Οι αριθμοί (τηλεθέαση που χτύπησε 80άρι στην ΕΡΤ, παρακαλώ!), ο χαμός στα ΜΜΕ, ο… πανικός αναρτήσεων στα social media, όλα αυτά μαζί φανερώνουν ότι ο «μουσικός διαγωνισμός της Eurovision» είναι ένα event που δεν αφήνει αδιάφορους τους Ελληνες. Προφανώς συμβαίνει το αντίθετο…
Από την άλλη πλευρά, τούτο το καρακιτσαριό θυμίζει αρκετά πανηγύρι κακοποίησης, τόσο της μουσικής όσο και της λογικής. Θα μου πείτε, βεβαίως: Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εν προκειμένω, περί ορέξεως… Eurovision-πιτα!
Εδώ και πολλά χρόνια αναζητώ κάποιο λόγο ώστε να υποβάλω τον εαυτό μου στο μαρτύριο της συγκεκριμένης τηλεθέασης. Οποτε το πράττω, το μετανιώνω στα 5 πρώτα λεπτά και απλώς περιμένω την πλάκα που έχει η βαθμολογία. Δεδομένα έχει περισσότερο ενδιαφέρον απ’ όλα τα υπόλοιπα.
Δεν μπορώ επίσης να καταλάβω όλο τον «φανατισμό» που δημιουργείται πριν αλλά και μετά -ανάλογα με το αποτέλεσμα- την αξιολόγηση κάθε ελληνικής συμμετοχής. Θα ένιωθα περισσότερο περήφανος ως Ελληνας αν η κυρία Μαρίνα Σάττι κέρδιζε την 1η θέση αντί για την 11η; Οχι βέβαια. Μήπως τώρα… ντρέπομαι να βγω από το σπίτι επειδή το τραγούδι της δεν έφερε τα «προσδοκώμενα»; Σοβαροί να είμαστε…
Η επιτυχία ή η αποτυχία αφορά τον διαγωνιζόμενο, την ομάδα του, τον κ. Ζούλα και την ΕΡΤ. Δεν εκφράζει, φυσικά, την ελληνική μουσική, δεν αφορά τους καλλιτέχνες και το είδος που υπηρετούν, δεν απασχολούν καν τις ζωές μας στο επίπεδο της διασκέδασης, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις τραγουδιών που έχουν βάλει διαχρονικά σφραγίδα.
Θυμάται κανείς, για παράδειγμα, εκτός από τους φαν του διαγωνισμού, ότι κάποτε πέρασε από εκεί η κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια όλων των εποχών, η μέγιστη Μαρινέλλα; Επηρέασε την καριέρα της η Eurovision; Θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει.
Πάμε και στην ουσία. «Η μουσική ενώνει» είναι το μότο των διοργανωτών. Εδώ γέλασαν και τα τσιμέντα. Στον διαγωνισμό που έγινε στη Σουηδία μόνο… ενωτικό δεν ήταν το κλίμα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, από τη στιγμή που η EBU, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ενωση, χορήγησε άδεια συμμετοχής στο Ισραήλ, προκαλώντας εύλογες αντιδράσεις και από τους διαγωνιζομένους και από το κοινό. Το αίμα των αθώων ανθρώπων στη Γάζα ρέει και κανένας μουσικός διαγωνισμός δεν βρίσκεται «έξω» από την τραγική πραγματικότητα αυτής της γενοκτονίας.
Οι διαδηλώσεις στον δρόμο, τα γιουχαρίσματα στην αίθουσα την ώρα του τραγουδιού του Ισραήλ αποτελούν μέρος της ζωής, όσο κι αν η EBU πίστεψε ότι μπορεί να τα κρύψει λες και ήταν χαρτάκια κάτω από το χαλάκι.
Σε ό,τι αφορά το μουσικό σκέλος ενός διαγωνισμού, προφανώς κυριαρχεί η υποκειμενικότητα. Σε άλλον αρέσει ένα τραγούδι, σε άλλον όχι. Οπως συμβαίνει στην κανονική ζωή. Είναι θέμα ακουσμάτων, αισθητικής, προτιμήσεων, ρε αδερφέ. Δεν θα γίνουμε αστυνόμοι στα μουσικά κέφια κανενός.
Ολα τα άλλα όμως είναι ζητήματα αξιολόγησης και προτεραιοτήτων. Δεν θα… κλάψουμε για τη μη επιτυχία της κυρίας Σάττι, όπως δεν άλλαξε η ζωή μας όταν είχε πάρει το βραβείο η κυρία Παπαρίζου. Ούτε κανιβαλισμός στους καλλιτέχνες ούτε ανόητοι αφορισμοί από τους παντογνώστες του διαδικτύου.
Αν είναι να μιλήσουμε για κάτι πραγματικά σοβαρό, ας δούμε το «ζάρι» του Μητσοτάκη στη συνάντηση με τον Ερντογάν. Με όσα έχουν προηγηθεί, προκαλούνται ξεκάθαροι φόβοι για «ασόδυο» από ελληνικής πλευράς.
Ναι, υπάρχουν ποικίλες μουσικές προτιμήσεις αλλά το τραγούδι με σημαία Ελλάδας ενθουσίασε τους υποστηρικτές της εθνοαποδόμησης ενώ δυσαρέστησε τους υπόλοιπους Έλληνες γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν ούτε ελληνικό ούτε καν ευρωπαϊκό τραγούδι (ινδικό ήταν, η λέξη Γιουροβίζιον βγαίνει από τη λέξη Ευρώπη).