Δεν ξέρω, αλλά τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι ότι έχω ψηλώσει δέκα μπόγια από τη μεγαλοψυχία που επιδεικνύει η πατρίδα μου. Τα πάντα όλα τα συγχωρεί.
Αυτό βέβαια μπορεί να δείχνει και μία υπεροχή («Ρε, δεν πά’ να λέτε ό,τι θέτε. Εγώ είμαι πανίσχυρος και δεν σας φοβάμαι), αλλά μπορεί και να είναι κιότεμα («χμμ, ξέρετε, ας μη μιλήσουμε τώρα…»).
Στη Χίο σε αγώνα βόλεϊ αναρτήθηκε τουρκική σημαία με φωτογραφία του Κεμάλ. Ουδεμία αντίδραση.
Στην Μπουρδοβίζιον, τα δύο χορευτές (προσέξατε το «τα»;) της Σάττι δήλωσαν «Τούρκοι της Δυτικής Θράκης». Φυσικά, μετά, με ένα σωρό βλακείες, θεώρησαν ότι απευθύνονται σε βλάκες και προσπάθησαν να τα μαζέψουν. Κι αυτών… παρανοήθηκαν οι δηλώσεις!
Η νέα πρόεδρος των Σκοπίων απειλεί να ακυρώσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Εδώ που τα λέμε, ευτυχώς, διότι αν περιμέναμε κάτι τέτοιο από τους δικούς μας, σωθήκαμε.
Τέλος, ο Ράμα, που δεν μπορούσαμε να του απαγορεύσουμε να βγάλει τον σκασμό, σε προεκλογική συγκέντρωση μέσα στην Αθήνα (οι εκλογές γίνονται τον Απρίλιο του 2025, άρα θα μας ξανάρθει 2-3 φορές…) είπε: «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες όσο και στους Αλβανούς».
Πώς το είχε πει, ρε παιδιά, ένας αρχαίος Ινδοκινέζος σοφός την εποχή της δυναστείας των Μινγκ; «Μάθανε πως γ……ε, πλακώσανε κι οι γύφτοι». Σωστός ο νεαρός.
