Οταν το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας διατυμπάνιζε ότι θα σκίσει το Μνημόνιο με «έναν νόμο κι ένα άρθρο», αλλά στη συνέχεια το γύρισε στο… τραμπολίνο, οι αντίπαλοί του είπαν ότι ήταν λαϊκιστής που χρησιμοποίησε τη συγκεκριμένη ρητορική με μοναδικό στόχο να πάρει την εξουσία. Και τον κατηγόρησαν (παρά το γεγονός της δεδομένης απειρίας του σε θέση ηγεσίας της χώρας) ότι γνώριζε το ανέφικτο, όμως προτίμησε να πουλάει στον κόσμο φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Το 2019, πριν από τις εθνικές εκλογές, με «φρέσκια» σε υπογραφή τη Συμφωνία των Πρεσπών, η Νέα Δημοκρατία ήταν στα «κάγκελα». Με πρώτο τον μετέπειτα πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη και τους κ. Βορίδη, Γεωργιάδη κ.ά. σε απόλυτα συγχορδία, κατηγορούσαν την κυβέρνηση Τσίπρα για την «προδοτική Συμφωνία με την οποία ξεπούλησε τη Μακεδονία».
Ο «όρος Βόρεια Μακεδονία» όχι μόνο δεν έγινε αποδεκτός από την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά σε μόνιμη βάση οι εκπρόσωποί της διαλαλούσαν ότι μόλις η Νέα Δημοκρατία θα ερχόταν στην εξουσία θα κατήγγειλε τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Η συγκεκριμένη πολιτική στάση αποτέλεσε ουσιαστικά την αιχμή του δόρατος της προεκλογικής πολιτικής του κ. Μητσοτάκη. Οι κ. Τσίπρας και Κοτζιάς δεν είχαν «επώνυμα», αλλά ήταν «οι προδότες»! Μάταια προσπαθούσαν να πείσουν πως ήταν μια συμφωνία η οποία πετύχαινε τουλάχιστον το μίνιμουμ: έβαζε στοπ σε ό,τι συνέβαινε μέχρι τη στιγμή της υπογραφής της. Δηλαδή ότι όλος ο πλανήτης θα σταματούσε πλέον διά επίσημου ροπάλου να αποκαλεί τα Σκόπια «Μακεδονία».
Ηταν προφανές πως όλα αυτά τα… μεγάλα λόγια του κ. Μητσοτάκη και των συνοδοιπόρων του θα κρίνονταν στην πράξη. Αμέσως μετά την εκλογή της Νέας Δημοκρατίας περιμέναμε με ανυπομονησία να δούμε πότε θα ερχόταν επισήμως η «καταγγελία της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών». Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν, αλλά οι πρώην λαλίστατοι κύριοι είχαν χάσει και λαλιά και μνήμη στο φλέγον ζήτημα.
Ούτε τη Συμφωνία κατήγγειλαν ποτέ ούτε τον Τσίπρα και τον Κοτζιά έστειλαν στο… πολιτικό απόσπασμα για «εσχάτη προδοσία» ούτε καμία από τις μπούρδες που είχαν κάνει σημαία πριν από τις εκλογές υλοποίησαν, φυσικά. Οι μάσκες είχαν αρχίσει σιγά σιγά να πέφτουν.
Μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα. Οπου δεν έπεσαν απλώς οι μάσκες, αλλά μαζί τους και το… μακιγιάζ και ό,τι άλλο χρησιμοποιήθηκε τότε για να αλλοιωθεί η πραγματικότητα.
Οταν η προκλητική συμπεριφορά της νέας Σκοπιανής προέδρου Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα-Ντάβκοβα, η οποία δεν χρησιμοποίησε στην ορκωμοσία της τον συνταγματικό όρο «Βόρεια Μακεδονία», εισέπραξε τα «πυρά» των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ω του θαύματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θυμήθηκε ότι αυτή που αποκαλούσε «προδοτική Συμφωνία» ήταν η παγκοσμίως αποδεκτή ως «Συμφωνία των Πρεσπών». Και με εκείνη ως «σημαία» του πια προειδοποίησε τη Σκοπιανή πρόεδρο: «Είναι κλειστός ο ευρωπαϊκός δρόμος της Βόρειας Μακεδονίας, αν δεν τηρήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών».
Οχι, δεν είναι απορίας άξιο αυτό που συνέβη. Είναι απολύτως προβλεπόμενο και εξόχως μητσοτακικό. Ενδεικτικό της σχέσης λόγων – έργων και συνέπειας που έδειξε η σημερινή κυβέρνηση σε ακόμη ένα τεράστιο θέμα της χώρας.
Ποια ήταν, δηλαδή, η ρητορική της προτού εκλεγεί και ποιες οι πράξεις της ως κυβέρνηση. Εκείνο που αναρωτιέμαι απλώς είναι εάν και η κοροϊδία θεωρείται «προδοσία». Καθένας μπορεί να δώσει την απάντηση που θεωρεί σωστή.
