Το τι μπορείς να ακούσεις από φανατισμένους και παρωπιδοφόρους ανθρώπους είναι άλλο πράγμα. Με το παιδαριώδες επιχείρημα ότι το Πάσχα ο κόσμος πήγε στην επαρχία και έψησε αρνιά προσπαθούν να στηρίξουν την άποψη ότι τρώμε με χρυσά κουτάλια, αλλά δεν το έχουμε καταλάβει.
Εγώ να ρωτήσω κάτι: μπορεί κάποιος να θυμηθεί, από το 1821 και δώθε, Πάσχα ή Χριστούγεννα που να μην έχει σημειωθεί ομαδική έξοδος των κατοίκων των μεγάλων αστικών κέντρων προς την περιφέρεια; Μην κουράζεστε.
Αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο της πανδημίας, όταν μόνο λίγοι εκλεκτοί και υπέρκομψοι μπορούσαν να κάνουν ποδηλατάδες και να πίνουν τα τσιπουράκια τους, και όλοι οι άλλοι κάναμε διακοπές στο σαλόνι μας, ψήνοντας αρνιά στην πιλοτή, όπου μαζευόμασταν μέχρι εννέα (τι γελοιότητες!) άτομα, όλες τις άλλες χρονιές η έξοδος ήταν ομαδική, όπως και τα τροχαία δυστυχήματα, τα οποία τώρα τελευταία δεν μας τα μαρτυράνε.
Ίσως είναι κι αυτό στο πλαίσιο του να μας πείσουν ότι ευτυχούμε. «Μα» θα πει κάποιος «όλη η Ευρώπη υποκλίνεται προ του οικονομικού θαύματος της Ελλάδος».
Τώρα, εγώ γιατί θυμήθηκα τον Γεώργιο Παπανδρέου, που πριν από 60 τόσα χρόνια είχε πει «Όταν ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι»;
