Η σφοδρή αμφισβήτηση ενός διεθνούς δικαιοδοτικού θεσμού, του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, από τις ίδιες της δυνάμεις της Δύσεως που κατά βάση το συνέστησαν επαναχαράσσει τα όρια του πολιτισμού μας. Ο δυτικός κόσμος δυσκολεύεται πλέον να ανεχθεί ακόμα και τους διαιτητές της νέας τάξης πραγμάτων που διορίζει ο ίδιος όταν αυτοί θίγουν τα συμφέροντά του.
Η οξεία αντίδραση των ΗΠΑ, του Ισραήλ και άλλων δυνάμεων στην εισήγηση του εισαγγελέα του για έκδοση διεθνούς εντάλματος εις βάρος του πρωθυπουργού Νετανιάχου, ανεξαρτήτως της ορθότητας αυτής, αποκαλύπτει τις ισχυρότατες τάσεις αναθεωρητισμού που ήδη αναπτύσσονται και στην Εσπερία. Αλλοι παραβιάζουν τα νομίμως καθορισμένα σύνορα (Ρωσία) και άλλοι αντιμετωπίζουν ως σκουπίδι της αποφάσεις της Διεθνούς Δικαιοσύνης (ΗΠΑ).
Ακόμα και αν δεν δεσμεύονται από αυτές. Διότι οι Αμερικανοί γερουσιαστές που απείλησαν ωμά τον εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, αλλά και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ που διαμαρτύρεται εκπροσωπούν χώρες που δεν έχουν αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τον εαυτό τους και δεν έχουν κυρώσει την πολυμερή συνθήκη της ιδρύσεώς του (όπως δεν έχουν κυρώσει και τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας) .
Πανηγυρίζουν βεβαίως όταν το δικαστήριο δικάζει και καταδικάζει τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, πανηγυρίζουν όταν εκδίδει εντάλματα συλλήψεως εναντίον του Βλαντιμίρ Πούτιν, πανηγυρίζουν όταν έγιναν πρώτη φορά δεκτά στους κόλπους του Δικαστηρίου ως ιδρυτικά μέλη τα Σκόπια ως «Μακεδονία» το 2004 (πριν τα αναγνωρίσουν οι ΗΠΑ), αλλά γίνονται έξαλλοι μόλις αυτό ρίχνει τα φώτα των προβολέων πάνω τους.
Στην πραγματικότητα οι επιθέσεις και οι απειλές που δέχθηκε από γερουσιαστές ο εισαγγελέας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου και η αμφισβήτηση της εισηγήσεώς του σηματοδοτούν τη βαθύτερη αντίληψη κέντρων εξουσίας της Δύσης για τη διεθνή Δικαιοσύνη. Την αντιλαμβάνονται μόνο ως προέκταση των πολιτικών της. Τίποτε άλλο. Στους κόλπους αυτών των δικαστηρίων θέλουν να καθρεφτίζεται υποχρεωτικώς ο τρέχων συσχετισμός ισχύος του κόσμου. Και όταν λόγω της κακής πορείας του κόσμου δυσφορούν, διαφωνούν και αποφασίζουν διαφορετικά ακόμα και οι πιστοί δικαστές που τα συγκροτούν, άρα αλλοιώνεται ο συσχετισμός ισχύος εντός τους, τότε η Δύση αποφασίζει την απαξίωσή τους και σε βάθος χρόνου την κατάργησή τους.
Πρόκειται για μία εντελώς οριακή στιγμή στην Ιστορία των κοινωνιών μας. Καιρό τώρα νομίζαμε ότι η Ελλάς αποτελεί την ιδιαιτερότητα των δυτικών κρατών. Οτι μόνο αυτή στο πλαίσιο του νέου Ψυχρού Πολέμου (αλλά και των ιδιαιτεροτήτων του εσωτερικού της παιγνίου) έχει συγχωνεύσει και έχει ομογενοποιήσει τις εξουσίες καταπνίγοντας δραματικά κάθε διαφορετική φωνή. Οτι μόνο εδώ πρωθυπουργοί, αρχηγοί αντιπολίτευσης, νομοθέτες, δικαστές, συνταγματολόγοι, διεθνολόγοι, δημοσιογράφοι, τραπεζίτες, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, μητροπολίτες, αστυνομικοί αποτελούν -όχι όλοι- μια μεγάλη παρέα που εξυπηρετεί τις ίδιες πολιτικές.
Η ιστορία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου δείχνει ότι το μοντέλο της νέας Δύσεως στο σύνολό της σχεδόν, πλην δύο τριών γαλατικών χωριών, είναι ενιαίο και ότι ο Κυριάκος έχει απλώς στην Ελλάδα την αντιπροσωπία. Κυβέρνηση, νομοθέτες (Κοινοβούλιο), Δικαιοσύνη (τμήμα αυτής), υπηρεσίες ασφαλείας, μέσα ενημέρωσης, τράπεζες, συνδικάτα, ΜΚΟ έχουν συγχωνευτεί σε μία ενιαία εξουσία που υπηρετεί τις ίδιες πολιτικές και παράγει τις ίδιες αποφάσεις.
Κυβέρνηση και Δικαιοσύνη προωθούν τις ανεμογεννήτριες συμφερόντων. Κυβέρνηση και μέσα ενημερώσεως υπερασπίζονται τον διαγραφόμενο επαχθή ελληνοτουρκικό συμβιβασμό που εξυπηρετεί τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες της συμμαχίας. Κυβέρνηση και υπηρεσίες ασφαλείας παραβιάζουν από κοινού το απόρρητο των επικοινωνιών και τις ατομικές ελευθερίες. Κυβέρνηση και πρόθυμοι στρατιωτικοί αδειάζουν τις αποθήκες των Ενόπλων Δυνάμεων από όπλα που στέλνονται στην Ουκρανία, προωθώντας σιωπηρώς το σχέδιο της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών μας. Ο,τι βλέπουμε στη μικρή ελληνική εικόνα το βλέπουμε και στην παγκόσμια μεγάλη.
Η απαίτηση για την υποταγή όλων των θεσμών στη δικτατορία της μοναδικής σκέψης επιβάλλεται πλην του Μεγάλου Αδελφού και με τον φόβο. Οποιος πρωθυπουργός «παρεκκλίνει» είτε διώκεται από τη Δικαιοσύνη μέχρι παραδόσεως είτε διασύρεται από τα ΜΜΕ ή πυροβολείται εν ψυχρώ σε μέση οδό, όπως ο Σλοβάκος. Οποιος εισαγγελέας παρεκκλίνει από τις απαιτήσεις των ποικιλώνυμων λόμπι εκβιάζεται, απειλείται, καμιά φορά και παραιτείται. Ο νέος Ψυχρός Πόλεμος και η αμυντική θέση στην οποία βρίσκεται πραγματικά η Δύση (ασχέτως αν παριστάνει την επιτεθέμενη) δημιουργούν μια νέα copy paste ενότητα «τάξη πραγμάτων» και «αξιών». Η οποία αντιπαραβάλλεται ως υπερέχουσα με τις «αξίες» του ανατολικού κόσμου.
Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να πολεμούν τον πόλεμο των άλλων στην Ουκρανία και να στέλνουν αδιάκοπα οπλισμό που προοριζόταν για την άμυνά τους. Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να αναγνωρίζουν τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και να προωθούν το τρίτο φύλο. Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να καταδιώκουν τον λευκό άνδρα με το περίφημο κίνημα #ΜeΤoo. Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να εξουδετερώνουν τη θρησκεία. Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να λανσάρουν στις τηλεοράσεις τους και στα σίριάλ τους την πολυπολιτισμική κοινωνία. Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να αποδέχονται την αλλοίωση της εθνολογικής του σύνθεσης από τους μετανάστες. Ολα τα δυτικά κράτη πρέπει να διαχειρίζονται τους λαούς τους με το αίσθημα του φόβου. Δουλειά χωρίς αλυσίδες δεν γίνεται.
Οι λέξεις «καριέρα» και «συμβιβασμός» είναι συνώνυμες. Ηγέτης, βουλευτής, δικαστής, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, αστυνομικός που αηδιασμένος θέλει να ξεκόψει από το κοπάδι βρίσκεται απομονωμένος, αποκλεισμένος, διωκόμενος, αποσυνάγωγος. Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι μόνο της Δύσεως. Είναι και της Ανατολής η οποία προηγείται δεκαετίες σε αυτό το είδος αυταρχισμού. Με διάσημους αντιφρονούντες, αληθινώς ηρωικά ελεύθερα πνεύματα σκέψης.
Το ζήτημα είναι όμως ότι η Δύση στην πορεία προς τη μεγάλη σύγκρουση με την Ανατολή ανακάλυψε ότι αυτό το μοντέλο της «πειθαρχημένης δημοκρατίας» (όπως είχε αποκαλέσει ο πρόεδρος Μπους την Κίνα) της αρέσει. Τη γοητεύει . Διότι, πρώτον, κρατά την πειθαρχία και αφήνει σε δεύτερη μοίρα τη δημοκρατία που «λιγοστεύει». Δεύτερον, διότι η νέα σκληρή γραμμή της Δύσεως στον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον της Ανατολής δεν αντέχει την πολυτέλεια της ελευθερίας έκφρασης και των διαφορετικών φωνών.
Την «πατάει» κάτω τη διαφορετική φωνή με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν ο Πούτιν, ο Ερντογάν και ο Σι Τζιπίνγκ. Αυτή η σκλήρυνση της γραμμής μάς προϊδεάζει για το τι θεσμούς και τι πολιτικό σύστημα θα έχουμε στην πατρίδα μας και τώρα και στο μέλλον: ομογενοποιημένο και με αναφορά στα ίδια κέντρα του εξωτερικού. Ηδη στα καθ’ ημάς φωνάζει από μακριά ότι η συμπληρωματική δύναμη της Ν.Δ. θα είναι ο Κασσελάκης, ο οποίος δεν την αμφισβητεί, απλώς φιλοδοξεί κάποτε να την αντικαταστήσει, και έως τότε θα αποτελεί το χρήσιμο (συμμαχικό) μαξιλαράκι της.
Η υπόθεση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου μάς λέει πολλά λοιπόν: Στη νέα Δύση δεν υπάρχει χώρος για ενοχλητικούς. Ούτε καν εισαγγελείς. Στη νέα Δύση οι θεσμοί πρέπει να κάνουν ό,τι τους λέμε. Οχι ό,τι λέει το Δίκαιο. Στη νέα Δύση παραμερίζονται πλέον κυνικά οι ιδρυτικές αξίες που πριν από μερικά χρόνια αποτελούσαν την υπεραξία της. Δεν ζητώ να συμφωνήσουμε. Φοβάμαι όμως ότι πρέπει να το συνηθίσουμε. Μιθριδάτες μου!
