Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ευρύτερα γνωστή στο κοινό ως Κομισιόν) αποτελείται από τους λεγόμενους επιτρόπους, που διορίζονται από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών της Ε.Ε. Είναι δηλαδή μη αιρετοί, οι οποίοι όμως λειτουργούν στο πλαίσιο μιας ευρωκεντρικής πολιτικής και προσανατολισμού, χωρίς δηλαδή να δέχονται υποδείξεις και εντολές από τις χώρες που εκπροσωπούν. Η Κομισιόν έχει την αρμοδιότητα υποβολής νομοθετημάτων στο Ευρωκοινοβούλιο, προκειμένου αυτά να ψηφιστούν και να αποτελέσουν ευρωπαϊκούς νόμους, δεσμευτικούς για όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.
Γίνεται αντιληπτό ότι η Κομισιόν είναι αυτή που στην ουσία νομοθετεί και οι 700 ευρωβουλευτές απλώς επικυρώνουν με την ψήφο τους τις πολιτικές της, παρέχοντας με τον τρόπο αυτό μία επίφαση δημοκρατικότητας στη λειτουργία της. Δεν είναι φυσικά διόλου τυχαίο το ότι ένας κρίσιμος αριθμός ευρωβουλευτών επιλέγεται από τον χώρο του θεάματος, του αθλητισμού, της δημοσιογραφίας κ.λπ., έχοντας, δηλαδή, ελάχιστη έως και καμιά σχέση με την πολιτική. Πρόσωπα, δηλαδή, που είναι εύκολα χειραγωγήσιμα και ελεγχόμενα από αυτούς που ουσιαστικά τα τοποθέτησαν στις έδρες του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου απλώς για να ξεπλύνουν την μπουγάδα.
Πρόκειται, δηλαδή, για μία πολιτικά αρρωστημένη κατάσταση και αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Ευρωπαίοι στρέφουν την πλάτη τους στους θεσμούς διά της αποχής τους από την εκλογική διαδικασία. Αυτό, όμως, θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα συγκριτικό πλεονέκτημα για κινήματα ευρωσκεπτικιστικά και ταυτοτικά, όπως αυτά που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη. Κι αυτό, διότι όσοι επιλέγουν να ψηφίσουν τα συγκεκριμένα κόμματα, που στη γενικότητά τους εκφράζουν έναν κοινό οραματισμό για μία Ευρώπη των εθνών, είναι προβληματισμένοι πολίτες που προσπαθούν να βρουν διεξόδους στα ευρωπαϊκά αδιέξοδα αποδοκιμάζοντας γερασμένες και προκλητικές πολιτικές και νοοτροπίες.
Αυτοί οι πολίτες θα συμμετάσχουν στην εκλογική διαδικασία και δεν θα απόσχουν, σε αντίθεση με τους εφησυχασμένους και συμβιβασμένους με τη σημερινή ευρωπαϊκή παθογένεια. Αυτό σημαίνει ότι αν, λ.χ., η αποχή είναι περίπου 50%, τα ποσοστά των «μικρών» αυτών κομμάτων αυτομάτως θα διπλασιαστούν, αφού θα προσέλθει ο ίδιος αριθμός ψηφοφόρων τους στον μισό πληθυσμό συνολικών ψηφοφόρων. Ετσι, ένα κόμμα που θα λάμβανε, λ.χ., 2% με αποχή μηδενική, θα λάβει 4% εφόσον προσέλθει στις κάλπες ο ίδιος αριθμός των ψηφοφόρων του και η αποχή του 50% προέλθει από τα λοιπά κόμματα. Αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πιο ενισχυμένα θα εμφανιστούν αυτά, αν υλοποιηθεί το σενάριο που προβλέπει αποχή που μπορεί να φτάσει και μέχρι το 70%! Αρκεί οι προβληματισμένοι πολίτες που υποστηρίζουν τα εθνικού χαρακτήρα αυτά κόμματα να προσέλθουν στις κάλπες και να δώσουν έτσι την ευκαιρία στις εθνικές δυνάμεις να ανατρέψουν αυτήν την παθογένεια των ευρωπαϊκών θεσμών.
Ακούγονται ίσως υπερβολικά όλα αυτά και αρκετά απλοποιημένα. Η δυναμική, όμως, αυτών των εθνικών δυνάμεων στη σημερινή σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου είναι μία πραγματικότητα. Και όλα δείχνουν ότι η σύνθεσή του μετά τις εκλογές της 9ης Ιουνίου θα είναι ακόμη πιο ελπιδοφόρα για μια Ευρώπη που θα παλεύει πλέον για την ανάκτηση της φυσιογνωμίας και των αξιών της.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να απουσιάσει από τη διαμόρφωση μιας τέτοιας προοπτικής. Ηδη έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και πρέπει με μεγάλες δρασκελιές να προσεγγίσουμε τις εξελίξεις που διαμορφώθηκαν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η πραγματική διακύβευση δεν είναι τόσο το αν καταφέρουν κάποια (από τα αρκετά, είναι αλήθεια) κόμματα με εθνικό πρόσημο να εκπροσωπηθούν στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, όσο το να βαδίσουν συντεταγμένα και υπεύθυνα στον δρόμο για μία Ευρώπη των πατρίδων και των λαών τους.
*Υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Εθνικό Μέτωπο,
