιμοποιήθηκαν και τότε: φόβος, εκβιασμοί, παροχές, διαβολή, τρομοκρατία. Αλλά το μήνυμα εστάλη.
Οι πολίτες αγνόησαν τις πρακτικές των κομμάτων. Παρά ταύτα, η συμπεριφορά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος σήμερα είναι τέτοια, ώστε πολιτεύεται σαν να μην παρέλαβε ποτέ το μήνυμα του Νοεμβρίου. Σαν να έσκισε τον φάκελο με το μήνυμα που απευθυνόταν στον παραλήπτη. Σαν να μη θέλει να ακούσει τις λέξεις «διαφθορά», «αναποτελεσματικότητα», «οικογενειοκρατία», «ανισότητες», «φτώχεια», «αδικία» που έπεσαν στην κάλπη. Το χειρότερο δε είναι ότι η κατάσταση του ασθενούς παροξύνεται. Αντί να βελτιώνεται. Αρνείται να συμβιβαστεί με την ασθένειά του και να του χορηγηθεί θεραπευτική αγωγή. Θέλω να σταθώ σε ένα δύσκολο παράδειγμα των τελευταίων ημερών, στο οποίο ο κυρίαρχος πολυκομματισμός έδωσε διαγώνισμα για να αποδείξει ότι είναι αποξενωμένος από την πραγματικότητα.
Μετά την αποβολή του κόμματος των «Σπαρτιατών» από τις ευρωεκλογές οι ηγεσίες των κομμάτων Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ επιδόθηκαν σε δημόσιους διαγωνισμούς για να πείσουν ποιος απ’ όλους θα αποδοκιμάσει περισσότερο 250.000 Ελληνες που έτυχε να ψηφίσουν το 2023, εννιά μήνες πριν, το κόμμα αυτό. Από το οποίο και μας χωρίζει άβυσσος. Ιδιαίτερα για τον τρόπο που μεταχειρίστηκε μετεκλογικά τη λαϊκή εντολή στο Κοινοβούλιο και την εξευτέλισε.
Νέα Δημοκρατία ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έδωσαν μάχη για να χαρακτηρίσουν μαζί και τους 250.000 πολίτες που ψήφισαν αυτό το κόμμα φασίστες, αλλά και για να δηλώσουν ότι δεν θέλουν αυτές τις ψήφους τις οποίες θεωρούν ακραίες. Η ένταση της χλεύης με την οποία «προσέγγισαν» αυτούς τους χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι ζουν δίπλα μας, έδωσε την εντύπωση ότι τα κόμματα αυτά είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμα να αποβάλουν από το εκλογικό σώμα, αν τους δοθεί η νομοθετική δυνατότητα, τους ψηφοφόρους του «Σπαρτιατών».
Εδωσαν την εντύπωση ότι έχουν την επιθυμία να τους εντοπίσουν έναν έναν, να τους βάλουν την ταμπέλα «ναζί», να τους οδηγήσουν σιδηροδέσμιους στη φυλακή, να τους αφαιρέσουν τα πολιτικά δικαιώματα και να τους αποκλείσουν από τις εκλογές. Και ν’ απαλλαγούν για πάντα από το ανεπιθύμητο «άγος». Αυτό ακριβώς έδειξε η συμπεριφορά τους. Το γεγονός ότι ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος, το οποίο κυμαίνεται από 7% έως 9% σταθερά από το 2012, μέχρι σήμερα δεν αλλάζει τη γνώμη του και ψηφίζει αντιπολιτικά, είτε τα κόμματα που ψηφίζει βρίσκονται στη φυλακή είτε αποκλείονται από την κρατική χρηματοδότηση ή αποκλείονται από τους τηλεοπτικούς σταθμούς και η φωνή τους διακινείται μόνο μέσα από τα social media, ή από τις εκλογές, αυτό δεν λέει τίποτα ως προς το φαινόμενο στο κυρίαρχο πολιτικό μας σύστημα. Απλώς βιάζεται να ξεμπερδέψει μαζί τους.
Αλλά δεν ξεμπερδεύει. Και όχι μόνο δεν ξεμπερδεύει, αλλά σταδιακά, όχι μόνο με κορμό τους «Σπαρτιάτες» αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που βρίσκονται στα δεξιά τους, αρχίζει και ασπάζεται τη ρητορεία τους. Ηδη το ταμπού «θρησκεία» έχει σπάσει. Εσπασε στην Αριστερά που έστω υποκριτικά ο αρχηγός της δηλώνει ότι πιστεύει στα θαύματα και στους αγίους, έσπασε στο Κέντρο, όπου υποψήφιος ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κάνει καμπάνια με το σύνθημα «πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια», σε λίγο θα σπάσει και στην Κεντροαριστερά.
Από τη μία λοιπόν θέλουν να τους αποδοκιμάσουν πολιτικά και να τους εξαφανίσουν από προσώπου Γης, και από την άλλη, επειδή ξέρουν ότι οι άνθρωποι ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, διαδίδουν τις ιδέες τους. Αν θέλαμε λοιπόν να χρησιμοποιήσουμε δύο λέξεις για το πολιτικό μας σύστημα, αυτές θα είναι: ιδανικοί αυτόχειρες. Πιστεύουν τα ψέματα που τους λένε οι δημοσκοπήσεις και δεν προσπαθούν να πιάσουν τον σφυγμό του μέσου Ελληνα. Στις εκλογές του Ιουνίου θα καταλάβουν τι σημαίνει να υποτιμάς το εκλογικό σώμα. Ολοι.
